Ταξιδιάρες ψυχές στην Ιρλανδία

Είναι παράξενο και αρκετά άβολο να ταξιδεύεις ολομόναχος. Δεν είναι καθόλου εύκολο να περπατάς, να τρως και γενικά να βιώνεις καταστάσεις χωρίς συντροφιά.  Όσοι τόλμησαν να ταξιδέψουν μόνοι, διαβεβαιώνουν πως επέστρεψαν «άλλοι άνθρωποι». 

Κι αυτό γιατί το μοναχικό ταξίδι είναι μια θαυμάσια ευκαιρία για «εσωτερική συζήτηση», αυτοκριτική και απολογισμό… Είναι ο ποιοτικός χρόνος για καθαρές σκέψεις, με απόλυτη ηρεμία, μακριά από ανθρώπους και γεγονότα της καθημερινότητάς μας. Ίσως δούμε τα λάθη που κάναμε αλλά και να πάρουμε ψύχραιμες και σημαντικές αποφάσεις για το μέλλον. Ίσως και να ανακαλύψουμε –με έκπληξη- ποιοι μας λείπουν πραγματικά και ποιοι όχι…

Μοναχικό ταξίδι στην Ιρλανδία…

Αύγουστο του 2020 και εν μέσω κορονοϊού, πραγματοποίησα ένα τέτοιο μοναχικό ταξίδι, με προορισμό την Ιρλανδία. Σε λίγους καλούς φίλους που το εκμυστηρευτικά -σχεδόν συνωμοτικά σαν να έκανα έγκλημα- δεν είδα να ενθουσιάστηκαν με την ιδέα μου. Θα επέστρεφα άραγε πίσω σώος και αβλαβής; Θα με πλησίαζαν άραγε φίλοι ή θα με κλειδαμπάρωναν για 14 ημέρες σε κανένα υπόγειο…;

Που πας ρε Καραμήτρο με τέτοια πανδημία…

Προβληματιζόμουν με το θέμα του κορονοϊού αλλά ταυτόχρονα λαχταρούσα να ταξιδέψω, να ρουφήξω λίγη ζωή ακόμη. Φανταζόμουν ότι αν τολμούσα να ξεστομίσω: « ταξιδεύω για Ιρλανδία» θα άκουγα από δεκάδες επικριτικά χείλη: “Που πας ρε Καραμήτρο με τέτοια πανδημία…Κάτσε στα αυγά σου…” Ούτε άγνοια κινδύνου είχα, ούτε ήθελα να το παίζω άνετος. Υποστηρίζω όμως με πάθος πως αν νοσήσει η ψυχή από μιζέρια και κατάθλιψη, μετά τζάμπα τα Dettol και οι μάσκες. Το ξέσκασμα και η έννοια του ταξιδιού –έστω και μοναχικού- είναι προληπτικό φάρμακο πριν την αρρώστια της ψυχή… 

Καλώς ήλθατε στην Ιρλανδία…

Φτάνοντας στο Δουβλίνο αργά το βράδυ, έφυγα κατευθείαν με λεωφορείο για Cork (300 χλμ) αλλά και το κουκλίστικο παραθαλάσσιο Cobh, την πόλη που ήταν ο τελευταίος σταθμός επιβίβασης του Τιτανικού. Το υπόλοιπο ταξίδι θα περιελάμβανε δύο ημέρες στο Δουβλίνο. Μια πόλη απόλαυση! Για περιπάτους, διασκέδαση, ψώνια, πολιτισμό, μουσεία, εκδηλώσεις και πολλά άλλα.

 Τα μπαράκια στη δημοφιλή περιοχή Temple Bar ήταν τα πιο πολλά κλειστά λόγω μέτρων, ωστόσο πάλι υπήρχε ζωντάνια και κέφι. Και ενώ η Ελλάδα «καιγόταν» από διάφορες απόψεις, εκεί ήθελες μπουφάν, ομπρέλα αλλά και γυαλιά ηλίου, αφού ο καιρός ήταν ακατάστατος αλλά ιδανικός για περιήγηση λόγω δροσιάς.

Η απρόσμενη συνάντηση με τέσσερις γυναικείες ταξιδιάρες ψυχές…

Μάλλον το ίδιο «φάρμακο» με εμένα, λάμβαναν και άλλες ταξιδιάρες ψυχές… Η Κατερίνα, η Σάρα, η Ραλία και η Έλενα ή Jelena, -αφού κατάγεται από την αδελφική Σερβία που τόσο αγαπάμε-, είναι τέσσερις φίλες που όμως ζουν σε διαφορετικές πόλεις της Ελλάδας. Τα κορίτσια όμως έχουν μια μεγάλη αγάπη, ένα κοινό πάθος… Και αυτό είναι τα ταξίδια! Με κάθε ευκαιρία θα μιλήσουν, θα συνεννοηθούν και θα φύγουν! Δεν δηλώνουν απλά τουρίστριες αλλά ….«ταξιδιάρες ψυχές». Στην τυχαία συνάντησή μας έξω από ένα πολυκατάστημα ( που αλλού?) αμέσως «κολλήσαμε».

Προσπαθώ να αποκρυπτογραφήσω τον ψυχισμό τους για τα ταξίδια. Ταξιδεύουν για να αποφορτιστούν από το καθημερινό άγχος, να ανακαλύψουν και να βιώσουν νέες εμπειρίες, αλλά και να πλημμυρίσουν τα μάτια τους με νέες υπέροχες εικόνες, διαφορετικούς ανθρώπους και τόσα άλλα. 

Περπατούν ατέλειωτα χιλιόμετρα, κουβαλάνε σαν χαμάληδες ψώνια-ψώνια-ψώνια κι άλλα ψώνια… σαν κλασσικές Ελληνίδες. Απαιτούν από τον εαυτό τους να είναι κοκέτες ακόμη και στα κατσάβραχα της Ιρλανδίας…

Δηλώνουν επίσης ανεξάρτητες, ανοιχτόμυαλες, διψασμένες να ανακαλύψουν τον κόσμο όλο. Τα κορίτσια επιδιώκουν να μιλήσουν με ντόπιους, θα γελάσουν, θα πειραχτούν, θα αυτοσαρκαστούν. Θα πιουν τις μπύρες τους, θα φάνε τα λιγδωμένα Fish and Chips με τα χέρια, θα μπουν όμως και στα μουσεία σαν καλά κορίτσια. Είναι και του σαλονιού και του αλωνιού. Κι αυτό με ξετρελαίνει σε μια γυναίκα… Γιατί αυτή η ταξιδιάρα ψυχή προσαρμόζεται, τολμά, δοκιμάζει και ρισκάρει να περπατήσει σε άγνωστα, απάτητα «μονοπάτια». Πολλές φορές δύσκολα και ανηφορικά… 

Τη μία ημέρα που μοιράστηκα με τα κορίτσια, πέρασα ειλικρινά υπέροχα! Εκτός από τις ατέλειωτες βόλτες στους δρόμους του Δουβλίνου, με τραβούσαν για ψώνια, επισκεφτήκαμε το αποστακτήριο της Jameson που δεν μας ενθουσίασε, αλλά και ήπιαμε τις μπύρες μας. Την ημέρα που εγώ επέστρεφα στην Ελλάδα αυτές πήγαν ημερησία εκδρομή στο Μπέλφαστ αλλά και στους Βράχους του Μοχέρ (Cliffs of Moher).

Μόνος πλέον και πάλι στο αεροδρόμιο του Δουβλίνου, σκέφτομαι, αναπολώ, νιώθω συγκίνηση ανάμεσα σε πανάκριβα Ιρλανδέζικα malt των Duty Free. Δεν τους το είπα, αλλά στα μάτια μου είναι σαν «μοναχικά καράβια…» 

Που αρμενίζουν συνεχώς σε ανοιχτά πέλαγα… Σε ήρεμες ή φουρτουνιασμένες θάλασσες…

Και το ταξίδι συνεχίζεται…