Τάκης Μουσαφίρης: Μικρό αντίο

Το μεσημέρι της Πέμπτης, πάνω που ο ουρανός της πόλης άρχιζε να παίρνει χρώμα, καθώς η συννεφιά και τα χημικά από το πρωί έκαναν τα πάντα για μια βαριά ατμόσφαιρα, μας ήρθε ακόμη μια στενόχωρη είδηση “Έφυγε από τη ζωή ο γνωστός λαϊκός συνθέτης και στιχουργός Τάκης Μουσαφίρης, χτυπημένος από τον Κορονοϊό”.

Στα τόσα χρόνια που παρακολουθώ το ελληνικό τραγούδι, διαπίστωσα, ανάμεσα σε άλλα, πως είναι πολύ δύσκολη, δυσεύρετη περίπτωση ο καλός λαϊκός συνθέτης. Όχι ο σπουδαγμένος, λόγιος, αλλά ο πηγαία λαϊκός, ο καλλιτέχνης που πλέκει στίχο κατανοητό σε μουσικό καμβά ευκολοδιάβαστο απ’ τις καρδιές και “ευκολοτραγούδιστο” στα χείλη μας. Που κάνει αυτό που λέμε “επιτυχίες”, μεγάλης απήχησης εμπορικά κομμάτια, καθόλου όμως ευτελή και περαστικά, σαν πυροτεχνήματα μιας χρήσης.

Είναι μεγάλη τέχνη, να κάνεις αυτό που λέμε “στρόγγυλο” τραγούδι, κουπλέ- ρεφρέν, κουπλέ- ρεφρέν και να συμπυκνώνεις μέσα σε 3 λεπτά όλο το κέφι, τη χαρά, το σμίξιμο, το χωρισμό, τον πόνο, το πάθος του έρωτα, σπάνιο χάρισμα που στους λόγιους ήταν ακόμη πιο σπάνιο, ίσως μόνο ο Κουγιουμτζής και ο Λοΐζος το επέτυχαν. Στους λαϊκούς, τους μεγαλωμένους στο κουτούκι, στο πάλκο, λειτουργούσε περισσότερο, ως φαίνεται, από τις σπουδές το ένστικτο κι ίσως γι’ αυτό έφταναν πιο συχνά, εύκολα αλλά κι αυθεντικά σε δημοφιλή, λατρεμένα από θαμώνες κι ακροατήριο μουσικά “σουξέ”.

Ανάμεσα σ’ αυτούς τους σπάνιους, της σειράς- γενιάς Καλδάρα, Ζαμπέτα, Άκη Πάνου, Αντώνη Ρεπάνη, Βασιλειάδη, Δερβενιώτη κι άλλων, ανήκει ο Τάκης Μουσαφίρης. Δεν πιστεύω ότι επί 50 σχεδόν χρόνια, από το 1970, όταν άρχισε να γράφει κι ως σήμερα, υπάρχει παρέα που δεν τραγούδησε με πάθος, με κέφι, με ερωτικό καημό, δικό του τραγούδι.

Ευτύχησε και να τα δώσει σε μεγάλες φωνές, χαρισματικές αλλά και έμπειρες στη λαϊκή διασκέδαση της νύχτας, τον Διονυσίου, τη Ρίτα, τον Μητροπάνο, τη Δούκισσα, την Πίτσα Παπαδοπούλου, τη Στανίση, τον Μενιδιάτη, τον Μαργαρίτη και τόσες, τόσους ακόμη. Κάνε κάτι να χάσω το τρένο, Πες μου που πουλάν καρδιές, Ένα τραγούδι πες μου ακόμα, Ο Ταξιτζής, Μυστικέ μου Έρωτα, Σ’ αγαπώ ακόμα, Άκου, Άτακα κι επι τόπου, Σε μια στοίβα καλαμιές, Εγώ ο ξένος, Ένα λεπτό περιπτερά…

Είναι μερικά μόνο από τα διάσημα, “κλασικά” τραγούδια του που έγιναν τεράστιες, λαοφιλείς επιτυχίες, γνώρισαν δεκάδες επανεκτελέσεις και γέμισαν τα προγράμματα επί χρόνια και χρόνια τόσο στις μεγάλες πίστες όσο και στα πιο μικρά κουτούκια, σ’ όλη την επικράτεια.

Γεννημένος στα Γιάννενα από μουσική οικογένεια, πρωτοέπαιξε σε ταβερνάκια της πόλης πριν κατεβεί στην Αθήνα και γνωρίσει εκεί τη μεγάλη αναγνώριση.

Ο Τάκης Μουσαφίρης στην 40χρονη ενεργή παρουσία του (1970-2010), έγραψε 646 τραγούδια, μας ενημερώνει ο μέγας γνώστης ελληνικής δισκογραφίας Πέτρος Δραγουμάνος. Με την απώλεια του Τάκη Μουσαφίρη, φτωχαίνει ακόμη περισσότερο η “λαϊκή γειτονιά” της ελληνικής μουσικής τέχνης. Ας έχει καλή ανάπαυση, σε μας θα μείνουν αθάνατα να μας συντροφεύουν τα ωραία, σπουδαία του τραγούδια.