Το πιο άβολο μέρος της συμβίωσης με τους γονείς όσο είσαι ενήλικας
Παίρνουμε στα σοβαρά ένα άτομο με το οποίο βγαίνουμε ραντεβού και μαθαίνουμε ότι ζει με τους γονείς του;
Ως stand-up κωμικός που έχει ζήσει και δεν έχει ζήσει με τους γονείς του κατά τη διάρκεια της ενηλικίωσης, μερικές φορές λέω αυτό το αστείο: «Ώστε είμαι περίεργος επειδή είμαι 30 και ζω με τους γονείς μου, αλλά είσαι φυσιολογικός επειδή είσαι 30 και ζεις με τη γυναίκα και τα παιδιά σου; Ζεις ακόμα με την οικογένειά σου».
Εκατομμύρια Αμερικανοί ενήλικες έχουν μετακομίσει στο σπίτι των γονιών τους κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Τα άτομα τα οποία επιστρέφουν πίσω στο σπίτι συμπάσχουν με την περιστασιακή αμηχανία που δημιουργεί αυτή η νέα καθημερινότητα: τα ραντεβού.
Κάποτε αναφέρθηκα στη μαμά μου με το μικρό της όνομα – συνήθως τη φωνάζω μαμά – όταν μπήκε σε ένα ραντεβού που είχα στο FaceTime. Άλλες φορές, σταμάτησα να βγαίνω τελείως, απλά για να αποφύγω τη συζήτηση. Η ντροπή μου δεν είναι αβάσιμη. Μίλησα και με άλλους συνομήλικους μου που έμεναν σπίτι με τους γονείς τους και μου είπαν ότι και αυτοί ένιωθαν ότι δεν τους έπαιρνε στα σοβαρά το άτομο με το οποίο έβγαιναν ραντεβού. Μίλησα επίσης με άτομα που είπαν ότι δεν θα έβγαιναν έξω με κάποιον που ζούσε με τους γονείς τους.
Δεν αποδοκιμάζω αυτούς τους ανθρώπους. Το να συμπεραίνουμε κάτι για την προσωπικότητα του άλλου με βάση αυθαίρετα κριτήρια, είναι μέρος της διαδικασίας όταν βγαίνεις με κάποιον. Ανησυχώ όμως ότι η εμμονή με τον ατομικισμό βάζει σε κίνδυνο τον ρομαντισμό των ανθρώπων. Πολλοί θέλουν ανεξαρτησία τόσο για τους εαυτούς τους όσο και για τους συντρόφους τους. Δεν χρειάζονται μια συνεξαρτώμενη σχέση. Ακόμη και ο πιο αυτάρκης άνθρωπος έχει ένα πλαίσιο: φίλους, οικογένεια, αξίες, ιστορία. Όταν η κοινωνία στιγματίζει ανθρώπους που ζουν με τους γονείς τους, είναι συνήθως λόγω της λανθασμένης αντίληψης για το τι σημαίνει να είσαι ανεξάρτητος και πόσο σημαντική είναι ακόμη αυτή η αξία.
Πολύ πριν από την πανδημία, οι νεαροί ενήλικες επέστρεφαν ήδη στη γονεϊκή τους φωλιά με αυξανόμενους ρυθμούς. Το 2016, το Pew Research Center ανέφερε ότι περισσότεροι νέοι ενήλικες στις Ηνωμένες Πολιτείες ζούσαν στο σπίτι των γονιών τους από οποιαδήποτε άλλη στιγμή από περίπου το 1940. Μέχρι τον Απρίλιο του 2020, περισσότεροι από τους μισούς ανθρώπους ηλικίας 18 έως 29 ετών ζούσαν με το έναν ή και τα δύο οι γονείς τους.
Αυτό το εύρος ηλικιών φαίνεται να διασταυρώνεται με τα πρώτα χρόνια που βγαίνουν ραντεβού οι ενήλικες: Η διάμεση ηλικία κατά την οποία οι άνθρωποι παντρεύονται για πρώτη φορά στις ΗΠΑ είναι περίπου τα 28 για τις γυναίκες και τα 30 για τους άνδρες, σύμφωνα με την Έρευνα Τρέχοντος Πληθυσμού του 2020 του Γραφείου Απογραφής.
Καταλαβαίνω γιατί η προοπτική να βγεις ραντεβού με κάποιον που μένει στο σπίτι της οικογένειάς του μπορεί να μην είναι ελκυστική—η έλλειψη ιδιωτικότητας δημιουργεί πραγματικά τεχνικά μειονεκτήματα. Μερικοί άνθρωποι από τους οποίους πήρα συνέντευξη ανέφεραν ότι χρησιμοποιούσαν αυτοκίνητο ή πήγαιναν σε ξενοδοχείο για να κάνουν σεξ. Άλλοι έπρεπε να δουν τα προγράμματα των γονιών τους για μια “ελεύθερη” νύχτα. Αυτό μπορεί να κάνει τις περιστασιακές σχέσεις σχεδόν αδύνατες.
«Μπορεί να είναι δύσκολο να βγω ραντεβού με κάποιον που δεν βρίσκεται στο ίδιο στάδιο της ζωής με εμένα», μου είπε ο Andrew Bernard, ένας 29χρονος χημικός μηχανικός στο Χιούστον. Η Shruti Shekar, μια 32χρονη ρεπόρτερ τεχνολογίας στο Τορόντο του Καναδά, μου είπε ότι για να βγει με κάποιον σοβαρά, θα ήθελε τελικά να συγκατοικήσει αποκλειστικά μαζί του—και η παρουσία των γονιών του έκανε την προοπτική να φαίνεται μακρινή.
Εν τω μεταξύ, οι άνθρωποι που ζουν στο σπίτι της οικογένειας τους εμφανίζονται διστακτικοί στο να το αναφέρουν σε μια σχέση που μόλις ξεκίνησε.
«Δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να θέλω να βγω ξανά ραντεβού όσο μένω στο σπίτι», μου είπε ο Nick Bayliss, 32 ετών, τραπεζίτης στο Millis της Μασαχουσέτης. Επέστρεψε κατά τη διάρκεια της πανδημίας και άρχισε να βγαίνει με μια παιδική του φίλη.
Ο χωρισμός ήταν ιδιαίτερα δύσκολος: οι γονείς του τα είδαν όλα να συμβαίνουν σε πραγματικό χρόνο και ήταν και οι ίδιοι κοντά στην πρώην του, αφού τη γνώριζαν για δεκαετίες.
«Δεν έχω κανένα ενδιαφέρον να φέρω ένα άλλο άτομο πίσω στο σπίτι, να πρέπει να τους συστήσω στους γονείς μου και μετά [οι γονείς μου] να περάσουν και οι ίδιοι όλα τα σκαμπανεβάσματα μιας σχέσης», είπε ο Bayliss.
Η σιωπηρή αναγνώριση του σεξ στο οικογενειακό σπίτι μπορεί επίσης να είναι άβολη. «Ο πατέρας μου είναι πολύ χαλαρός, αλλά ο σύντροφός μου προέρχεται από ένα πιο παραδοσιακό υπόβαθρο και είχε πολύ άγχος μήπως έπεφτε κατά λάθος πάνω του το βράδυ», μου είπε η Emily Duke, μια 32χρονη κωμικός στη Νέα Υόρκη.
Πάντα προσπαθούσα να αποφεύγω να συστήνω νέους άντρες στους γονείς μου, πιστεύοντας ότι αυτό είναι κάτι που γίνεται μόνο για “σοβαρούς” συντρόφους. Το να πας κάποιον σε ένα σπίτι που μένει η οικογένεια σου δεν είναι και το καλύτερο ιδανικό να γίνει από το τρίτο ραντεβού.
Πολλοί ενήλικες που επιστρέφουν στο σπίτι των γονιών τους, δίνουν μια εξήγηση για τον λόγο που τους ανάγκασε να το κάνουν αυτό, όπως για παράδειγμα ένα πρόβλημα υγείας ενός αγαπημένου τους προσώπου. Γι’ αυτό το λόγο ήταν επιθυμία τους να είναι δίπλα στην οικογένεια και δεν ήταν κάτι που έγινε από ανάγκη. Από τους ενήλικες που μετακόμισαν στις οικογενειακές τους εστίας κατά τη διάρκεια της πανδημίας, ένας στους πέντε ανέφερε μόνο ότι απλώς ήθελε να είναι κοντά στην οικογένεια του.
Από οικονομικής σκοπιάς, το να ζεις μακριά από τους γονείς δεν είναι απαραίτητα σημάδι ανεξαρτησίας. Ούτε βέβαια δε σημαίνει ότι δεν επιβαρύνεσαι πράγματα. Οι περισσότεροι ενήλικοι που ζουν στις ΗΠΑ με γονείς συμβάλλουν στα έξοδα του νοικοκυριού – 84 τοις εκατό των γυναικών και 67 τοις εκατό των ανδρών- σύμφωνα με μια μελέτη Pew το 2012. Αντίθετα, περίπου το 40 τοις εκατό των ενηλίκων ηλικίας 22 έως 24 ετών που ζουν μακριά από την οικογένεια έλαβαν βοήθεια για το ενοίκιο από τους γονείς τους το 2017.
Αλλά ακόμη και εκείνοι που έχουν μετακομίσει στο σπίτι των γονιών τους από ανάγκη δεν πρέπει να αποκλειστούν από την “αρένα” των γνωριμιών .
«Με πολλούς τρόπους, η πανδημία έχει ισοπεδώσει πολλά πράγματα που θεωρούνταν δεδομένα. Όλοι καταλαβαίνουν πόσες θέσεις εργασίας κόπηκαν ή γιατί ορισμένοι εργένηδες προτιμούσαν να είναι με την οικογένειά τους κατά τη διάρκεια ενός lockdown», μου είπε μέσω email η Andrea Syrtash, ειδικός σχέσεων.
Το ίδιο ένιωσαν και οι υποψήφιοι ραντεβού. «Θα ήμουν πιο πρόθυμος να βγω ραντεβού με κάποιον που μετακόμισε πίσω με τους γονείς του για να βοηθήσει κατά τη διάρκεια της πανδημίας», είπε ο Bernard, ο οποίος αρχικά μου είπε ότι δεν ήταν διατεθειμένος να βγει με κάποιον που ζούσε στο σπίτι της οικογένειάς του. Ίσως το να βρεις κάποιον με τον οποίο μπορεί κανείς να επιβιώσει στα πιο δύσκολα γεγονότα της ζωής είναι πιο σημαντικό από το να βρεις κάποιον που έχει τον δικό του μισθό.
Αυτή η κατανόηση είναι ήδη κοινή σε άλλα μέρη. «Σε ορισμένες χώρες, όπως η Ινδία, η Αίγυπτος ή η Ιταλία, θεωρείται φυσιολογικό να ζεις με την οικογένειά σου πριν από το γάμο», είπε ο Syrtash.
Ωστόσο, αυτό το συναντάμε και στην Αμερική. Σύμφωνα με την Pew, το 58 τοις εκατό των Ισπανόφωνων, το 55 τοις εκατό των αφροαμερικανών, το 51 τοις εκατό των Ασιατών και το 49 τοις εκατό των λευκών ενηλίκων ηλικίας 18 έως 29 ετών, ζούσαν με τους γονείς τους από τον Ιούλιο του 2020. Η ίδια έκθεση ανέφερε ότι οι λευκοί ενήλικες ήταν ο ταχύτερος αναπτυσσόμενος φυλετικός πληθυσμός ταχύτερα που ζουν με τους γονείς τους.
Αν και πολλοί Αμερικανοί θεωρούν ότι η ερωτοτροπία είναι πρωτίστως μια πράξη μεταξύ ατόμων, το ραντεβού με κάποιον είναι μια διαδικασία σταδιακής συγχώνευσης με τις συνήθειες του, τις αξίες του, τον περίγυρο του. Όταν αυτό το άτομο ζει με τους γονείς του, απλά αντιμετωπίζεις αυτό το πλαίσιο νωρίτερα και πιο έντονα, μέχρι να γίνεις μέρος του.
Σε τελική ανάλυση, αν θέλετε σοβαρά να βγείτε ραντεβού, δεν έχει σημασία αν θα επιστρέψετε στο σπίτι ή θα βρείτε έναν σύντροφο – έτσι κι αλλιώς, μπορεί να καταλήξετε να ζήσετε με την οικογένεια.
