Τα παιδιά των καταλήψεων
Μεγάλωσαν και έζησαν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους μέσα στην χειρότερη οικονομική και κοινωνική κρίση της πρόσφατης ιστορίας.
Λέξεις: Χάρης Χεϊζάνογλου
Αυτά τα παιδιά που σήμερα κάνουν καταλήψεις είναι 16-17 ετών.
Πρακτικά δηλαδή μεγάλωσαν και έζησαν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους μέσα στην χειρότερη οικονομική και κοινωνική κρίση της πρόσφατης ιστορίας.
Οι εικόνες και οι παραστάσεις τους είναι αυτές ενός κράτους εκφυλισμένου, μια πολιτικής τάξης διεφθαρμένης και υποταγμένης σε συμφέροντα, μιας τάξης ανθρώπων που εκπροσωπούν αυτά τα συμφέροντα με απροκάλυπτη χυδαιότητα και μιας κοινωνίας που αφενός υποφέρει αλλά αφετέρου βρίσκεται σε έναν διαρκή πόλεμο με οτιδήποτε επιχειρεί να την αναμορφώσει.
Τα παιδιά αυτά έχουν δει και ενδεχομένως βιώσει φυσική και οικονομική βία, έχουν μεγαλώσει με τις εικόνες μιας τεράστιας οικονομικής και κοινωνικής ασυμμετρίας, ακραία άδικης, που στην δική μου γενιά δεν ήταν τόσο ορατή.
Δεν είχαμε εμείς στα 18 μας μπροστά μας το φάσμα του κοινωνικού αποκλεισμού. Δεν ήταν στο 30% η ανεργία, δεν ήταν 300 ευρώ ο κατώτατος και οι περισσότερες οικογένειες ήταν ακόμα σε θέση να στηρίξουν τις σπουδές του παιδιού τους.
Σε κάθε περίπτωση, υπήρχαν δυσκολίες αλλά υπήρχε ακόμα λόγος να βρούμε κίνητρα. Δεν ξέρω τί κίνητρο μπορεί να έχει σήμερα ένα παιδί 17 ετών. Επιπλέον, πολλά από αυτά τα παιδιά κουβαλάνε τα άγχη των οικογενειών τους. Άγχη που αναδύθηκαν την περασμένη δεκαετία και τα οποία μπορεί να είναι οποιασδήποτε μορφής και κατεύθυνσης.
Μην ξεχνάμε ότι στο πρόσφατο παρελθόν μια μερίδα παιδιών έκανε καταλήψεις για την Μακεδονία και φώναζε “Κατσίφα ζεις”. Με λίγα λόγια, αυτά τα παιδιά κουβαλάνε στην πλάτη τους όλα αυτά που τους φόρτωσε βίαια η περασμένη δεκαετία, έχουν μπροστά τους ένα πολύ δύσκολο μέλλον και το χειρότερο είναι ότι αυτό το γνωρίζουν.
Μεγαλώνουν γνωρίζοντάς το. Οι καταλήψεις δεν είναι το πρόβλημα, είναι το αποτέλεσμα… Αν αυτά τα παιδιά δεν τα ακούσεις σήμερα και δεν επιχειρήσεις να τα βοηθήσεις, να τους δώσεις ένα μέλλον που δεν θα τα τοποθετεί στον κοινωνικό περιθώριο και δεν θα προϋποθέτει να ακολουθήσουν τον μοναχικό δρόμο της ανταγωνιστικής και συχνά αντικοινωνικής ατομικότητας αλλά θα τα εντάσσει ομαλά στο κοινωνικό σώμα, θα τα χάσεις…
Σε αυτά τα παιδιά που φόρτωσαν μια δεκαετία κρίσης και τα μεγάλωσαν σε συνθήκες κοινωνικής και οικονομικής βίας, τώρα αντί να αναρωτηθούν τί έκαναν λάθος και να τα ακούσουν, τους βάζουν και τεχνητά διλήμματα…
Εκβιαστικά τεχνητά διλήμματα… Αυτό, δεν είναι απλά δείγμα κοινωνικού μίσους, και μάλιστα απέναντι σε παιδιά, είναι δείγμα και κοινωνικής άγνοιας και απόστασης από την πραγματική πραγματικότητα.
