Το ποδόσφαιρο ΔΕΝ πέθανε χθες το βράδυ

Το ποδόσφαιρο ΔΕΝ πέθανε χθες το βράδυ, διότι :

1) Το ποδόσφαιρο σαν υπόθεση και αντίληψη, τόσο αγωνιστική όσο και οργανωτική, πέθανε από την εποχή που κατέστη απόλυτο εργαλείο των πολυεθνικών και των στοιχηματικών εταιριών με σκοπό την ανελέητη κερδοσκοπία κάνοντας το εξωφρενικά εμπορικό.

1α)Για να μην μιλήσουμε για το κλίμα ανταγωνισμού και κακομαθημένης αποχαύνωσης ακόμα και στα ερασιτεχνικά που ολοένα και αυξάνεται ή για την νοοτροπία ανταγωνισμού και πίεσης που περνάνε ακόμα και σε μικρά παιδάκια.

2) Είναι κάπως αργοπορημένο να μιλάμε ρομαντικά για against modern football την ώρα που κάθε δευτερόλεπτο οι ποδοσφαιρικές εταιρείες ονειρεύονται το θέαμα και καλπάζουν προς το κέρδος. Το Against Modern Football θα ήταν ίσως εύστοχο την εποχή των Galacticos. Ή ακόμα καλύτερα την εποχή που ο Kevin Keegan πήγε στο Αμβούργο για να κάνει καριέρα.

3) Κάτι που σκοτώνει ασταμάτητα δεν πεθαίνει έτσι εύκολα . Το ποδόσφαιρο αυτό καθαυτό σαν παιχνίδι προφανώς δεν σκοτώνει. Η δομή της παγκόσμιας ποδοσφαιρικής οργάνωσης, όμως, κινείται στα όρια της εγκληματικής δραστηριότητας τη στιγμή που βλέπουμε ανθρώπους να πεθαίνουν σαν τα σκυλιά στο δρόμο για να χτιστούν υπερσύγχρονα γήπεδα (στη Ρωσία και το Κατάρ πχ) και τη στιγμή που πάμπολλοι αθλητές μένουν στον τόπο όρθιοι, αφού η καρδιά τους σπάει μην μπορώντας να αντέξει άλλο τα χάπια.

4) Όταν ένα άθλημα που θεωρείται ο Βασιλιάς των Σπορ και το καταφύγιο διασκέδασης των φτωχών, περιστρέφεται γύρω από την αδιάφορη σπατάλη δισεκατομμυρίων για ανθρώπους που απλά ξέρουν να προσφέρουν θέαμα μέσα από μια πάσα, ένα σουτ ή μια σέντρα, τότε είναι ήδη νεκρό από τη φύση του.

5) Όταν σε ένα άθλημα ο κάθε λογής καημένος και αγράμματος που είτε παίζει στον ΠΑΣ Γιάννενα είτε στην Ρεάλ Μαδρίτης λαμβάνει (λόγω του θεάματος που προσφέρει) περισσότερη προσοχή και αποδοχή από έναν Έλληνα ηθοποιό ή έναν Ισπανό συγγραφέα αντίστοιχα, τότε αυτού του αθλήματος του αξίζει αφανισμός.

6) Όταν πχ. μια ομάδα κοντράρει τον Ολυμπιακό στο κύπελλο και χάνει με ανατροπή από την Λαμία για να σώσει την Λαμία, τότε αποχαιρέτα την Αλεξάνδρεια που χάνεις. Δεν βλέπω το ποδόσφαιρο από τη σκοπιά της ρομαντικής απόλαυσης με αρχές και ιδέες, διότι ποτέ δεν το πρόλαβα και πότε δεν το έζησα έτσι. Μπορώ μόνο να το φανταστώ. Ίσως να το έβλεπα ρομαντικά αν ζούσα την εποχή του Μαραντόνα, αλλά εκείνη η εποχή είναι τόσο μακριά όσο εγώ από το να γίνω ολυμπιονίκης.

Το ποδόσφαιρο είναι η επιτομή του χαβαλέ και μόνο έτσι πρέπει να το βλέπουμε όσοι διαθέτουμε IQ πάνω από 10. Και αυτό ακριβώς είναι το against modern football. Καλύτερα να βλέπουμε ντερμπάρα Ipswich Town vs Lytton City παρά τον Βραζιλιάνο ταμτάκο να γκρινιάζει σε κάθε άγγιγμα ότι του έγινε φάουλ και να γυρνάει σπίτι με ιδιωτικό ελικόπτερο ενώ οι μισοί Γάλλοι είναι στα όρια της εξόντωσης.

ΥΓ. Σαν μικρό παιδί έζησα στην καρδιά της απόλυτης ελληνικής μπασκετικής κυριαρχίας στην Ευρώπη. Στην απόλυτη αθλητική ιστορία. Στην απόλυτη ιστορία ευφυΐας. Αγάπησα το Μπάσκετ, ερωτεύτηκα τον Διαμαντίδη, γούρλωσα τα μάτια από άγχος στην άμυνα του Νίκολας πάνω στον Σισκάουσκας, προσκύνησα τον Άγιο Ζέλικο Ομπράντοβιτς τον μέγα δάσκαλο της τακτικής, τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη του pick and roll και φλέρταρα με την παράνοια, όταν ο Σπανούλης πήγε στον Ολυμπιακό.