Τα ξέρω καλά αυτά τα καφενεία

Λέξεις: Αθηνά Παπανικολάου

Τα ξέρω καλά αυτά τα καφενεία. Σε χωριό μεγάλωσα. Μεταξύ πρέφας, ζαριάς και αιθαλομίχλης των τσιγάρων, έχουν σταυρωθεί επί ξύλου ζωές και ζωές. Κρεμάστηκαν κεφάλια στους τοίχους τους. Τα ξέρω καλά αυτούς τα άνυδρα χωράφια, όπου η αντρίλα φυτεύεται από γενιά σε γενιά. Τώρα με τα κινητά λιπαίνονται και με το δηλητήριο της εικόνας. Μπορώ να φανταστώ με ακρίβεια και τις κουβέντες τους. ” Έλα ρε, τήρα, ούι ούι ρεζιλίκια…” Eκτός του καφενέ τα άλλα ρεζιλίκια: Βιασμοί, αιμομιξίες, κλοπές, απάτες, αρπαγές, αδικίες, καταπατήσεις γης και βίου, ξυλοφορτώματα.. Μέσα σ’ αυτόν καταπίνονται όλα γουλιά γουλιά σαν τον πολλά βαρύ καφέ τους. Ευτυχώς που αυτοί είναι άντρες. Αλίμονο, αυτοί έδωσαν τη σωστή συμβουλή στον γιο τους “Μόνο πούστης και κομμουνιστής μη γίνεις” Τα ξέρω καλά αυτά τα στόματα, αυτά τα λύματα στους βόθρους της επαρχίας. Στην Κάρπαθο ξεχείλισαν κι έπνιξαν τον πατέρα. Και σκέφτομαι τη μάνα, τον γιο, πώς θα αντέξουν τώρα το βασανιστήριο, πώς θα ζήσουν χωρίς αγάπη στην άγονη γραμμή. Τα καφενεία στάβλοι της ηθικής αυτουργίας. Τα ξέρω καλά τα μούτρα τους. Στα τραπέζια τους ρίχνει ντόρτια ο θάνατος. Δε νοσταλγώ καθόλου αυτά τα καφενεία.