Το έγκλημα στην Παιδεία

Εκεί που λέγαμε πως υπήρχε αδιαφορία για τα πανεπιστήμια όλη αυτή την περίοδο της πανδημίας, το Υπουργείο Παιδείας απέδειξε πως η σιωπή αυτή ήταν συνειδητή επιλογή και κίνηση, για να φέρει νύχτα (!), όπως φάνηκε τη νομοθεσία που ισοπεδώνει την τριτοβάθμια εκπαίδευση και την παιδεία εν γένει.

Κανείς δεν νοιάστηκε για τις συνθήκες μαθημάτων στα Πανεπιστήμια, αν όλοι οι φοιτητές έχουν πρόσβαση στα διαδικτυακά μαθήματα, για τους όρους διεξαγωγής της εξεταστικής, για το γεγονός ότι τόσο στο προηγούμενο, όσο και σε αυτό το εξάμηνο τα συγγράμματα παραδόθηκαν λίγες μέρες πριν την έναρξη της εξεταστικής (στο τρέχον εξάμηνο ακόμη αναμένονται), αλλά μέσα στις δύσκολες αυτές συνθήκες η κυρία Κεραμέως έφερε πονηρά για να αποφύγει το διάλογο και τη συζήτηση την εξίσωση ουσιαστικά των πτυχίων των ΑΕΙ με τις πιστοποιήσεις των ιδιωτικών κολλεγίων.

Πρέπει να σημειωθεί και οι φοιτητές πληροφορούμε πως δεν θα ξεχαστεί, πως με τον ίδιο τρόπο και παρά την κάθετη διαφωνία των πανεπιστημιακών αρχών η Κυβέρνηση ετοιμάζει σώμα πανεπιστημιακής αστυνομίας, που αν ανατρέξει κανείς στα ιστορικά γεγονότα, αλλά και στην πολιτική φύση του θεσμού θα δει πως αυτή η κίνηση συνιστά μια αμιγώς ιδεολογική επιλογή που αποσκοπεί στην ελαχιστοποίηση και κυρίως στον περιορισμό των αντιδράσεων και των φωνών των φοιτητών στα μέτρα που διαρκώς έρχονται και υποβαθμίζουν σκόπιμα τη δημόσια παιδεία.

Πριν μερικά χρόνια επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, ήρθε το πρώτο πλήγμα για το δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της παιδείας που ορίζει το Σύνταγμα, με την επιβολή διδάκτρων στα μεταπτυχιακά. Κάτι τέτοιο, αν κοιτάξουμε σφαιρικά τα πράγματα, ουσιαστικά δύναται να αποκλείσει νέους ανθρώπους από την αγορά εργασίας, εφόσον η εξειδικευμένη γνώση του μεταπτυχιακού στη λίαν ανταγωνιστική αγορά εργασίας είναι απαραίτητη. Όμως αν κάποιος δεν διαθέτει τα χρήματα για κάτι που εκ των πραγμάτων έχει καταστεί προϋπόθεση για την εύρεση δουλειάς, το πιθανότερο είναι πως θα δυσκολευτεί πολύ στη ζωή του. Αποτέλεσμα το οποίο δημιουργεί και ζητήματα ως προς τις κοινωνικοοικονομικές συνθήκες για την ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας.

Και επιστρέφουμε στο σήμερα που όλα δείχνουν πως υπάρχει μια πασιφανής και αισχρή συμφωνία των μεγάλων ιδιωτικών κολλεγίων και της Κυβέρνησης, καθώς η τελευταία έχει προβεί σε ένα πλέγμα αλλαγών, που δρα συνδυαστικά με τα επιμέρους μέτρα, ώστε να αποκλείσει μαθητές από την τριτοβάθμια εκπαίδευση, να δημιουργήσει πελατεία για τα ιδιωτικά κολλέγια και να υποβαθμίσει τη δημόσια εκπαίδευση.

Θεσπίζοντας τη βάση του δέκα για την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, γεννιέται ο κίνδυνος ένας μεγάλος αριθμός μαθητών, να μείνουνε στο περιθώριο της μόρφωσης με μόνη λύση είτε τη βάναυση επανάληψη της χρονιάς, είτε τη φυγή στο εξωτερικό, κάτι που υποτίθεται έβαλε στόχο να αποτρέψει η κυβέρνηση, είτε να οδηγηθούν στα ισάξια πλέον ιδιωτικά κολλέγια. Όπως πολύ εύστοχα γράφτηκε κάπου, μπορείς να σπουδάσεις με οκτώ χιλιάρικα, αλλά δεν μπορείς με οκτώ χιλιάδες μόρια. Κι όλα αυτά να μην ξεχνάμε πως τα φέρνει η Κυβέρνηση της αριστείας, που ήθελε να καταργήσει τη λογική της ήσσονος προσπάθειας. Φαίνεται ότι ο άριστος είναι ο πλούσιος. Έτσι βγάζει ένα κάποιο νόημα. Όλα αυτά που στοχευμένα, μεθοδικά και ύπουλα κάνει η κυβέρνηση έχουν σκοπό να υποβαθμίσουν όσο το δυνατό περισσότερο την ήδη δοκιμαζόμενη δωρεάν εκπαίδευση, ώστε να δημιουργηθεί ένα πνεύμα για την αντισυνταγματική ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων σε βάθος χρόνου, που βέβαια τρόπον τινά έχει επιτευχθεί.

Δυστυχώς, για την εξυπηρέτηση των δικών τους και της ιδεολογίας τους και κυρίως σε βάρος των φοιτητών, μιας ομάδας που δεν τη θέλουν να πολυμιλάει, τα πανεπιστήμια υποχρηματοδοτούνται, έχουν λειτουργικά κενά, ελλείψεις υποδομών, εσωτερικά προβλήματα με τον τρόπο λήψης των αποφάσεων, φοιτητές παγώνουν και πεινάνε στις Εστίες υπό τη διαρκή συνειδητή αδιαφορία της Κυβέρνησης.

Το μόνο που μπορούμε να ελπίζουμε είναι πως δεν ανατρέπονται όλα στη Βουλή και τις επιτροπές, αλλά και στην πράξη, στην εφαρμογή και στο δρόμο.