Το καλοκαίρι μου στην Κηφισιά

ΤΑ ΣΚΟΡΠΙΑ

Kάθε Δευτέρα πρωί θα μοιράζομαι μαζί σας ένα μικρό κείμενο που θεωρητικά θα μπορούσε να είναι από το ημερολόγιό μου. Τίτλος της στήλης: «Τα σκόρπια» γιατί τα κείμενα δεν θα έχουν χρονολογική σειρά, θα δημοσιεύονται «σκόρπια». Με χιούμορ αλλά και σοβαρότητα θα γράφω για θέματα που με ή μας απασχολούν, λίγο πριν τα γενέθλια των 65. Άλλοτε ο λόγος θα είναι δημόσιος-πολιτικός, άλλοτε θα διαβάζετε μία προσωπική εξομολόγηση, ελπίζω χωρίς να δυσανασχετείτε.

Τη στήλη συνοδεύει το έργο της ζωγράφου Xριστίνας Φοίτου, «Το όνειρο», Μικτή τεχνική σε καμβά, 150x100cm, 2017

Η Ελένη Χοντολίδου εργάζεται στο ΑΠΘ από το 1981. Διετέλεσε Κοινοτική Σύμβουλος (και για κάποια χρόνια Πρόεδρος) της Α΄ Κοινότητας του Δήμου Θεσσαλονίκης από το 2006-2018.

Το καλοκαίρι μου στην Κηφισιά

Μα όπως μεγαλώνουμε

κι όμορφα παλιώνουμε

θα ’θελα η καρδιά μου να κριθεί

από τους δασκάλους μας

μικρούς μας και μεγάλους μας,

όσους προπαντός έχουν για πάντα κοιμηθεί.

Διονύσης Σαββόπουλος «Μην πετάξεις τίποτα» (1994)

Τελειώνοντας την Δ´ Πρακτικού, το 1973 (Πρακτικό γιατί ήθελα να αποδείξω –σε ποιον άλλον; στον πατέρα μου– ότι τα καταφέρνω με τα Μαθηματικά και τη Φυσική και εγώ, όπως η αριστούχος αδελφή μου) αποφάσισα ότι δεν θα ακολουθήσω τον δρόμο της. Ούτε Αρχιτεκτονική να συνεχίσω στη βαριά σκιά της (αχ, η μικρή αδελφή της Ε., η μικρή Χοντολίδου…), ούτε Βιολογία που σπούδαζε ο Μανόλης που θαύμαζα.

Έπαιξε σημαντικό ρόλο και η φιλόλογός μας η Κυριακή Καγιαδάκη που έκανε εξαιρετικό μάθημα στον Θουκυδίδη και στην Ψυχολογία. Σαν επιστήμη, με ακρίβεια και μεθοδικότητα. Η καθηγήτρια αυτή δεν ήταν καθόλου το στυλ της καθηγήτριας-μανούλας. Ήταν αυστηρή, απαιτητική και δίκαιη. Και πολύ καλλιεργημένη. Είχε αποφασίσει ότι θα έχει ένα στυλ και είχε ράψει στο ίδιο στυλ με διαφορετικά υφάσματα ένα και το αυτό ταγιέρ. Για να την εντυπωσιάσω και να με αναγνωρίσει ως κουλτουριάρα και εμένα τη ρώτησα κάποια φορά τι σημαίνουν οι στίχοι του «Κέλομαί σε Γογγύλα» από τον Μεγάλο Ερωτικό που μόλις είχε κυκλοφορήσει και με είχε μαγέψει. Πολλά χρόνια αργότερα συναντιόμασταν σε εκδηλώσεις περίεργες και απαιτητικές και μου χαμογελούσε πάντοτε συνομωτικά.

Ανακοινώνω, λοιπόν, στους γονείς την απόφασή μου να πάω στο κλασικό. Το τι τράβηξα δεν είναι της παρούσης. Όλοι οι θείοι μου παρήλασαν από το σπίτι να μου πουν ότι θα μετανιώσω, ότι το μέλλον είναι στις Φυσικές Επιστήμες, ότι καταστρέφω το μέλλον μου και άλλα πολλά φοβιστικά. Απορώ με τον εαυτό μου πώς δεν λύγισα ακόμη και στον αφελή εκφοβισμό της μαμάς μου: «δασκαλίτσα θα γίνεις;»!!! Ανακοίνωσα και στην κ. Κιαγιαδάκη την απόφασή μου. Σαν να κατάλαβε ότι συνέβαλε στην απόφασή μου και γέλασαν ως και τα «μουστάκια» της! Την άλλη μέρα μου έφερε μία μέθοδο Λατινικών, καθώς τον Σεπτέμβριο έπρεπε να δώσω εξετάσεις στα Λατινικά. Να θυμίσω ότι καλός μαθητής εκείνα τα χρόνια –θαρρώ όμως και σήμερα– σημαίνει Ιατρική ή Πολυτεχνείο.

Δεν θυμάμαι ποιος το προκάλεσε, πάντως βρέθηκα να κάνω διακοπές στην υπέροχη Κηφισιά με τη θεία Αλέκα, τον θείο Λάμπη και την αγαπημένη μου ξαδέλφη Σοφία, ένα χρόνο μικρότερη. Η Κηφισιά ακόμη ήταν τόπος δεύτερης κατοικίας. Τότε γίναμε και ισόβιες φίλες με τη Σοφία. Μου έδινε το ποδήλατό της και αλώνιζα την Κηφισιά, πηγαίναμε για μπάνιο κάθε μέρα στον Σχοινιά και το απόγευμα ο θείος Λάμπης, γερός φιλόλογος που ήξερε απ’ έξω χωρία, σημαντικές πληροφορίες για τα πάντα και μας έκανε χρόνια πριν εξαιρετική ξενάγηση στην Ακρόπολη, από αυτούς που δεν υπάρχουν πια, μας έκανε συστηματικό και αυστηρό μάθημα Λατινικών.

Η Σοφία, γνωστός φύτουλας, θα πήγαινε στο Πρακτικό αλλά μου έκανε παρέα! Είχε πλάκα γιατί ο πατέρας της μας εξέταζε και τις δύο το ίδιο. Και η Σοφία ήταν καλύτερη από μένα. Πέρασα με 20 και πήγα στη Φιλοσοφική. Η συνέχεια γνωστή.

Χρόνια μετά καθώς ταξινομούσα βιβλία στο Σπουδαστήριο της Παιδαγωγικής μπήκε η κ. Κιαγιαδάκη, μέλος του ΔΣ του γνωστού περιοδικού της Φιλοσοφικής Φιλόλογος και έτρεξα με γνήσια χαρά καταπάνω της βρίσκοντας την ευκαιρία να της πω ότι εξαιτίας της είμαι εδώ. Γέλασε ικανοποιημένη και σταμάτησε την κουβέντα με σεμνότητα.

Στη μνήμη του θείου Λάμπη και της Κυριακής Κιαγιαδάκη, λοιπόν. Στους δασκάλους μας, «μικρούς μας και μεγάλους μας». Τις γνώσεις του θείου Λάμπη δεν θα αποκτήσω ποτέ, αλλά νομίζω ότι το στυλ διδασκαλίας μου μοιάζει της καθηγήτριάς μου. Ευγνώμων και για τους δύο.