Το 2020 μέσα από τα μάτια μας – Οι συντάκτες της Parallaxi γράφουν…
Οι συντάκτες της parallaxi γράφουν για το 2020.
Μία ανασκόπηση του 2020 μέσα από τα μάτια των συντακτών της Parallaxi.
Θα το λέμε στα εγγόνια μας
Ήταν μια χρονιά παραφροσύνης, αλλά και συνειδητοποίησης
Ασχέτως του αν οι δικοί μας άνθρωποι παρέμειναν υγιείς, δουλέψαμε ή ξεκουραστήκαμε και άλλα ωραία, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε και το γεγονός πως το 2020 ήταν μια χρονιά απαίσια. Και ήταν μια χρονιά καθόλα απαίσια, μιας και το θανατικό έπεσε παντού γύρω μας και μάλιστα αυτό έφτανε με κάθε τρόπο- κυρίως μιντιακό- στα αυτιά μας. Θέλω να πω, όσο ρόδινα κι αν είναι ή μοιάζουν να είναι όλα στη δική μας ζωή, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε το χάος που ξετυλίχτηκε με μαεστρία ολούθε.
Από εκεί και πέρα το 2020 μπορεί να εντυπωθεί στο μυαλό και ως μια χρονιά τεράστιας παραφροσύνης. Παραφροσύνης που αποτυπώθηκε στα λόγια αρχηγών κρατών, ηγετών, υψηλά ιστάμενων, αλλά και μικρών, ταπεινών προσώπων που θέλησαν να μοιραστούν μαζί μας, δίχως να το ζητήσουμε, κάθε είδους γνώμη παρά γνώση. Παραφροσύνης γιατί αφήσαμε να χάνονται μέσα απ’ τα χέρια μας ελευθερίες, για τις οποίες χύσαμε αίμα κάποτε για ν’ αποκτήσουμε. Παραφροσύνης, ακόμα, γιατί ούτε και αυτές οι 360 και κάτι μέρες έφτασαν για να αντιληφθούμε επιτέλους πως οι ελευθερίες πάει καιρός τώρα που μας άφησαν χρόνους.
Στο μαύρο και τη δίνη, βεβαίως, το 2020 χαρακτηρίζεται άνετα μεταξύ άλλων και ως χρονιά συνειδητοποίησης. Ήταν η φετινή χρονιά αυτή κατά την οποία νιώσαμε πραγματικά το σύντομο της ζωής, την ουσία των απλών πραγμάτων και την ίδια ώρα το ανούσιο πολλών άλλων στα οποία ως τώρα ευλαβικά επιδιδόμασταν. Πολύ περισσότερο, ήταν το απαίσιο 2020 που μας έδωσε να καταλάβουμε ποιοι απ’ το σωρό αξίζουν πραγματικά μια θέση δίπλα μας. Και αυτού του είδους η συνειδητοποίηση ίσως είναι τελικά και η σπουδαιότερη κατάκτηση. Γιατί σε έναν κόσμο που λίγο λίγο καταρρέει χρειάζεται σαφώς να πορευόμαστε μ’ αγάπη κι αλληλεγγύη. Οποιαδήποτε, άλλωστε, παρέκκλιση επαναφέρει σε αυτό που επίσης θα περιγράφαμε ως παραφροσύνη…
*Στέλλα Παϊσανίδη
Το κοντέρ μηδενίστηκε και τώρα αρχίζει ξανά
2020. Μια χρονιά αδιανόητη, μια χρονιά κόλαφος, μια χρονιά τρομακτική, μια χρονιά που μας έκανε να αναθεωρήσουμε. Να αναθεωρήσουμε αξίες, ιδέες, σχέδια και προβλέψεις. Από όπου και να πιάσει κάνεις το γραμμικό χρονοδιάγραμμα του έτους, συναντά επί το πλείστον φαύλες αναμνήσεις, πρωτόγνωρες στιγμές, μια διάχυτη πικρία, αλλά και μια αναγκαία ελπίδα στο τέλος του.
Τι θα γινόταν, όμως, αν με μια υποτιθέμενη μηχανή του χρόνου βλέπαμε πανοραμικά το 2020 να εκτυλίσσεται; Η χρονιά ξεκίνησε με τις συνηθισμένες, τετριμμένες διαδικασίες. Οι γιορτές τελείωσαν, οι άνθρωποι επέστρεψαν ξανά στην κανονική ροή της δουλειάς τους και όλα έμοιαζαν φυσιολογικά, παρόλο που στο βάθος ακούγονταν κάποιες ειδήσεις για έναν περίεργο ιό που εμφανίστηκε στην Κίνα. Έμοιαζε κάτι μεταξύ φάρσας και δυσάρεστης είδησης, από αυτές τις άσχημες που ακούμε για μια άλλη χώρα, πολύ πιο μακριά από εμάς που ναι μεν μας στεναχωρεί, αλλά από την άλλη σκεφτόμαστε κιόλας "Ευτυχώς εμείς είμαστε μακριά και δεν θα μας χτυπήσει την πόρτα". Την εξέλιξη αυτής της ιστορίας την γνωρίσαμε και την ζήσαμε όλοι στο πετσί μας. Από τον Μάρτιο ως σήμερα, αυτή η ιστορία βαστάει γερά και σκοτώνει ανθρώπους και όνειρα.
Αν όμως εξαιρέσουμε τον Κορωνοϊό, υπάρχουν και άλλα πράγματα που μπορούν κάλλιστα να αποτυπωθούν στην συλλογική μνήμη και συνείδηση. Ζήσαμε μια χρόνια υπό την βασιλεία του σουρεαλισμού. Μια κυβέρνηση που εκμεταλλεύτηκε χυδαία τις συνθήκες και εφάρμοσε μια πρωτόγνωρη ατζέντα, προκαλώντας παράλληλα, με τις εγκληματικές αστοχίες, τεράστιες ζημιές στην κοινωνία. Είδαμε την τηλεόραση να αναβαθμίζεται. Από στέκι παραπληροφόρησης να αποκτά, επιπλέον, τον παλιό της εαυτό και να προμηθεύει με τα χειρότερα υποπροϊόντα τα ελληνικά σπίτια. Είδαμε τον τουρισμό για πρώτη φορά να πλήττει, αντί να ενισχύει την Ελλάδα. Είδαμε πάρα πολλά. Είδαμε δυστυχώς να χάνονται ή να παγώνουν πολλά όνειρα και πολλές ευχάριστες πινελιές της ζωής. Το αλατοπίπερο της. Κάναμε καιρό να δούμε ξανά τους φίλους και τις φίλες. Είδαμε πάρα πολλά, και χάσαμε αλλά τόσα. Μακάρι ο καιρός να τα επιστρέψει και το 2020 να είναι για πάντα μια σοκαριστική παρένθεση.
*Βαγγέλης Θεοδωράκης
Η χρονιά του τέλους…
2020, είσαι η χρονιά που δεν σταματάς να με εκπλήσσεις, να με σοκάρεις, να με απειλείς. Θα γράψεις χιλιάδες σελίδες στην ιστορία της ανθρωπότητας. Θα μας αφήσεις γεγονότα που θα δυσκολευτούμε να εξηγήσουμε στους επόμενους, θα μας αφήσεις πληγές που θα χρειαστούν χρόνο και κόπο για να απαλυνθούν. Όλοι εμείς οι πρωταγωνιστές αυτής της φρικτής χρονιάς δεν έχουμε σταματήσει να σκεφτόμαστε ”Τι θα ξημερώσει άραγε αύριο.” Και όμως μέχρι και τις τελευταίες ημέρες έχεις την ικανότητα να μας εκπλήσσεις και δυστυχώς δυσάρεστα.
Για μένα ήσουν μία χρονιά ατελείωτη. Ξεκίνησες με ένα μυστηριώδη ιό στην μακρινή Κίνα που πραγματικά δεν μπορούσα να κατανοήσω τότε για πότε θα εξαπλωθεί παγκοσμίως. Σήμερα σχεδόν ένα χρόνο μετά θρηνούμε εκείνους που πολέμησαν τον κορονοϊό και άφησαν μόνοι τους στις ΜΕΘ την τελευταία τους πνοή, δίχως κανένα μοιρολόϊ. Ο covid έσπειρε τον φόβο παγκοσμίως, μας στέρησε δικαιώματα και ελευθερίες που ποτέ δεν φανταζόμασταν πως θα μας φανούν ελλείψεις. Μας έκλεισε στο σπίτι με μοναδική εξώρμηση το τετράγωνο της γειτονιάς και ένα μπαλκόνι. Φρίκη…
Μα δεν συνέβη μονάχα μια πανδημία, τα γεγονότα σου αγαπητό (ή μάλλον μισητό) 2020 ήταν πολλά παραπάνω και δυστυχώς τα περισσότερα με έναν δυσβάσταχτο πόνο προκάλεσαν εξεγέρσεις. Λίγους μήνες μετά την έκρηξη της πανδημίας η Αμερική για μια ακόμα φορά έρχεται αντιμέτωπη κατάματα και ωμά με το μίσος. Στην Μινεάπολη ο 46χρονός Αφροαμερικανός Τζορτζ Φλόιντ δολοφονείτε με έναν απάνθρωπο τρόπο από λευκό αστυνομικό. Το video της δολοφονίας σε δευτερόλεπτα κοινοποιήται σε όλες τις χώρες του πλανήτη και ξεκινά ένα αντιρατσιστικό κύμα εξέγερσης εν ονόματι ”Black Lives Matter”. Ξαφνικά εκατομμύριοι άνθρωποι βγαίνουν στον δρόμο και παίρνουν θέση στην υπόθεση. Σαν να θέλουν να περάσουν την δική τους ιστορία από κάποιο περιστατικό bullying ή βίας που κάποτε δέχτηκαν.
Ιούλιος, η Αγία Σοφία γίνεται μουσουλμανικό τέμενος. Δεν χρειάζεται να είσαι Χριστιανός για να θεωρήσεις προσβολή και βλάσφημη πράξη την μετατροπή της ιδιότητας της Αγια-Σοφιάς από Παγκόσμιο Πολιτισμικό Μνημείο σε μουσουλμανικό τέμενος. Λίγες μέρες αργότερα έρχεται η εξής είδηση: «Η Μέρκελ απέτρεψε σύρραξη μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας». Αλλά όχι δεν τελειώνει εδώ. Σκεφτόμουν τότε το μόνο που λείπει από την φετινή χρονιά είναι η Αποκάλυψη, και με το που το λες στις 4 Αυγούστου συμβαίνει το εξής: μεγάλη καταστροφική φονική έκρηξη στη Βηρυτό, με τους νεκρούς επί του παρόντος να ανέρχονται στους 157 και τους τραυματίες σε 5.000. Μέσα σε αυτά τα τραγικά γεγονότα που δημιούργησες 2020 υπήρξαν κι άλλα, τρομοκρατικές επιθέσεις, εκλογές των ΗΠΑ, την φλεγόμενη Αυστραλία, τον Σεισμό στην Σάμο, την απαγόρευση εκδηλώσεων μνήμης σε επετείους που οφείλουμε να τιμούμε, το Brexit, ήταν πολλά.
Αλλά είμαστε ακόμα ζωντανοί στα τέλη σου και ξημερώνουν ακόμα εποχές σκοτεινές, τρόμου. Ζωή βγαλμένη από σενάριο ψυχολογικού-θρίλερ. Πώς με όλα δαύτα θα μπορέσεις να συνεχίσεις να ζεις χωρίς καχυποψία; Χωρίς φόβο για εκείνο που θα ξημερώσει την επομένη. Πώς αυτές οι ανθρωπιστικές και υγειονομικές κρίσεις άλλαξαν και κατέρριψαν όλα εκείνα που συνήθισες τα προηγούμενα χρόνια; Μία χρονιά νεότητας για μένα που κατάφερε να με ασπρίσει. Πότε άραγε θα γυρίσουμε στα φυσιολογικά. Εύχομαι μονάχα αυτή η χρονιά να μην σηματοδοτήσει την αρχή του τέλους μας.
*Μυρτώ Τούλα
Αντίο 2020…δεν θα μου λείψεις!
Θυμάμαι τον πρώτο μήνα του 2020, είχα ετοιμάσει λίστα με όλα εκείνα που ήθελα να κάνω μέσα στον χρόνο και περίμενα με ανυπομονησία πότε θα έρθει η στιγμή για να κάνω τα όνειρα μου πραγματικότητα. Και για να μην φανώ αχάριστος, ήμουν τυχερός που έστω και κάτω από αυτές τις συνθήκες κατάφερα να σβήσω μερικές σειρές από την λίστα. Η ζωή μας μπήκε σε παύση και εμείς έπρεπε να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα. Καλά ή κακά, αυτά ήταν. Προσωπικά, αν και στερήθηκα πολλά, δεν μπορώ να πω ότι ήταν μία άσχημη χρονιά, αλλά ούτε και καλή. Το μόνο σίγουρο είναι πως μιλώντας για την χρονιά αυτή δεν θα πω ποτέ πως θα μου λείψει. Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν θέλω να γκρινιάξω για όσα δεν πρόλαβα να κάνω. Αφού έχω την υγεία μου θα γίνουν όλα και με λίγη καθυστέρηση, δεν με κυνηγάει και κανένας.
Όλοι μας αναπολούμε τις ξέγνοιαστες στιγμές που ζούσαμε τα περασμένα χρόνια, πριν χρειαστεί να κλειστούμε μέσα στα σπίτια μας και να μείνουμε μακριά από τους αγαπημένους μας. Κανείς δεν ήθελε να μείνει στο σπίτι του, να στερηθεί την ελευθερία του και να χρειάζεται να στέλνει SMS για να κάνει τα αυτονόητα, Οι περισσότεροι χαρακτηρίζουν το 2020 με σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Εγώ, όμως, αν θα μπορούσα να χαρακτηρίσω το 2020 με μία λέξη, αυτή θα ήταν εφιάλτης! Δεν μπορώ να βάλω σίγουρα θετικό πρόσημο σε μία χρονιά, στην οποία επικράτησε ο φόβος, η ανησυχία, η αγωνία για το τι θα συμβεί την επόμενη μέρα. Δεν γίνεται να πω ότι το 2020 συνολικά ήταν καλή χρονιά όταν καθημερινά χάνονται ζωές και ο κόσμος αρρωσταίνει.
Φτάνοντας στην εκπνοή του 2020, αυτό που σκέφτομαι είναι πως μία πολύ παράξενη χρονιά φτάνει στο τέλος της και εύχομαι το έτος που έρχεται να φέρει το φως που στερηθήκαμε φέτος. Μακάρι του χρόνου τέτοια μέρα να έχετε σφιχτά στις αγκαλιές σας όσους στερηθήκατε τόσο πολύ καιρό και να θυμάστε την χρονιά που πέρασε ως μία κακή ταινία που είδατε κάποια στιγμή και μετά σβήσατε από την μνήμη σας.
*Νίκος Γκάγιας
365 μέρες γεμάτες αγωνία και θύμο
Λίγα 24ωρα απομένουν για να ολοκληρωθεί το 2020. Να μπει ένα τέλος σε μια παράξενη χρονιά. Αν κάποιος μετέφερε τα γεγονότα του 2020 στην μεγάλη οθόνη, η ταινία θα έκανε μεγάλη επιτυχία, πλήθος κόσμου θα συγκεντρωνόταν για να δει αυτό το θρίλερ. Όταν γιορτάσαμε την αλλαγή του χρόνου, δεν περίμενα ποτέ αυτή την κατάληξη, να μην ξέρω σε ποιο τραγικό γεγονός να πρωτο αναφερθώ. Στην έκρηξη στη Βηρυτό που συγκλόνισε την ανθρωπότητα; Στην πανδημία που ακόμα μαστίζει τον κόσμο; Σε μία διχασμένη Αμερική που καταμέτρησε τις ψήφους με αγωνία; Στην δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ; Στις φυσικές καταστροφές που στέρησαν τα σπίτια χιλιάδων ανθρώπων; Στις ηρωικές προσπάθειες των υγειονομικών;
365 μέρες γεμάτες αγωνία, θύμο και άγχος. Κάθε μέρα και μία διαφορετική είδηση που σε έκανε να θέλεις να κρυφτείς κάτω από το πάπλωμα σου μέχρι να τελειώσουν όλα. Κάθε μέρα μία προσπάθεια να βρεις κάτι θετικό, μια ελπίδα. Από τις διαδικτυακές συναντήσεις με τα αγαπημένα σου πρόσωπα, τα χαμόγελα κάτω από τις μάσκες, την λήξη της καραντίνας μέχρι το εμβόλιο κατά του κοροναϊού, Μία διαφορετική χρονιά που έμαθες πώς οι δυνατές φιλίες αντέχουν την απόσταση, πώς δεν χρειάζεσαι πολλά πέραν της οικογένειας σου.
*Εύα Καβάζη
