Η Θεσσαλονίκη στις σημειώσεις μιας φοιτήτριας από το Μεξικό

Χρειάστηκε να διανύσει μια απόσταση 10.934 χιλιομέτρων για να φτάσει στη Θεσσαλονίκη. Τα χιλιόμετρα πολλά αλλά ο φόβος λίγος για να την εμποδίσει να πραγματοποιήσει ένα ταξίδι ζωής, όπως το χαρακτήρισε η ίδια. Η Xavie Gálvez García έμεινε μόλις έξι μήνες εδώ, όμως το βαλιτσάκι των αναμνήσεων που πήρε μαζί της κατά την επιστροφή της στη Πόλη του Μεξικού ήταν γεμάτο. Ικανό να της κρατά συντροφιά όταν αισθάνεται νοσταλγία για τον χρόνο που πέρασε στη πόλη.

Αν και το ταξίδι της τελείωσε το Φεβρουάριο του 2020 όποτε και ολοκλήρωσε τη συμμετοχή της στο πρόγραμμα Εrasmus+ International στο Τμήμα Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ, θυμάται με καθαρότητα τη κάθε λεπτομέρεια.

«Έμενα κοντά στον Λευκό Πύργο. Κάθε πρωί συνήθιζα να περπατώ κατά μήκος της παραλίας. Λατρεύω τη θάλασσα και απολάμβανα το πρωινό μου περίπατο. Έπειτα για να φτάσω στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο περνούσα μέσα από τη Ναβαρίνου. Θυμάμαι τα μικρά μαγαζάκια και τον πολύ κόσμο που συγκεντρώνονταν εκεί. Μου έκανε φοβερή εντύπωση ο τρόπος που κινούνταν οι ντόπιοι κάτοικοι. Σαν να μην βιάζονταν ποτέ. Εκεί που μένω δεν μπορεί να συμβεί αυτό. Οι αποστάσεις είναι τεράστιες και ο κόσμος μοιάζει σαν να βιάζεται πάντα» υπογράμμισε.

Είχε ένα μικρό σημειωματάριο. Εκεί έγραφε ό,τι ένιωθε. «…είμαι περήφανη για τον εαυτό μου που κατάφερα να φτάσω ως εδώ, που ταξίδεψα από την άλλη άκρη του κόσμου παρά το φόβο που ακούσια διαγράφονταν στο πρόσωπο μου…». Καθώς το άνοιξε δυο αποξηραμένα φύλλα ξεγλίστρησαν από μέσα. Δεν την ένοιαζε να πάρει ακριβά σουβενίρ της αρκούσε να έχει κάτι που δε θα μπορούσε να βρει πουθενά αλλού. Δίπλα στα κείμενα που έγραφε προσέθετε μια μικρή ζωγραφιά για να επαναφέρει στη μνήμη της την επόμενη φορά που θα γύριζε πίσω τη σελίδα, πως ένιωθε τη στιγμή που έγραφε.

Τα συναισθήματα της δεν ήταν αποκλειστικά θετικά. Υπήρξαν καταστάσεις που δεν ένιωθε  ευπρόσδεκτη από τους γύρω της. «Πολλές φορές είχε τύχει να χαθώ στο δρόμο και η έξυπνη επιλογή της Google δεν ήταν ιδιαίτερα βοηθητική. Οπότε ρωτούσα τους περαστικούς. Συνήθως δεν έβρισκα κάποιον πρόθυμο να απαντήσει στις ερωτήσεις μου. Η άγνωστη γλώσσα ήταν σοβαρό πρόβλημα μέσα στην καθημερινότητα μου. Προσπάθησα πολύ να μάθω κάποιες λέξεις από μόνη μου, ακόμα και μέσα από το πανεπιστήμιο αλλά δεν τα κατάφερα και πολύ καλά».

Υπήρξαν και στιγμές που της έλειπε το σπίτι της. Η αδελφή της και οι φίλοι της. Δεν άφηνε όμως τον εαυτό της να το βάλει κάτω. Για να ξεχαστεί, έκανε μικρές εξερευνήσεις στη πόλη. Κάπως έτσι ανακάλυψε το Επταπύργιο. Τα Κάστρα, οι πύργοι και οι οχυρώσεις, η αρχιτεκτονική, της θύμιζαν κάτι οικείο. Στις δύσκολες μέρες έψαχνε να βρει κάτι που θα την έκανε να νιώθει πως βρίσκεται κοντά στους αγαπημένους της ανθρώπους. Καθώς περνούσε ο καιρός το αίσθημα αυτό άρχισε να φθείρεται, λόγος αυτού οι πολλές νέες γνωριμίες που σταδιακά μετατράπηκαν σε φιλίες.

«Η επαφή μου με ανθρώπους που μένουν μόνιμα στο μέρος που εγώ ήμουν επισκέπτρια για μερικούς μονάχα μήνες, με έκανε να καταλάβω πως τελικά υπάρχουν πράγματα που ενώνουν τις δύο χώρες πάρα την απόσταση. Για παράδειγμα, ότι οι άνθρωποι παρά τα προβλήματα, φορούν το καλύτερο τους χαμόγελο και προχωρούν. Υπάρχει δυσπιστία, πολλοί δυσκολεύονται να εμπιστευτούν τον απέναντι τους, μεγάλο μέρος της κοινωνίας ακόμα και τους πολιτικούς αντιπροσώπους της. Αυτήν την έλλειψη εμπιστοσύνης μπορεί κανείς να την βρει και στο Μεξικό». 

Η ίδια όμως δεν έδειξε καμία επιφύλαξη. Ήταν ανοιχτή σε νέες προκλήσεις, σε καινούριες εμπειρίες, στο να εμπιστευτεί τους ανθρώπους. Έμαθε να χορεύει swing, μια ασχολία που ακόμη και σήμερα την γεμίζει. Κάποιες βραδιές μαζεύονταν με άλλους χορευτές στον Ξαρχάκο και περνούσαν τη νύχτα υπό τους ρυθμούς του swing. Αν δεν την έβρισκες εκεί, κοντά στο σούρουπο θα την συναντούσες σε κάποιο απίθανο στενό της πόλης με το σημειωματάριο της ανά χείρας, και εκείνες τις γραπτές εικόνες που της φέρνουν μέχρι σήμερα τη Θεσσαλονίκη στο μυαλό.

Τις στιγμές αυτές αναπολεί περισσότερο από κάθε τι γιατί όταν εκείνη επέστεψε βρήκε το Μεξικό, όπως και την υπόλοιπη οικουμένη σε κατάσταση lockdown. «Όλους αυτούς τους μήνες εγκλεισμού είχα για συντροφιά μου της αναμνήσεις μου από την Θεσσαλονίκη. Ήταν έξι μήνες γεμάτοι συναισθήματα που δεν υπήρχε περίπτωση να ζήσω υπό άλλες συνθήκες».

Η Xavie ήρθε στη πόλη το φθινόπωρο του 2019 σχεδόν απροετοίμαστη γι’ αυτό που θα έβρισκε κατά την άφιξη της. Οι εμπειρίες που αποκόμισε, οι άνθρωποι που γνώρισε, οι δεσμοί που ανέπτυξε, ήταν αρκετοί για να αγαπήσει μια πόλη που βρίσκεται 10.934 χιλιόμετρα μακριά της.