Στοχασμός για την απώλεια
Τη στιγμή του αποχωρισμού όλο το ανθρώπινο είδος μοιάζει να συνέχεται σαν το χορό σε αρχαία τραγωδία αναφωνώντας «Γιατί σε μένα;».
Λέξεις: Παναγιώτης Κόκκαλης
Η απώλεια ανέκαθεν με προβλημάτιζε. Το τέλος, παρά το γεγονός ότι στην ουσία του νοηματοδοτεί την κάθε στιγμή μας καθιστώντας την πεπερασμένη και μοναδική, ναι μεν είναι δεδομένο, πάντοτε, ωστόσο, φαντάζει να φτάνει πρόωρα. Τούτη η παντελής αδυναμία δράσης, ή μάλλον αντίδρασης στο αναπόφευκτο, βεβαιώνει την ήττα της εφηβικής μας παντοδυναμίας, ματαιώνει το όνειρο μιας γλυκιάς και πολυπόθητης εξαίρεσης στον κανόνα.
Τη στιγμή του αποχωρισμού όλο το ανθρώπινο είδος (ή ορθότερα το μεγαλύτερο μέρος του) μοιάζει να συνέχεται σαν το χορό σε αρχαία τραγωδία αναφωνώντας «Γιατί σε μένα;». Ήμουν κοντά στα 9 όταν ήρθα αντιμέτωπος για πρώτη φορά με αυτόν το δυσεπίλυτο γρίφο, ο οποίος με ταλάνιζε για πολλά ακόμη έτη έως ότου τον λύσω. Το περίεργο αυτό ερώτημα ηχούσε στα αυτιά μου τόσο εγωιστικό, τόσο ποταπό και παράταιρο σε μια τέτοια περίσταση.
Πως λογίζεις το θάνατο κάποιου, το τέλος της ύπαρξής του, το γεγονός πως δε θα δει ποτέ ξανά ηλιοβασίλεμα, δε θα νιώσει ποτέ ξανά ανθρώπινο άγγιγμα, δε θα ακούσει ποτέ ξανά μουσική, δε θα ξαναμυρίσει τη θαλασσινή αύρα, δε θα ερωτευτεί ποτέ ξανά, ως δίκη σου συμφορά; Πως μπορούμε ακόμη και σε μια τέτοια στιγμή να φαινόμαστε τόσο λίγοι; Να μας απασχολεί μονάχα πως θα μείνουμε μόνοι, πως δε θα τον έχουμε πια στη ζωή μας, πως χάσαμε κάποιον που μας νοιαζόταν;
Από τα 9, σε κάθε χαμό, αναμετριόμουν με αυτό το υποτιθέμενο τέρας μέσα μου που ούρλιαζε από τον πόνο της απώλειας. Αναμετριόμουν με εκείνη την απαίσια αίσθηση ενοχής πως ντροπιάζω αυτόν που έφυγε, προσπαθώντας να οικειοποιηθώ τη δίκη του συμφορά. Με τον καιρό, ωστόσο, κατανόησα πως μάλλον υπήρξα άδικος με μένα και όσους σκληρά έκρινα τόσα χρόνια.
Από την αρχή μέχρι και το τέλος της ύπαρξής μας αποτελούμε το αποτέλεσμα συνεχών αλλαγών και αλληλεπιδράσεων με άλλους ανθρώπους. Είμαστε παιδιά, ανίψια, αδέρφια και εγγόνια που γινόμαστε φίλοι, μαθητές και εραστές μέχρι να καταλήξουμε σύζυγοι, γονείς, παππούδες. Είναι τόσες πολλές οι όψεις ενός ανθρώπου, όλες μοναδικές και ταυτοχρόνως μέρη ενός συναρπαστικού συνόλου. Ένα συνονθύλευμα κοινωνικών ρόλων που συναπαρτίζουν το υπέροχο Εσύ, Εγώ, Αυτοί, Όλοι.
«Δεν είμαι εγωιστής γιαγιά. Δεν κλαίω γιατί δε θα σε βλέπω, γιατί θα μου λείπεις κάθε μέρα για το υπόλοιπο της ζωής μου. Κλαίω γιατί Κατανοώ πως εσύ είσαι που δε ξαναδείς τον ήλιο να ανατέλλει, δε θα ξαναμυρίσεις τα λουλούδια που τόσο λάτρευες, δε θα αντικρίσεις ξανά τη θάλασσα που τόσο σε γαλήνευε. Απλά να, σήμερα μαζί με το χαμό σου θρηνώ και ένα δικό μου, μικρότερο θάνατο: που έπαψα να είμαι εγγονός σου, που πέθανε μαζί σου αυτός μου ο εαυτός.»
Να αγαπάτε. Και εάν αγαπάτε, να το δείχνετε. Όχι αύριο. Σήμερα!
