Θεσσαλονίκη- Παρίσι
Δύο εντελώς διαφορετικοί περίπατοι, ο ένας στη Θεσσαλονίκη και ό άλλος στο Παρίσι.
Εικόνες- Λέξεις: Ιωάννα Θάνος
1. Ο μικρός περίπατος, της γειτονιάς μας Με την Ιωάννα επινοούμε μικρούς περίπατους στη γειτονιά.
Δύσκολο να την ορίσεις τη γειτονιά πάντως. Στη δομή του κόσμου σήμερα, για τους κατοίκους της, οι δρόμοι της είναι μεταβατικοί. Προς τη στάση. Προς το σούπερ. Προς το εμπορικό. Προς το κέντρο. Η γειτονιά είναι ανάμεσα στους κεντρικούς δρόμους.
Μπορείς να πεις άρα, όσο απομακρύνεσαι από τη γειτονιά, προς τον κεντρικό, τόσο πιο πολύ αφαιρείσαι από την πραγματικότητα. Για τον γείτονα στο απέναντι μπαλκόνι, ή για τον φούρναρη, ή για τον κύριο με το πάρκινγκ είσαι κάποιος γνώριμος. Ανταλλάζεις και ένα καλημέρα, ή και περισσότερα. Έπειτα απομακρύνεσαι. Χάνεις σε άμεση επικοινωνία ό,τι κερδίζεις σε άλλες συμβολικές ιδιότητες – εργαζόμενος στη δουλειά, καταναλωτής ή ιδιοκτήτης καταστήματος στην αγορά, οδηγός ΙΧ στο δρόμο κτλ.
Υπάρχει βέβαια και μία ένταση σε αυτό. Άλλες γειτονιές έχουν πιο πυκνές σχέσεις, άλλες είναι για τους πλουσιότερους κτλ. Για παράδειγμα, ο δρόμος της Σβώλου με τις πρωτοβουλίες των κατοίκων της τα τελευταία χρόνια είναι πολλά περισσότερα από απλωμένες βίλες ή κάθετα κουτιά το ένα αντίκρυ στο άλλο. Είναι μία κοινότητα με διαδράσεις, όχι ένα άθροισμα άγνωστων μεταξύ τους ιδιοκτητών και ενοικιαστών.
Εδώ με την Ιωάννα είμαστε προς την Α. Τριάδα, απόκεντρο, με τους στενούς δρόμους και το λιγοστό πράσινο, γειτονιά που μοιάζει με πολλές άλλες στην πόλη. Αν και μοναδική.
Οι μεγαλύτεροι θα σου πουν μία δύο ιστορίες για τον τόπο, τις δραστηριότητες, τους κατοίκους, κάτι που δεν ξέρουμε εμείς. Άλλωστε οι λίγοι ντόπιοι με τους οποίους βλέπαμε τις Κυριακές τους αγώνες στο καφενείο συχνά γκρινιάζουν ότι όλοι έρχονται και φεύγουν, «δεν είναι όπως η Τούμπα». Και αυτό νιώσαμε και εμείς, κάπως. Όταν κοιτάς τις κλειστές βιτρίνες όλων αυτών των καταστημάτων σκέφτεσαι «που να πήγαν όλοι αυτοί;».
Σίγουρα αυτοί οι άνθρωποι εμφανίζονται κάπως στις ζωές μας, αφήνουν σημάδια. Ένα ενοικιαστήριο. Μία ανώνυμη στατιστική του εμπορικού επιμελητηρίου, για «τα καταστήματα που έκλεισαν στην κρίση», ένα «ποσοστό ανεργίας», «τα νέα κύματα μετανάστευσης» κτλ. Ο ΟΟΣΑ είχε υπολογίσει ότι περίπου το 25% των σημερινών θέσεων εργασίας κινδυνεύει να αυτοματοποιηθεί, να υποκατασταθεί από μηχανές.
Και πράγματι, βιοτεχνικά εργαστήρια, κλειδαράδες, όλα είναι επαγγέλματα που πλέον μπορούν να γίνονται με μεγαλύτερες επιχειρήσεις που πετυχαίνουν καλύτερες κλίμακες παραγωγής σε πιο μικρά κόστη. Οι πινακίδες όλες έχουν επίθετα, ατομικές επιχειρήσεις. Παλιά καταστήματα, πριν το «2310», και πιο πρόσφατα. Αλλά οι περισσότερες βιτρίνες είναι κλειστές. Τι να τον κάνεις τον κλειδαρά, τον επιπλοποιό, τον τσαγκάρη της γειτονιάς όταν με μία εφαρμογή σου εμφανίζεται αμέσως ένα μηχανάκι, όταν αγοράζεις μαζικά και φτηνά κάτι που εύκολα θα πετάξεις αν χαλάσει, όταν έχεις ΙΚΕΑ;
Τέλος πάντων, αυτή είναι μόνο μία μικρή εμπειρία, για τους μη-βιαστικούς. Η μικρή μας γειτονιά. Το πιο θεμελιακό κύτταρο στη ζωή μας σε κοινότητα. Όταν ανοίξει ο κόσμος θα προσπαθήσουμε, δηλαδή κυρίως η Ιωάννα, να δείξουμε και άλλες εικόνες από άλλες γειτονιές. Να δούμε τι εμπειρίες έχουν να μας διηγηθούν…
ΥΓ. Εγώ γράφω που και που λέξεις στο Parallaxi για την επικαιρότητα, και όχι μόνο. Η Ιωάννα Τοκμακίδου γράφει με λέξεις φωτός, είναι φωτογράφος μόδας. Για να την βρείτε, άλλες εικόνες της είναι διαθέσιμες, μεταξύ των άλλων, εδώ https://www.instagram.com/ioanna_tokmakidou/
2. Μία βόλτα μέχρι το Παρίσι
Λίγες πόλεις είναι τόσο γνωστές όσο το Παρίσι. Είναι και γνώριμο στους Βορειοελλαδίτες χάρη στις φτηνές πτήσεις της γνωστής αεροπορικής low-cost. Τουλάχιστον πριν όλα αυτά…
Δεν θα ξεχάσω την πρώτη φορά που είδα τον Άιφελ. Τον θυμάμαι από την Ευρωμονόπολη, ήταν το πιο ψηλό πιόνι. Όταν τον είδα τυχαία από μία από τις γέφυρες, παιδί μεγαλωμένο στο χωριό, είχα κατουρηθεί από το δέος.
Τέλος πάντων, γνώριμο-ξεγνώριμο, για να τονωθεί το ηθικό μας στον εγκλεισμό και για να φανταστούμε ξανά διάφορα, αυτή είναι μία δική μας εκδοχή, δικιά μου και της Ιωάννας.
Μία συμβουλή, όπως και σε όλες τις πόλεις, και σε όλα τα πράγματα, καλό είναι να αμφισβητείς που και που την ροή των πραγμάτων. Αν πάρεις το Παρίσι έχει μία ροή ως προς τα πράγματα που πρέπει να δεις. Το ίδιο ισχύει και στο Λούβρο. Τα εκθέματα είναι σε μία σειρά, χρονολογική, ανάλογα με τη δημοφιλία κτλ. Αν όμως μόλις τα δεις, κοιτάξεις και λίγο γύρω-γύρω, χαλάσεις τη σειρά, θα σου φανερωθούν όλα τα απρόβλεπτα…
Επειδή γνωρίζω και μερικά για την πόλη και την ιστορία της, γεμάτη εξεγέρσεις, αίμα, δυσωδία και ιδανικά – «δεν υπάρχει μνημείο πολιτισμού που να μην ταυτόχρονα και μνημείο βαρβαρότητας» – ίσως σας μιλήσω για αυτά μία άλλη στιγμή. Μπορείτε έτσι και αλλιώς να τα φανταστείτε ή να τα αναζητήσετε στο ίντερνετ. Ως τότε καλή θέαση!
ΥΓ. Εγώ γράφω που και που λέξεις στο Parallaxi για την επικαιρότητα, και όχι μόνο. Η Ιωάννα Τοκμακίδου γράφει με λέξεις φωτός, είναι φωτογράφος μόδας. Για να την βρείτε, άλλες εικόνες της είναι διαθέσιμες, μεταξύ των άλλων, εδώ
