Συριόπουλος: Η Θεσσαλονίκη κρατιέται από 5 ανθρώπους, αλλιώς θα πνιγόταν στο έλεος της υγρασίας της
Κουβέντα με έναν ηθοποιό που λείπει από την θεατρική σκηνή της πόλης.
Θεσσαλονικιός στις ρίζες και Αθηναίος στην καρδιά, τιμημένος με το βραβείο Δημήτρης Χόρν, άνετος, ανήσυχος, ταλαντούχος, ο Μιχάλης Συριόπουλος μετρά μία σπουδαία υποκριτική πορεία στα σανίδια, στις οθόνες και στο εργαστήρι του, λείπει πολύ από την θεατρική σκηνή της πόλης.
Όταν οι προβολείς, οι κάμερες και τα βιβλία κλείνουν θα τον βρείτε να κάνει βόλτα σε κάποιο εμπορικό κατάστημα, όπως λέει τις λατρεύει τις βόλτες διότι κατά την διάρκεια αυτών, αδειάζει το μυαλό του. Αγαπά την δοκιμή νέων γεύσεων και μαγειρεύει. Χαίρεται σαν μικρό παιδί όταν σκαλίζει τα φυτά του.
“Σπάνια έως ποτέ θα με βρεις κάπου με δυνατή μουσική και όρθιο. Της Κυριακής τα βράδια θα με βρείς σίγουρα στο σινεμά,με βασική προϋπόθεση τα nachos με έξτρα τυρί που θα τα φάω μέχρι τις διαφημίσεις και μετά θα νευριάζω με τα κρατς κρουτς των άλλων… και σίγουρα σε παίζω Stratego και σου παίρνω τη σημαία χωρίς να το πάρεις χαμπάρι.”
Ο Μιχάλης διευκρινίζει πως δεν γνωρίζει τον τρόπο και το πότε με ακρίβεια που η υποκριτική “εισέβαλλε” στην ζωή του.
“Με θυμάμαι στα μεγάλα νήπια ντυμένο Άη Βασίλη να λέω όλα τα ποιήματα των παιδιών που τα ξεχνούσαν, και την νηπιαγωγό την κυρία Γαλήνη να ψιθυρίζει της μάνας μου ότι αυτός θα γίνει ηθοποιός. Από κει και πέρα κάπως αυτός ο ψίθυρος συνεχίστηκε , μέχρι την ώρα του μηχανογραφικού όπου έπρεπε να πείσω τους γύρω μου ότι σοβαρεύουν τα πράγματα. Το γιατί την επέλεξα την υποκριτική…μεγάλη συζήτηση! Για πολλά χρόνια ήταν το δεκανίκι μου για να εκφράζομαι ως Μιχάλης, τώρα πια είναι η ανάγκη μου για να εκφράζομαι ως καλλιτέχνης.”
Ο πρώτος ρόλος που έπαιξε μπροστά σε κοινό ήταν ο Φουσκομάγουλος Μπράσκας στο Δημοτικό θέατρο Σταυρούπολης, στις “Βατραχομυομαχίες” σε σκηνοθεσία Μαρίας Αλβανού.
“Αντικατάστασή, τότε ήμουνα Τρίτη Δημοτικού. Θυμάμαι φορούσα μια κουκούλα που είχε μπει στραβά και έβγαλα όλη την παράσταση με ένα μάτι, μα ήμουν χαρούμενος. Η όλη μου πορεία στο θέατρο, είναι βηματάκι – βηματάκι προς τα μπρος, ψαχτά, σαν σε ναρκοπέδιο, μα δεν το αλλάζω! Δεν προέρχομαι από θεατρική οικογένεια ούτε ήταν το θέατρο μέσα στη ρουτίνα των δικών μου. Ούτε καν ήξερα τί θα πει ερμηνεία. Μεγάλωσα με τις ταινίες της Φίνος φιλμ και τα παιδικά θέατρα που πηγαίναμε με το σχολείο. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τον “Μορμόλη”, είχα μαγευτεί. Η λέξη ερμηνεία μπήκε στο μυαλό μου πολύ αργότερα, στη δραματική σχολή. Την ερμηνεία ως μεταμόρφωση την διδάχτηκα απ τον αείμνηστο, αγαπημένο μου δάσκαλο, Κώστα Ζαχαράκη.”
Οι πιο δυνατές στιγμές του στο θέατρο είναι αυτές που υπήρχε μία πιο οικογενειακή ατμόσφαιρα στον θίασο, όπως λέει ο ίδιος. Οι πιο ομαδικές: «Τα παραμύθια στο ασανσέρ» στο ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας, «Ο Βυσσινόκηπος» της πειραματικής σκηνής, «Η δίκη του Κ» και ο «Καντιντ» στο θέατρο Πόρτα. Ατυχείς συναντήσεις είχε αρκετές, δεν παραπονιέται, αλλά ούτε και μετανιώνει. Γενικότερα έχει σπάσει συμβόλαια και έχει αρνηθεί ρόλους στο παρελθόν όταν δεν φανταζόταν ο ίδιος τον εαυτό του σε μια δουλειά. Γενικά πάντα επιδιώκει στην υπόκλιση να λέει από μέσα μου «Ευχαριστώ» και όχι «Συγνώμη».
“Η Θεσσαλονίκη είναι η πόλη μου, η πατρίδα μου. Είναι τα 30 από τα 35 χρόνια της ζωής μου. Μα είχε αρχίσει να με πνίγει ρουτίνα της. Ήξερα ποιον θα συναντήσω αν πάω την συγκεκριμένη ώρα από αυτό τον δρόμο, και ποιον από τον άλλο δρόμο. Και θεατρικά με έπιασα να πνίγομαι.. Είχαν αρχίσει τα «αν ήμουνα στην Αθήνα θα ήταν αλλιώς» και αυτά εγώ τα φοβάμαι, σε κάνουν μίζερο ανθρωπάκο. Τώρα για το πώς βλέπω την την πόλη μου να εξελίσσεται νιώθω πως την κρατάνε με νύχια και με δόντια πέντε -έξι δημότες της από αληθινή αγάπη ,ο καθένας απ’ το πόστο του, αλλιώς θα ήταν αφημένη στο έλεος της υγρασίας της. Από τη Θεσσαλονίκη έφυγα επειδή είχα ανάγκη να ρισκάρω. Κατέβηκα με πρόταση βέβαια από τον Θωμά Μοσχόπουλο αλλά άφησα στρωμένη ζωή. Όχι με νεύρα ούτε με λύπη. Αλλά να, ένιωσα ότι το «βιβλίο της περιπέτειας» μου ήταν άδειο. “
Η τηλεόραση μετά από σοβαρή περίοδο κρίσης και έλλειψης ελληνικών σειρών επιστρέφει δυναμικά με μυθοπλασία όπου και ο Μιχάλης συμμετέχει σε μία από τις πιο πετυχημένες σειρές τις σεζόν, στην “Σκοτεινή Θάλασσα” του MEGA.
“Δε νομίζω πως η επιστροφή στην μυθοπλασία είναι σύμπτωμα της πανδημίας. Πιστεύω πως η στροφή του κόσμου στις σειρές του Νetflix άλλαξε την τηλεόραση. Και πολύ καλά έκανε. Είναι σπουδαίο μέσο η τηλεόραση. Και σαφώς θέλει τους σωστούς ανθρώπους για να γίνεται ποιοτική η χρήση της. Μακάρι να νικήσει η ποιότητα και η δουλειά, και μακάρι αυτό να κρατήσει.”
Οι τελευταίοι μήνες στιγμάτισαν το χώρο του θεάματος με αλλεπάλληλες καταγγελίες για σκάνδαλα εντείνοντας μια εξαιρετικά δύσκολη λόγω πανδημίας εποχή.
“Ο κόσμος αλλάζει, πάει μπροστά. Το ίδιο και το θέατρο. Κούνησε τα θεμέλια το #metoo και άλλαξε το τοπίο. Υπήρχε και υπάρχει πολύς φόβος στη δουλειά μου. Πολλοί άνθρωποι έκαναν κατάχρηση της εξουσίας τους. Εγώ είμαι κατά του φόβου και υπέρ της τέχνης. Της τέχνης που δεν είναι τιμωρία μα γιορτή. Μακάρι η κάθαρση να συνεχιστεί. Να ξανά συστηθούμε. Επίσης, όχι δεν είναι καθόλου εύκολο να είσαι ηθοποιός στην Ελλάδα. Υπάρχει τεράστιο πρόβλημα στον κλάδο μου. Άπειρη ανεργία. Το κράτος μας στήριξε με επιδόματα μέσα στις καραντίνες, μα όχι όλους. Αλήθεια, μου είναι πολύ δύσκολο να φανταστώ λύση για το πλήγμα των ηθοποιών σε σχέση με τον κορονοϊό και το τι πρέπει να κάνει το κράτος. Με το τέλος της πανδημίας πιάνω τον εαυτό μου να μην ξέρει τι θα φέρει στους ηθοποιούς, μα ελπίζω να αντέξουμε και να τα αφηγηθούμε στους επόμενους.”
Αυτή την περίοδο ο Μιχάλης πρωταγωνιστεί στην «Σκοτεινή Θάλασσα» μία από τις πιο πετυχημένες σειρές για το 2022.
“Έχω την χαρά να είμαι στην “Σκοτεινή θάλασσα.” Χτύπησε κάποια στιγμή, καιρό πριν, το τηλέφωνο μου από τον σκηνοθέτη μας, τον Γρηγόρη Καραντινάκη, και μετά από πολύ καιρό μίλησα με την Ηρώ Γάλλου. Δοκιμάστηκα ως «Ηρακλής Δελλής» και να μαστέ. Είναι απ’ τις φορές που δεν ξέρω τί να επιλέξω, την διαδικασία ή το αποτέλεσμα;! Βρίσκομαι σε μια φάση της ζωής μου που ψάχνομαι πολύ σαν καλλιτέχνης για το τί κάνω, τί θέλω να κάνω, και τί εν τέλει κάνω σαν ηθοποιός. Θα ‘θελα πολύ να φτάσω στα άκρα μου, να κάνω παραπάνω φασαρία. Δεν ξέρω αν αυτό θεωρείται απωθημένο. Θα έλεγα πως απλά μεγαλώνω. Με απασχολούν τα κοινά και σαφώς και θα τοποθετούμουν δημόσια για πράγματα με βασική προϋπόθεση να ακούσω και να σκεφτώ πριν μιλήσω! Κάτι που θεωρώ πως λείπει τριγύρω…”
Το τΖΕΝεράλε Acting Studio, είναι ένα από τα πράγματα που είναι υπερήφανος για τον εαυτό του, ο Μιχάλης. Πιο πολύ επειδή πήρε την απόφαση μέσα στην καραντίνα να ξεκινήσει κάτι το οποίο και παρομοιάζει ως μια ένδειξη αισιοδοξίας και φωτός μέσα στο σκοτάδι.
“Προς το παρόν δεν είναι σχολή, είναι εργαστήρι. Μα γίνεται ωραία δουλειά με τα παιδιά μου. Είναι μια “φωλιά” για όσους αγαπούν το θέατρο, για προετοιμασία σπουδαστών, ή σεμιναριακά για απόφοιτους σχολών και κάθε είδους πρόβα. Πήρα την απόφαση γιατί κουράστηκα να διδάσκω από δω κι από κει και να μην είναι τα πράγματα όπως τα ονειρεύομαι. Τώρα πια είμαι υπεύθυνος για όλα εγώ. Από το αρωματικό γιασεμί στον χώρο μέχρι το ποιος θα μπει σε ποιο τμήμα. Στους σπουδαστές μου λέω πολλά, μα πιο πολύ θα με ακούσεις να μιλάω για το «μαζί» επί σκηνής, για την γενναιοδωρία και την απόλαυση του τώρα!”
Ο Μιχάλης βραβεύτηκε με το θεατρικό βραβείο Δημήτρης Χορν το 2019. Έχει συμμετέχει σε πολλές θεατρικές παράστασης στο «Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος» όπως ο «Βυσσινόκηπος» και «Η Αρχή του Αρχιμήδη». Στην τηλεόραση συμμετείχε στην επιτυχημένη σειρά του ANT1, “Η Επιστροφή” και στην Εκδρομή, στον ρόλο του Άνθιμου, όσον αφορά το μέλλον χαίρεται την κάθε “βόλτα” σαν να είναι μία και μοναδική.
“Είναι ωραία ταμπέλα το βραβείο Χορν, απλώς μόλις το πήρα κλειστήκαμε στα σπίτια μας από τον κορονοϊό. Νιώθω πως είναι πιο ευνοϊκά τα πράγματα,μα ένα βραβείο δεν σε ορίζει. Ένα χάδι είναι, Όλα έρχονται με δουλειά. Έλεγε ο Κάντιντ του Βολταίρου στο φινάλε του έργου, (ρόλος από τον οποίο τιμήθηκα με το βραβείο Χορν): « Πρέπει να καλλιεργήσουμε τον κήπο μας».Εγώ λοιπόν αυτά τα δύο χρόνια -μέχρι στιγμής- καραντίνας έκανα πράξη τα λόγια του Κάντιντ. Με φρόντισα πολύ ,μέσα -έξω!Κι αυτό ήταν απ τα ωραία μαθήματα του ιού! Όσον αφορά τα σχέδια, τί να σας πω! Ήταν τόσο δυνατές οι σφαλιάρες από όλα όσα ακυρώθηκαν μέσα σε αυτά τα δύο χρόνια που πλέον μιμούμαι τον σκύλο μου. Χαίρομαι την κάθε “βόλτα” σαν να είναι μία και μοναδική.”
Δείτε επίσης:
