Την επιτυχία του Μιχάλη Ιωσηφίδη δεν θα τη δεις στις ειδήσεις
Με την ελληνοποντιακή σημαία πανηγύρισε το χάλκινο μετάλλιο στα Σκόπια, αλλά δεν μας εκπροσώπησε στην Eurovision, δε συμμετείχε σε κάποιο reality μαγειρικής ή επιβίωσης για να ακούσεις γι' αυτόν.
Το χάλκινο μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα πάλης U23 στην κατηγορία των 97 κιλών κατέκτησε πριν από λίγες ημέρες ο Μιχάλης Ιωσηφίδης.
Δεν μας εκπροσώπησε όμως στην Eurovision, δεν συμμετείχε σε κάποιο ριάλιτι επιβίωσης ή μαγειρικής για να μάθεις γι’ αυτόν. Για να μαζευτούν εκατοντάδες στο αεροδρόμιο κατά την επιστροφή του για να τον αποθεώσουν. Λίγοι και καλοί ήταν εκεί. Για να χαρούν με τη χαρά του. Αυτοί που είναι δίπλα τους και στις δύσκολες στιγμές. Με ένα χαμόγελο και ένα χτύπημα στην πλάτη για να τους δώσουν δύναμη να προχωρήσουν παρακάτω.
Άλλωστε τα παιδιά αυτά έχουν μάθει να σηκώνουν ψηλά την Ελλάδα στο εξωτερικό, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Δεν υπάρχει χώρος γι’ αυτούς στα δελτία ειδήσεων, στις εφημερίδες τα υπόλοιπα αθλήματα μπαίνουν στις πίσω σελίδες και στο διαδίκτυο η ενημέρωση είναι επιφανειακή και εφήμερη. Στην επιτυχία θριαμβευτικά σχόλια από αθλητικές και ενημερωτικές ιστοσελίδες για να «κερδίσουν» reactions στις σελίδες τους στα social media και μετά… μην τους είδατε.
Η μεγαλύτερη επιτυχία μέχρι την επόμενη
Ο Ιωσηφίδης με μία συγκλονιστική εμφάνιση στον μικρό τελικό, επικράτησε με 3-1 του Ουκρανού Σκλιαρένκο και σημείωσε τη μεγαλύτερη επιτυχία της καριέρας του. Εννοείται φυσικά μέχρι την επόμενη. Μιας και είναι ένα παιδί που έχει όλο το μέλλον μπροστά του.
Μια επιτυχία που απέκτησε ακόμα μεγαλύτερη σημασία λίγες ημέρες μετά την επέτειο της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού, με το νεαρό αθλητή να αφιερώνει το μετάλλιο σε όσους είναι δίπλα του από την Ελλάδα και τον Πόντο.
«Ξεκίνησα το άθλημα της πάλης περίπου στα 11 χρονών. Αν και ο πατέρας μου ήταν παλαιστής τα πρώτα ερεθίσματα τα πήρα από έναν ξάδερφο μου ο οποίος είχε ξεκινήσει πριν από εμένα, έτσι και ζήτησα από τον πατέρα μου να με γράψει στην πάλη» αναφέρει ο Ιωσηφίδης στην Parallaxi μιλώντας για τα πρώτα του βήματα στον χώρο.
«Ήταν θέλημα Θεού»
Τον τελευταίο χρόνο οι αθλητές προετοιμάζονται κάτω από αντίξοες συνθήκες εξαιτίας της πανδημίας. Και μέσα σε όλα έχουν να αντιμετωπίσουν και τους τραυματισμούς που ανακύπτουν.
Κόντρα σε όλα τα προβλήματα αυτά ήρθε και η τεράστια επιτυχία του Μιχάλη. Εξαιτίας ενός σοβαρού τραυματισμού τον περασμένο Δεκέμβριο έμεινε αρκετό διάστημα εκτός προπονήσεων και γι’ αυτό το λόγο και ο ίδιος χαρακτηρίζει το μετάλλιο που κατέκτησε ως «θέλημα Θεού».
«Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω αντιληφθεί ακόμα αυτό που έχει γίνει. Λόγο ενός τραυματισμού που είχα τον περασμένο Δεκέμβριο έμεινα εκτός προπόνησης για αρκετό καιρό με αποτέλεσμα ο χρόνος που είχα για να προετοιμαστώ για τους αγώνες αυτούς να είναι πολύ μικρός. Αν και πίστευα ότι είμαι σχετικά καλά δεν περίμενα να τα καταφέρω τώρα. Ήταν θέλημα Θεού».
Ο τολμών νικά
Δεν τον λύγισαν τέσσερις απώλειες στο παρελθόν. Θα τον λύγιζε τώρα ένας τραυματισμός; Όχι. Η μοίρα του το χρωστούσε και ο ίδιος έφτασε ξανά στην πηγή και ήπιε νερό. Και τώρα βάζει ακόμα ψηλότερα τον πήχη.
«Έχω παλέψει για το χάλκινο μετάλλιο μεγάλες διοργανώσεις άλλες τέσσερις φορές και δεν είχα καταφέρει να το πάρω. Πρώτα ο Θεός ο επόμενος μεγάλος στόχος είναι το παγκόσμιο πρωτάθλημα νέων ανδρών U23».
Αυτά τα παιδιά θέλουν και δικαιούνται κίνητρο
Ο πρωταθλητισμός απαιτεί θυσίες. Πολλά είναι τα παιδιά που «ματώνουν» για να τον συνδυάσουν με σχολείο και σπουδές. Άλλοι με τις δουλειές τους για να βγάλουν και τα προς το ζην. Κάποιοι κάτω από το βάρος των πολλών υποχρεώσεων και ενώ έχουν ταλέντο, αναγκάζονται να τα παρατήσουν. Όχι επειδή το θέλουν. Γι’ αυτό και φωνάζουν δικαίως ότι χρειάζονται κίνητρα.
«Ο πρωταθλητισμός απαιτεί πάρα πολλές ώρες προπόνησης οπότε ο χρόνος για να κάνεις κάτι άλλο είναι πολύ περιορισμένος. Οπότε για να μπορεί ένας αθλητής να κάνει και να συνεχίσει να κάνει πρωταθλητισμό χρειάζεται πρώτον οικονομική υποστήριξη και πιστεύω ότι είναι αναγκαίο να επανέρθουν κάποια προνόμια των εξαιρετικά διακριθέντων αθλητών όπως δηλαδή ο διορισμός και η εισαγωγή στα σώματα ασφαλείας.
Θεωρώ ότι αυτά αποτελούν τεράστιο κίνητρο για κάθε αθλητή και έτσι οι διακρίσεις θα πολλαπλασιάζονταν με αποτέλεσμα να υπάρχει και μεγαλύτερη αναγνώριση και πόσο μάλλον σε ένα τόσο ιστορικό άθλημα όπως η πάλη».
Το καλύτερο «μετάλλιο»
Όπως είπαμε, οι αθλητές αυτοί έχουν μάθει να προπονούνται, να αγωνίζονται, να πετυχαίνουν τους στόχους τους, κάποιες φορές να μην τα καταφέρνουν, μακριά όμως πάντα από τα φώτα της δημοσιότητας.
Δίπλα τους, προπονητές, συναθλητές, άνθρωποι της Ομοσπονδίας, οικογένεια, φίλοι.
Ο Μιχάλης Ιωσηφίδης, λέει χαρακτηριστικά:
«Κατά την γνώμη μου δύο είναι οι μεγαλύτερες στιγμές που χαράζονται στην μνήμη. Πρώτη είναι η στιγμή που πετυχαίνεις τον στόχο σου. Δεύτερη είναι η στιγμή που βλέπεις πόσο χαρούμενους και υπερήφανους έχεις κάνει τους ανθρώπους σου. Την οικογένεια σου, όλους αυτούς που πίστεψαν σε εσένα κάθε λεπτό, αυτούς που στάθηκαν δίπλα σου κάθε στιγμή. Αυτές για εμένα είναι το καλύτερο μετάλλιο.
Θέλω να ευχηθώ υγεία και χαρά σε όλο τον κόσμο και να ευχαριστήσω όλους όσους με βοήθησαν στην προσπάθεια μου αυτή. Τέλος να ευχηθώ καλή επιτυχία στην Ελληνική Ολυμπιακή ομάδα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκυο».
