Τα μουσεία για ποιον ακριβώς λόγο δεν τα ανοίγετε;

Βλέποντας στην Τσιμισκή εδώ και μέρες ατέλειωτες ουρές ανθρώπων έξω από τα δέκα γνωστά καταστήματα ένδυσης των πολυεθνικών αλυσίδων δαιμονίζομαι να ρωτήσω για ποιον ακριβώς λόγο δεν άνοιξαν τα μουσεία της χώρας όταν άνοιξαν τα καταστήματα. Περνώντας έξω από το έρημο αγαπημένο μου Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης μέσα στην ΔΕΘ ανατρίχιασα από το σκοτάδι.

Στα μουσεία, ως γνωστόν, πλην πολύ δημοφιλών εκθέσεων, που αυτή την εποχή δεν υπάρχουν έτσι και αλλιώς, δεν έχουμε επισκεψιμότητες τέτοιες που να δικαιολογούν ανησυχία συνωστισμού. Δεν θα ήταν λοιπόν απόλυτα λογικό το Υπουργείο Πολιτισμού να σκεφτεί αυτό το διάστημα την επαναλειτουργία τους με όρους ασφαλείας, ώστε όλοι μας να παίρναμε μια ανάσα, όταν στη βόλτα μας αντί για τον καθιερωμένο περίπατο στους εμπορικούς πεζόδρομους να κάναμε μια βόλτα στις αίθουσες των μουσείων, που θα όξυναν και λίγο τη σκέψη και την αντίληψη μας για τον κόσμο σε μια εποχή ισοπέδωσης, κυριαρχίας της οθόνης και των μέτριων θεαμάτων;

Πόσο χρήσιμο και ωφέλιμο θα ήταν και πόσο υποστηρικτικό για τον πολιτισμό να είχαμε έστω τη μικρή πολυτέλεια μιας βόλτας τώρα που ο χρόνος περισσεύει στα γνωστά και άγνωστα μουσεία της πόλης.

Συζητάμε άπειρες ώρες για τα κομμωτήρια και τα νυχάδικα και δεν χύνεται ούτε μισή γραμμή για τους τόπους που μπορούν να υποκαταστήσουν έστω ελάχιστα το τεράστιο έλλειμμα πολιτισμού και παιδείας αυτή την παγερή εποχή.

Αν υπήρχε βούληση, που δεν υπάρχει, όχι μόνο έπρεπε να είχαν ξαναλειτουργήσει τα μουσεία αλλά να δίνονταν και κίνητρα για τα επισκεφτεί οργανωμένα και με ασφάλεια ο κόσμος και να τα γνωρίσει καλύτερα τώρα που όλα έχουν παγώσει. Όλα βέβαια είναι ζήτημα βούλησης. Και βολεύει πολύ αντί να σκέπτεται και να αισθάνεται κανείς αυτό τον καιρό, αντί να ανοίγει το μυαλό του, να παραμένει στο βούρκο των ριάλιτι. Ελέγχεται καλύτερα…