Θεσσαλονίκη: Πόλη ερωτευμένη με το ταβάνι της

Με την απόσταση ασφαλείας των 500 χιλιομέτρων, μία Θεσσαλονικιά δημοσιογράφος που άφησε την πόλη για αναζήτηση μιας άλλης ζωής στην Αθήνα, κρίνει την πορεία της πόλης.

Η Θεσσαλονίκη είναι για μένα η πόλη των ματαιώσεων. Από τότε που, μικρά παιδιά ακόμη, κάναμε κύκλους γύρω από τα ίδια μέρη της ξανά και ξανά, μέχρι πρόσφατα που βρεθήκαμε να κάνουμε κύκλους γύρω από τον εαυτό μας ψάχνοντας μια διέξοδο από τη στασιμότητά της, η Θεσσαλονίκη παραμένει αγιάτρευτα ερωτευμένη με το παρελθόν και το ταβάνι της.

Οτιδήποτε καινούργιο, με διάθεση για ζωή, για πειραματισμό, για πρωτοπορία, στραγγαλίζεται πριν καν προλάβει να κάνει τα πρώτα του βήματα. Οι άνθρωποί της, κατά πλειοψηφία ράθυμοι και μοιρολάτρες, επιμένουν ότι ζουν στην ομορφότερη πόλη της Ελλάδας. Την ίδια ώρα, παρακολουθούν αμέτοχοι εδώ και χρόνια τον εμπαιγμό του ΟΑΣΘ να γιγαντώνεται κουρελιάζοντας την αξιοπρέπειά τους, το σίριαλ του Μετρό να ανανεώνει τη μία σεζόν μετά την άλλη με το χειρότερο πλέον καστ στην ιστορία του, τη διαρκή υποβάθμιση της Θεσσαλονίκης από μια εν δυνάμει ευρωπαϊκή πόλη με προοπτικές σε έναν φτιασιδωμένο τόπο με δεκάδες προβλήματα κάτω από το χαλί.

Θυμάμαι πάντα πολύ έντονα έναν μουσικό που έκανε τα πρώτα του βήματα στη Θεσσαλονίκη (spoiler alert: πλέον ζει στην Αθήνα), 30άρης σήμερα, της γενιάς μου, να μου εξηγεί ότι «η συναυλία πήγε καλά, αν το σκεφτείς. Ο κόσμος έκατσε να ακούσει και τα νέα, άγνωστα σε αυτόν τραγούδια, δεν έφυγε». Κι εγώ τότε απορούσα – ακόμα απορώ – πώς γίνεται αυτό να μην είναι δεδομένο. Πώς γίνεται, δηλαδή, να μην είναι αυτονόητο ότι το να ψάχνεις το καινούργιο, το πρωτάκουστο, το ακυκλοφόρητο σε καθημερινότητα και τέχνη είναι τελικά και η στάση ζωής που σε ενθαρρύνει να πας ένα βήμα παραπέρα, να ξυπνήσεις ανακουφισμένος μία ακόμη μέρα.

Αυτό θαρρώ πως λείπει από τη Θεσσαλονίκη. Να χαζεύει τον Θερμαϊκό αλλά να βλέπει και να ελπίζει πραγματικά (σε) όσα υπάρχουν πέρα από τον ορίζοντα.

 Υ.Γ.: Τα σέβη μου σε αυτούς που μένουν και επιμένουν, στους πραγματικούς ήρωες.