Το “κίνημα” των πλατειών

Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών με κάνουν και πάλι να πιάσω το μολύβι για να γράψω μερικές σειρές που αφορούν σκέψεις πολλών ετών. Η βία γεννά βία και κάθε μορφή της πρέπει να καταδικάζεται. Σε μια εποχή που διαφημίζεται η αλληλεγγύη και το συλλογικό πνεύμα, οι πλατείες της πρωτεύουσας γίνονται πεδία σύγκρουσης. Η ιστορία μοιάζει να ξεκινάει εκ νέου εκεί που σταμάτησε στα τέλη του 2019. Αναζητώ την ουσία πίσω από τα πυροτεχνήματα εντυπωσιασμού. Συγκλίνω στο ότι όλα περιστρέφονται γύρω από τη λέξη ΦΟΒΟΣ. Αποφάσισα να ανατρέξω συνοπτικά στο παρελθόν και να μιλήσουμε για το κίνημα των πλατειών.

Τα καταστροφικά χρόνια από το 2010 μέχρι και σήμερα αναπτύχθηκε ένα ρεύμα ανθρώπων, κυρίως νέων, θύματα έμμεσα κι άμεσα της οικονομικής κρίσης, τα οποία αναζητούσαν εναλλακτικούς τρόπους εξόδου και διασκέδασης μην έχοντας άλλη επιλογή. Κάπως έτσι η έντονη διασκέδαση σε παμπ, μπαρ, κλαμπ και μπουζούκια έδωσε τη θέση της σε πλατείες, προαύλια σχολείων, παραλίες και θέες. Μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας αναπτύχθηκε ένα “κίνημα φτώχειας”. Προφανώς δε συνέφερε να προβληθεί τότε. Αυτό δε σημαίνει όμως ότι δεν υπήρχε.

Ειδικά εδώ στη Θεσσαλονίκη η προβλήτα Α΄ στο λιμάνι, τα Κάστρα κι αντίστοιχα ο χώρος περιμετρικά της Αγίας Σοφίας αποτέλεσαν το σήμα κατατεθέν της νεολαίας. Με έναν παγωμένο καφέ, με μία μπύρα στο χέρι, με ένα στριφτό τσιγάρο. Ατελείωτες κουβέντες, φλερτ, επικοινωνία με άμεσο τρόπο. Το δικό τους καταφύγιο, το δικό τους προπύργιο, η δική τους επανάσταση. Αθόρυβα δίχως τυμπανοκρουσίες. Σημασία είχε κι έχει η στιγμή. Είναι η κοσμοθεωρία τους τόσο μακρινή που δε χωράει το πολιτικό γίγνεσθαι και τα παιχνίδια των “μεγάλων”.

Αντίστοιχα στην Αθήνα πλημμύρισαν οι πλατείες. Τόσο συνοικιακά, όσο κι αυτή του Συντάγματος τα χρόνια πριν τις εκλογές του Ιανουαρίου και το δημοψήφισμα του Ιουνίου του 2015. Εκεί ήταν, εκεί παρέμειναν, εκεί είναι δίχως να προκαλούν. Αυτή η κατάσταση είναι απόρροια σε μεγάλο βαθμό την χειρισμών της παράταξης που μας κυβερνάει σήμερα.

Αυτή “γέννησε” το κίνημα με τις αποφάσεις και τους χειρισμούς της. Ήταν μονόδρομος. Αποτέλεσε σημείο των καιρών. Μια αντίδραση που κράτησε ζωντανή την κοινωνία κι ανέπτυξε συνεκτικούς δεσμούς μεταξύ των μελών της.

Σήμερα τα πάντα παρουσιάζονται ώστε να έχουν πολιτικό αντίκτυπο, μικρό ή μεγάλο. Το δόγμα “νόμος και τάξη” μετά τα Εξάρχεια πρέπει να υποστηριχθεί και στην υπόλοιπη Αθήνα για να ικανοποιήσει ένα άκρως συντηρητικό ακροατήριο. Η μαγική λέξη του αφηγήματος σε παγκόσμια κλίμακα είναι η “τρομοκρατία” σε ανάλογες περιπτώσεις. Βαρύγδουπες λέξεις όπως η ασφάλεια κι η προστασία ακούγονται συνεχώς και περνούν στο υποσυνείδητο των πολιτών.

Μία γενιά που σήκωσε το κεφάλι της το 2015 και έφερε μία αλλαγή (λάθος ή σωστό ο χρόνος θα δείξει) στον τόπο ήρθε η ώρα να “απολαύσει” το κρύο πιάτο της εκδίκησης. Είναι λυπηρό, λείπει όμως το κοινό αίσθημα στην αντίπερα όχθη, που θα προσβληθεί η αισθητική του και θα αντιδράσει δυναμικά.

Πρόκειται για μια “γενναία πράξη” σε μία εποχή συνολικής παραίτησης. Αφήνουν την ησυχία των οθονών και τη σιγουριά της απόστασης των μέσων κοινωνικής δικτύωσης κι είναι έτοιμοι να ζήσουν, να ερωτευτούν, να πληγωθούν, να αγαπήσουν. Ο κίνδυνος για την πατρίδα σίγουρα δε κρύβεται εκεί. Καμία σοβαρή απειλή δε αποκαλύπτεται απροκάλυπτα στα κανάλια. Πρόκειται για ένα επικοινωνιακό παιχνίδι Πολιτείας και ΜΜΕ χωρίς δράκο. Όσο νωρίτερα το αντιληφθούμε, τόσο πιθανότερο να φτάσουμε στην ουσία όσων έρχονται και πραγματικά θα έχουν τεράστιο αντίκτυπο στις ζωές μας.

ΥΓ. Θεωρώ αυτονόητο πως σε κάθε συνάθροιση ή χρήση δημόσιου χώρου τηρούνται όλες οι απαραίτητες αποστάσεις και λαμβάνονται τα μέτρα ατομικής προστασίας.