Το αγόρι που μαγεύει τις μουσικές σκηνές της πόλης

Τον γνώρισα μέσω των εκπομπών του στο Ράδιο Σάρωθρον, μετέπειτα αγάπησα την μουσική του και την φωνή του, ο Θάνος Παπαγεωργίου είναι ένας από τους πιο ταλαντούχους μουσικούς που έχουμε στην πόλη, την κρατάει ζωντανή όταν επιλέγει να κοιμηθεί, σε σηκώνει από την καρέκλα όταν κάθεσαι στο μαγαζί που παίζει, έχει την ικανότητα να σε ταξιδέψει με την πρώτη νότα.

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Λάρισα. Μέχρι το 2007, εκεί στην μεγάλη πόλη του κάμπου, έτρεχε σε πλατείες και αλάνες, με φίλους τα Σάββατα γυρίζανε από εδώ και από εκεί. Σινεμά, μπιλιάρδο, ηλεκτρονικά και πάλι από την αρχή. Μέχρι και την Γ Λυκείου, εκείνος και η παρέα του πηγαίνανε και παίζανε μπάλα στις πλατείες της γειτονιάς. Δεν ήταν τόσο του να πάνε για ποτό και να γυρίσουμε στις 5 το πρωί. Την είχανε δει αλλιώς.

“Καλοί μαθητές όλοι μας. Ήμασταν από αυτούς τους μαθητές που πάντα οι καθηγητές φώναζαν με το μικρό τους γιατί σε όλα μας ήμασταν κύριοι. Οι εργασίες στην εντέλεια, αστεία μέσα στην τάξη χωρίς να γινόμαστε ενοχλητικοί και πρώτοι πάντα σε γιορτές και εκδηλώσεις. Το 2007 λοιπόν τελειώνει το Λύκειο και το πολύωρο διάβασμα με έφερε στην Θεσσαλονίκη. Είμαι απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου του τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας. Από μικρό παιδί θυμάμαι ότι είχα μεγάλο κόλλημα με την Ιστορία. Πάντα με παιχνίδια στρατηγικής, με δύσκολα επιτραπέζια γνώσεων , ντοκιμαντέρ ιστορικά κλπ. Ακόμα και τώρα η Ιστορία με γοητεύει. Με συναρπάζει να μαθαίνω για το τι συνέβη πριν από εμένα, πριν από δεκαετίες και αιώνες. Και όχι μόνο o,τι αφορά την δική μας Ιστορία. Δώσε μου Ιστορία και πάρε μου την ψυχή. Όταν υπάρχει ελεύθερος χρόνος τότε προσπαθώ να κάνω οτιδήποτε με ευχαριστεί. Μία βόλτα με φίλους, μία ωραία ταινία στο σινεμά ή και στο σπίτι, ένα ταξίδι. Απλά πράγματα που με γεμίζουν.”

H πρώτη του επαφή με την μουσική συνέβη το 2008, στο εξοχικό ενός φίλου του.

“Όλα ξεκίνησαν το καλοκαίρι του 2008. Κάθε καλοκαίρι πηγαίναμε με τους φίλους στο εξοχικό του ενός για 5 μέρες. Εκείνο το καλοκαίρι πείθουμε τον έναν εξ αυτών να φέρει μαζί του την κιθάρα. Είχε μια κιθάρα στο σπίτι και έπαιζε όποτε θυμόταν ή όποτε του λέγαμε εμείς. Φέρνει λοιπόν την κιθάρα του και ανάβουμε φωτιά στην παραλία. Το περιεχόμενο αυτής της εικόνας είναι γνωστό σε όλους. Μπίρες, αστέρια, ο ήχος από το χαλαρό χορό της θάλασσας και ένα φούτερ για την δροσιά της νύχτας. Ε αυτό ήταν. Εκείνο το βράδυ άλλαξε την ζωή μου. Εκείνο το βράδυ με ταρακούνησε. Ήταν σαν να με χτύπησαν με απινιδωτή και ξύπνησα. Είναι κάποιες στιγμές , τρυφερές και λεπτές (όπως λέει και ο Νίκος Παπάζογλου) που σου αλλάζουν τη ζωή. Αυτή η στιγμή ήταν η δικιά μου. Δύο μήνες μετά, λίγο πριν επιστρέψουμε στη Θεσσαλονίκη, ξυπνάω αυτόν τον φίλο μου πρωί πρωί για να πάμε να αγοράσω κιθάρα. Ευτυχώς οι τσέπες ήταν γεμάτες από τη γιαγιά και τον παππού. Βλέπεις ξεκινούσε νέα χρονιά και το παιδί έπρεπε να έχει καύσιμα. Με τα λίγα και τα πολλά, εκείνο το πρωί του Σεπτέμβρη αγόρασα την πρώτη μου κιθάρα και όλα ξεκίνησαν.”

Ακούει την μουσική που του αρέσει να παίζει, τραγούδια έντεχνα και παλιά λαϊκά, όμως όπως λέει δεν τα ακούει πια σαν απλός ακροατής.

“Κάθομαι και ακούω λεπτομέρειες στο τραγούδι. Όλοι όσοι ασχολούνται με την μουσική το κάνουν αυτό. Όπως και στις συναυλίες παρατηρώ τους μουσικούς, προσπαθώ να μπω στην ερμηνεία του καλλιτέχνη. Αυτό είναι λίγο κατάρα για τους μουσικούς γιατί δεν μπορούμε να χαρούμε τις συναυλίες (γέλια). Προσπαθούμε να πιάσουμε τις λεπτομέρειες και ξεχνάμε λίγο την μαγεία του συνόλου. Αλλά και πάλι εγώ περνάω τέλεια. Βέβαια υπάρχουν στιγμές που ακούω και άλλα είδη. Θα ακούσω ροκ, μουσική από τον κινηματογράφο. Αυτό κυμαίνεται ανάλογα την διάθεση και νομίζω αυτό ισχύει για όλους.”

Ο Θάνος ασχολείται με την μουσική επαγγελματικά 13 χρόνια και τα τελευταία 5 βιοπορίζεται από αυτήν, όμως δεν μπορεί να δει την μουσική ως επάγγελμα.

“Είναι δύσκολο επάγγελμα, οτιδήποτε έχει να κάνει με την Τέχνη το θεωρώ εξαιρετικά δύσκολο. Είτε είσαι μουσικός, είτε ηθοποιός, είτε ζωγράφος, είτε γλύπτης. Προσπαθείς αυτό που έχεις μέσα στο μυαλό σου να το αποτυπώσεις με την τέχνη που υπηρετείς. Και αυτό είναι δύσκολο γιατί η Τέχνη απευθύνεται στον κόσμο. Άρα εσύ κάνεις τα αδύνατα δυνατά ώστε αυτή η αποτύπωση να πετύχει και να γίνει αποδεκτή από το κοινό. Ο μουσικός θα γράψει τραγούδια, ο ηθοποιός θα υποδυθεί έναν μεγάλο ρόλο, ο ζωγράφος θα μπλέξει χρώματα για να σου δείξει πώς αντιλαμβάνεται κάτι, ο γλύπτης θα σμιλέψει τον πηλό με αγάπη για να πετύχει τις καμπύλες που έχει στο μυαλό του κ.ο.κ. Θα αποτύχεις πολλές φορές για να πετύχεις μόνο μία. Άλλη δυσκολία είναι ότι δεν υπάρχει αργία και διακοπές. Πρωτοχρονιά θα δουλέψεις και δεν θα αλλάξεις χρονιά με αυτούς που αγαπάς. Μπορεί να έχεις κανονίσει κάτι αλλά τελευταία στιγμή να κλείσει μία δουλειά που δεν γίνεται να χάσεις γιατί πολύ απλά πρέπει να ζήσεις. Στην ολοκλήρωση όμως που σου προσφέρει η Τέχνη όλα αυτά τα προσπερνάς . Γιατί η Τέχνη σε γεμίζει, σε εξυψώνει, σε κάνει να γελάς και να κλαις. Η Τέχνη είναι συναίσθημα.”

Όπως όλοι γνωρίζουμε, για να γεννηθεί ένα τραγούδι, απαραίτητα συστατικά είναι η μουσική και ο στίχος. Ο Θάνος έχει επικεντρωθεί κυρίως στον στίχο. Δεν έγραφε πάντα, όπως πολλοί λένε, για εκείνον. Ξεκίνησε να γράφει από τη στιγμή που ξεκίνησε να παίζει κιθάρα. Την ίδια στιγμή επίσης ξεκίνησε να τραγουδάει και όπως λέει μέχρι τότε απόλυτο σκοτάδι.

“Το να γράψω στίχο μου φαίνεται πολύ πιο εύκολο. Έχω προσπαθήσει πολλές φορές να γράψω μουσική. Βγαίνει κάτι αλλά όχι πάντα. Και συνήθως βγαίνει κάτι μικρό. Μισή μελωδία, μισή μελωδία που κάτι της λείπει ή μισή μελωδία που της λείπουν πολλά (γέλια). Οπότε αναλαμβάνω τον στίχο εγώ και έχω καλούς φίλους και συνεργάτες που ντύνουν τις σκέψεις μου με τις εμπνεύσεις τους. Τώρα όσον αφορά για το αγαπημένο δικό μου τραγούδι. Κοιτά τα τραγούδια που γράφει κάποιος τα θεωρεί όλα παιδιά του. Είναι δημιουργήματά του. Έδωσε χρόνο και αγάπη για να τα φτιάξει. Έτσι κι εγώ. Όλα αυτά που έχω γράψει τα αγαπάω και κάθε ένα από αυτά έχει ξεχωριστή θέση μέσα μου. Αλλά αν ερχόταν κάποιος και μου έβαζε το όπλο στο κεφάλι και μου έλεγε να επιλέξω μόνο ένα από τα τραγούδια μου τότε θα επέλεγα τις “Νεράιδες”. Το τραγούδι αυτό το έγραψα παρέα με τον φίλο μου τον Βασίλη Καραμπούζη. Βέβαια στην προκειμένη περίπτωση η μουσική μου βγήκε. Μισή μεν αλλά δεν της έλειπε κάτι (γέλια). Ο Βασίλης έγραψε το υπόλοιπο και έτσι γεννήθηκε. Στο τραγούδι ένωσα το παραμύθι και τον έρωτα. Για μένα τουλάχιστον δεν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο που να με εμπνέει. Θα γράψω για ο,τι μου κεντρίσει το ενδιαφέρον. Έχω γράψει τραγούδι που μιλάει για τον έρωτα, τραγούδι για χωρισμό, τραγούδι πολιτικό, τραγούδι για κάποια μεγάλη προσωπικότητα, τραγούδι για μπαλκόνια κ.α. Γράφω για οτιδήποτε μπορώ να πω κάτι. Πολλές φορές παίρνω λέξεις ή φράσεις που ακούω σε μια συζήτηση ή βλέπω κάπου γραμμένες. Τις σημειώνω, τις επεξεργάζομαι μέσα μου, αναπτύσσω το θέμα και μετά τις γράφω.  Παρατηρώ και γράφω. Ακούω και γράφω. “

Σχετικά με το αν είναι εύκολο να είσαι καλλιτέχνης στην Ελλάδα ο Θάνος τονίζει πως είναι λίγοι είναι αυτοί που περνάνε εύκολα σε αυτή τη χώρα.

“Το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού δουλεύει ατελείωτες ώρες για να “ανταμειφθεί” με έναν αστείο μισθό. Και με αυτόν τον μισθό θα πρέπει να πληρώσουν ένα σκασμό πράγματα. Επανέρχομαι γιατί όπως είπα η συζήτηση αυτή είναι μεγάλη. Ναι είναι δύσκολο να είσαι καλλιτέχνης στην Ελλάδα. Σε μια χώρα που τσιμεντώνεται το εθνικό μνημείο, που διακόπτονται παραστάσεις και λογοκρίνονται τραγούδια, πώς να πας μπροστά; Όταν δύο χρόνια τώρα η κυβέρνηση πολεμάει με κάθε τρόπο την Τέχνη, πώς να δεις φως; Όταν φτάνει Οκτώβριος για να πληρωθείς την αποζημίωση του Ιουνίου και του Ιουλίου, πώς να ζήσεις; Για να αρχίσει να υπάρχει φως στο τούνελ , πρώτα η ίδια η χώρα πρέπει να αγκαλιάσει τον πολιτισμό της. Αλλά όπως λέει και το γνωστό άσμα “από πείσμα και τρέλα θα ζω σε τούτη τη χώρα…”.

Αναφορικά με το πώς αντέδρασε η οικογένεια του όταν ξεκίνησε να εργάζεται στον τομέα της μουσικής ο Θάνος αναφέρει πως δεν προέρχεται από μουσική οικογένεια όποτε στην αρχή υπήρξαν αντιδράσεις.

“Όταν ξεκίνησα κιθάρα, υπήρχε μια απορία πάνω από το σπιτικό μας. Όταν μάλιστα ανακοίνωσα στη μητέρα μου ότι θα ξεκινήσω να τραγουδάω σε ένα μαγαζί η απάντηση της ήταν: “θα πληρώνουν εσένα για να τραγουδάς;”. Πολύ γέλιο. Βέβαια λογική η αντίδραση της γιατί δεν με είχε ακούσει ποτέ να τραγουδάω. Ούτε εγώ δε με είχα ακούσει. Για να μην πολυλογώ, όταν ήρθε να με ακούσει , έβαλε τα κλάματα όπως θα έκανε και κάθε μάνα που σέβεται τον τίτλο της. Γενικά πάντα στο σπίτι υπήρχε το μότο “βρες μια πρωινή δουλειά και κάνε και το βράδυ τα μεροκάματα σου”. Κάθε χρόνο έπεφτε αυτή η συζήτηση στο τραπέζι. Μετά από πολλές τέτοιες copy-paste συζητήσεις, τους ανακοίνωσα πως η ζωή μου είναι η μουσική και πως αυτό θα κάνω όσο αντέχει το σώμα μου (γιατί η ψυχή μου πάντα θα αντέχει). Τι να κάνουν οι άνθρωποι, το δέχτηκαν και νομίζω πως πλέον κάθε φορά που με ακούνε, χαμογελάνε.”

Η πιο γλυκιά του ανάμνηση όσον αφορά την μουσική του πορεία συνέβη τον Φεβρουάριο του 2017, μόλις είχαν τελειώσει οι εμφανίσεις του στο τηλεοπτικό μουσικό παιχνίδι The Voice of Greece. 

 

“Στις 11 Φεβρουαρίου ο Πάνος Μουζουράκης θα είχε συναυλία στο Fix Factory και έτσι κάλεσε τα παιδιά της ομάδας του που έμεναν στη Θεσσαλονίκη. Ένας εξ αυτών ήμουν κι εγώ. Στις 7 Φεβρουαρίου να τονίσω ότι έχω τα γενέθλια μου οπότε μιλάμε για ένα μαγικό δώρο. Ανεβαίνω στην σκηνή και αντικρίζω ένα αδιανόητα γεμάτο μαγαζί. Θυμάμαι ξεκινάω να λέω το “Κι έμεινα εδώ” του Μπάμπη Στόκα και από την πρώτη συλλαβή του τραγουδιού μέχρι και την τελευταία, όλο το μαγαζί τραγουδούσε μαζί μου. Ανατρίχιασα γιατί ζούσα αυτό που θέλω να κάνω. Και περιττό να σας πω τι έγινε όταν παρέα με τον Πάνο Μουζουράκη και έναν ακόμα φίλο από το παιχνίδι τραγουδήσαμε το “Φίλα με ακόμα”. Μοναδική εμπειρία και μαγική στιγμή. Θα την θυμάμαι για πάντα. Τώρα σχετικά με την πιο δύσκολη ανάμνησή μου.. Νομίζω την βρήκα. Συμμετείχα πριν χρόνια σε μια συναυλία με την Συμφωνική Ορχήστρα Νέων Ελλάδος. Φτάνει η μέρα της συναυλίας και δεν μπορώ να μιλήσω, πόσο μάλλον να τραγουδήσω. Και να πεις ότι ήταν μέρες πριν τη συναυλία ώστε να γίνει κάποια αντικατάσταση.. Άγχος, κλάμα, ιδρώτας.. Μετά από ώρες αφωνίας, φαρμάκων και ζεστών ροφημάτων, τα καταφέραμε. Η φωνή επανήλθε και όλα κύλησαν ομαλά. Πραγματικά φοβήθηκα πολύ. Αλλά τέλος καλό , όλα καλά.”

Θαυμάζει πολλούς καλλιτέχνες, τους έχει σαν πρότυπα και θα ήθελε να συνεργαστεί μαζί τους. Η κορυφή του είναι ο Γιώργος Νταλάρας.

“Όταν τον ακούω και τον βλέπω κάτι με πιάνει . Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Είναι ο ορισμός της εξέλιξης και της συνεχούς προόδου. Μελετημένος στο έπακρον, αδιανόητα τελειομανής. Η αλήθεια είναι πως συνεργάστηκα για λίγο μαζί του. Τον Μάιο του 2019 είχα την τιμή να συμμετέχω στο χορωδιακό σύνολο στο Ηρώδειο για την επέτειο των 100 χρόνων από την Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου. Στην εκδήλωση συμμετείχαν ο Ματθαίος και ο Κωνσταντίνος Τσαχουρίδης, ο Γιώργος Νταλάρας, η Μελίνα Ασλανίδου, o Haig Yazdjian κ.α. Εντάξει μιλάμε για την επιτομή του δέους. Ναι θεωρείται συνεργασία αλλά άλλο χορωδία άλλο μόνος. Επίσης θα ήθελα πολύ να συνεργαστώ με τον Χρήστο Θηβαίο, για τον οποίο έχω γράψει ένα τραγούδι αλλά δεν το ξέρει ακόμα (γέλια). Είναι και άλλοι. Είναι ο Ορφέας Περίδης και ο Αλκίνοος Ιωαννίδης. Τους δύο τελευταίους τους θεωρώ τον ορισμό του καλλιτέχνη. Και θα ήθελα να είχα την ευκαιρία να βρεθώ στο πλάι του Θάνου Μικρούτσικου. Τον αγαπώ. Δεν μπορώ να πω κάτι άλλο για αυτόν τον άνθρωπο. Σταματάω εδώ γιατί αν συνεχίσω δεν θα τελειώσουμε ποτέ.”

Ο Θάνος είναι αυτοδίδακτος, δεν έχει παρακολουθήσει μαθήματα μουσικής ποτέ. Από το 2008 όποτε και ξεκίνησε να ασχολείται με τη μουσική, έχει εμφανιστεί σε πολλές σκηνές Θεσσαλονίκης, σε ταβέρνες και εστιατόρια, σε μπαράκια κλπ.

Ήταν για αρκετά χρόνια ένας εκ των βασικών τραγουδιστών της Συμφωνικής Ορχήστρας Νέων Ελλάδος, όπου είχανε πραγματοποιήσει συναυλίες φιλανθρωπικού χαρακτήρα ανά την Ελλάδα. Με την ορχήστρα επίσης εμφανιστήκανε το 2013 στην τηλεοπτική εκπομπή “Στην Υγειά μας”. Το 2016/2017 συμμετείχε στο τηλεοπτικό μουσικό παιχνίδι The Voice of Greece στην ομάδα του Πάνου Μουζουράκη.

“Έχει τύχει να ανοίξω εμφανίσεις των Σπύρου Γραμμένου, Ζάκ Στεφάνου και Joanna Drigo. Την περίοδο 2016/2018 συμμετείχα στον κύκλο παραστάσεων “Στων Άγιων τα Νερά” των Χάρη Γκατζόφλια και Λάζαρου Αντωνιάδη με την Κική Τσαλίκη, τον Θάνο Σταυρίδη, την Στέλλα Τέμπρελη και τον Αντώνη Μαυρουδή. Το καλοκαίρι του 2017 συμμετείχα ως μουσικός και τραγουδιστής  στην θεατρική παράσταση του Λάκη Λαζόπουλου ”Μάνα, απόψε θα μιλήσω για σένα ”στα πλαίσια του 1ου Tunnel Festival. Τον Ιούνιο του 2018 παρέα με τον Βασίλη Στόλη, τον Αντώνη Τενεκετζή και την Βασιλεία Τζίνα συμμετείχαμε στο 21ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Παραπάνω ανέφερα την συμμετοχή μου στην επετειακή συναυλία για την συμπλήρωση 100 χρόνων από την Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου στο Ηρώδειο με την συμμετοχή καταξιωμένων καλλιτεχνών. Το Σεπτέμβριο του 2019 μαζί με τον Νικόλα Σαββίδη, πραγματοποιήσαμε αφιέρωμα στον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα στα πλαίσια του 45ου Φεστιβάλ ΚΝΕ στη Θεσσαλονίκη. Τον Μάιο κυκλοφόρησε ο πρώτος κύκλος τραγουδιών του δίσκου “Φρέσκος Πηλός” των Θοδωρή Καρέλλα και Θωμά Ψήμμα. Οι δύο δημιουργοί μου εμπιστεύτηκαν το τραγούδι “Κάτω από τη μάσκα”. Να επισημάνω ότι είναι η πρώτη μου συμμετοχή σε δίσκο και τους ευχαριστώ πολύ για την εμπιστοσύνη τους. Σιγά σιγά έρχονται και άλλα ωραία πράγματα.”

Όπως λέει δεν πέρασε από το μυαλό του ποτέ να παρατήσει την μουσική. Δεν μπορεί να φανταστεί τον εαυτό του να κάνει κάτι άλλο. Όσες και αν είναι οι δυσκολίες του επαγγέλματος, που όπως ανέφερε δεν το βλέπει σαν επάγγελμα, δεν πρόκειται να το εγκαταλείψει. Και όπως λέει, όταν αγαπάς κάτι , δεν το αφήνεις να φύγει.

“Πέραν της μουσικής αγαπώ πολύ και την κιθάρα μου και νομίζω πως και αυτή με αγαπάει. Τουλάχιστον έτσι πιστεύω. Εγώ πάντως της το δείχνω καθημερινά. Εξάλλου για να παίξω κιθάρα , πρέπει να την αγκαλιάσω. Αν δεν είναι αυτό εκδήλωση αγάπης, τότε τι; Είναι το εργαλείο της δουλειάς μου, η καθημερινότητα μου, η συνοδός μου.”

Ένας από τους στίχους που τον σημαδεύει είναι του Άλκη Αλκαίου και όπως διευκρινίζει είναι σύνθημα πλέον, όχι απλά ένας στίχος. “Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει.. Κάνε τα πάντα για το όνειρο σου παρά τα εμπόδια που θα βρεις μπροστά σου. Ακολούθησε πιστά αυτό που πιστεύεις γιατί αυτό είσαι εσύ. Όσο και αν καείς, όσο κι αν ματώσεις. Και ο Θάνος Μικρούτσικος έλεγε: “Μη σταματάς να ονειρεύεσαι, να ξεπερνάς τα όρια σου, να κατακτήσεις το αδύνατο”. 

“Και ο δεύτερος στίχος που θα επιλέξω, έχει να κάνει πάλι με τα όνειρα.  “Άνθρωπε μου τι ξεφτίλα να σου χαλάνε τ’ όνειρο κι εσύ να τους αφήνεις..”. Θανάσης Παπακωνσταντίνου φυσικά. Κανένας δε θα σου χαλάσει αυτό που εσύ ονειρεύεσαι. Και αν καταφέρει να το κάνει δε θα φταίει αυτός, αλλά εσύ.”

Για τον Θάνο η Θεσσαλονίκη έχει πολύπλευρο κοινό. Έχει κοινό που ακούει ρεμπέτικα, κοινό που ακούει “έντεχνα”, κοινό που ακούει εμπορικά κ.ο.κ. Πιστεύει πως ο καθένας βρίσκει αυτό που ψάχνει στη μουσική που τον εκφράζει. Στις δικές του εμφανίσεις, μετά από τόσα χρόνια παρουσίας στην πόλη , έχει καταφέρει να έχει κοινό που θέλει να ακούει αυτά που θέλει ο ίδιος να ακούει και να παίζει. Υπάρχουν βέβαια και εξαιρέσεις. Πολλές φορές έχει τύχει να παίζει για παράδειγμα Μίλτο Πασχαλίδη και να έρθει ο άλλος και να του ζητήσει Νίκο Οικονομόπουλο.

 

“Δεν κατακρίνω. Εξάλλου και εμένα μου αρέσει ο Ν. Οικονομόπουλος. Αλλά φίλε μου, αλήθεια… Δεν ακούς τι παίζω; Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις λέω “μήπως κάνω εγώ κάτι λάθος;”. Αλλά μετά σκέφτομαι “Όχι!”. Μου έχει τύχει να μου ζητήσουν κάτι εμπορικό. Πολύ ευγενικά είπα ότι δεν παίζω τέτοιο ρεπερτόριο και αν ήθελε να παίξω κάτι που να είναι στο ρεπερτόριο μου. Και η απάντηση ήταν “Ε όλο πεθαμενατζίδικα να πούμε”. Δεν είπα τίποτα γιατί δεν χρειάζεται να το συνεχίσεις. Το λογικό είναι να το καταλάβει ο άλλος. Υπάρχουν τραγουδιστές στην πόλη που θα πουν το ρεπερτόριο που θέλεις. Θα πας εκεί. Απλά είναι τα πράγματα. Και ξαναλέω για να μην παρεξηγηθώ. Δεν κρίνω κανέναν για τις μουσικές του επιλογές! Βέβαια δεν ξέρω αν αυτό συμβαίνει μόνο στη Θεσσαλονίκη.”

Πριν ξεκινήσει να κάνει τις live εμφανίσεις, είχε ασχοληθεί δύο χρόνια με το θέατρο. Είχε κάνει δύο θεατρικές παραστάσεις στο τέλος της κάθε χρονιάς. Οπότε το άγχος είχε φύγει.

“Και γενικά από μικρός ήμουν πάντα σε θεατρικά και στις εκδηλώσεις του σχολείου, οπότε η έκθεση στο κοινό ήταν κάτι συνηθισμένο. Φυσικά υπήρχε άγχος την πρώτη φορά. Οτιδήποτε και να κάνεις για πρώτη φορά θα αγχωθείς. Αλλά άγχος δημιουργικό. Όχι του τύπου υστερίες, και δεν μπορώ να βγω και κλάματα. Αυτά δεν τα είχα ποτέ.”

Από τον Οκτώβρη άρχισε να κάνει κάποιες εμφανίσεις στην Αθήνα και ελπίζει να συνεχιστεί αυτό. Καλώς ή κακώς όλα είναι στην Αθήνα, όπως ο ίδιος πιστεύει, και τονίζει πως “καλό θα είναι τις ευκαιρίες να τις αρπάζουμε.” Υπάρχουν αρκετά τραγούδια δικά του τα οποία θα ήθελε σιγά σιγά να επικοινωνήσει με τον κόσμο.

“Η χρονιά που πέρασε μπορεί να μας έκλεισε στο σπίτι αλλά τουλάχιστον ήταν παραγωγική. Να και ένα καλό. Παρακολούθησα σεμινάρια στιχουργικής με τον αγαπημένο μου Οδυσσέα Ιωάννου (τον ευχαριστώ πολύ για αυτή την εξάμηνη συντροφιά και για το ξεκλείδωμα της σκέψης) οπότε το υλικό που μαζεύτηκε πρέπει να πάρει τον δρόμο του. Οι εμφανίσεις στην Θεσσαλονίκη πραγματοποιούνται κανονικά. Μετά τις γιορτές θα κυκλοφορήσει ένα τραγούδι που το γέννησαν δύο πολύ αγαπημένοι μου άνθρωποι, ο Γιώργος Τζιαφέττας (μουσική) και ο Νίκος Παπακώστας (στίχους). Ένα τραγούδι αφιερωμένο σε όλους τους πληγέντες από τις πυρκαγιές. Όχι μόνο στους πληγέντες της φετινής κόλασης αλλά σε όλους όσους ήρθαν αντιμέτωποι με τη φωτιά, έχασαν περιουσίες , αγωνίστηκαν. Επίσης με τον Γιώργο και τον Νίκο είμαστε στην αρχή της δημιουργίας του πρώτου, για όλους μας, δίσκου! Όσον αφορά αυτό, θέλω να ευχαριστήσω ξανά τον Γιώργο και τον Νίκο. Το κάνω συνέχεια και θα το κάνω για πάντα. Ξέρουν αυτοί. Η χαρά τεράστια, η ανυπομονησία μεγάλη και η ευθύνη μεγαλύτερη.”