Το σύμπτωμα της μοναξιάς και του φόβου όσων νοσούν από κορονοϊό

Ο πόνος έλεγε μια θεία μου είναι σχετικός. Άλλος τον βιώνει έντονα και άλλος πιο ψύχραιμα. Άλλον τον ρωτάς αν πονάει και σου λέει ναι και άλλος σου λέει όχι.

Κάπως έτσι και με τον κορονοϊό.

Κάθε φορά που κάποιος αναφέρει πως πέρασε covid όλοι ρωτούν αν ήταν ελαφριάς η βαριάς μορφής.

Ως τριπλά εμβολιασμένος και επιπλέον με το εμβόλιο της εποχικής γρίπης δεν μπορώ να φανταστώ πως θα ήταν η βαριά νόσηση. Μπορώ όμως να πω πως και η ελαφριά δεν ήταν εύκολη.

Μπορεί τα συμπτώματα να περιορίστηκαν σε έναν 37 πυρετό λίγο βήχα μια ενόχληση στο στομάχι, που σε μια οποιαδήποτε άλλη περίπτωση δεν θα τα έδινε κάποιος μεγάλη σημασία, όμως οι συνθήκες αυτή τη φορά είναι εντελώς διαφορετικές.

Η πληροφόρηση για την πορεία της πανδημίας εδώ και δύο χρόνια είναι καθημερινή και σε μεγάλες δόσεις. Ακόμη και αν δεν παρακολουθεί κάποιος ειδήσεις, θα πέσει επάνω σε ένα άρθρο στην εφημερίδα, σε κάποιο ενημερωτικό site, στην ροή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.

Η θετική διάγνωση προκαλεί φόβο ότι μπορεί να έρθουν τα χειρότερα διότι το μυαλό αυτομάτως πηγαίνει σε όλα εκείνα που φευγαλέα διαβάσαμε η ακούσαμε για ανθρώπους που νόσησαν βαριά η που έχασαν την ζωή τους.

Επιπρόσθετα το πιο σοβαρό σύμπτωμα αυτό που κανείς δεν μπορεί να αποφύγει και επιφέρει γερό πλήγμα στην ψυχολογία, είναι αυτό της μοναξιάς.

Καραντίνα, απομόνωση καινούργια αγωνία μήπως κόλλησες κάποιον και μέτρα προστασίας για να αποφύγεις να συμβεί. Και δεν ξέρω ποιο είναι το χειρότερο να είσαι σε ένα σπίτι με άλλους ανθρώπους απομονωμένος σε ένα δωμάτιο, να ξέρεις ότι εκεί έξω υπάρχει κίνηση ζωή, ομιλίες και εσύ δεν μπορείς να βγεις μήπως κολλήσεις κανέναν η το να είσαι ολομόναχος σε ένα σπίτι γνωρίζοντας πως δεν υπάρχει κανείς σε περίπτωση που τον χρειαστείς η κάτι σου συμβεί.

Και δεν έχουν όλοι τις ίδιες συνθήκες διαβίωσης. Άλλος ζει σε ένα σπίτι 100 τετραγωνικών και μπορεί να απομονώσει ένα μέλος της οικογένειας σε ένα δωμάτιο. Τι γίνεται όμως με όλους εκείνους που ζουν σε ένα διαμέρισμα 40 τετραγωνικών στο οποίο μοιράζονται όλους τους χώρους. Συγκάτοικοι που δεν έχουν την πολυτέλεια να φύγουν για να μείνουν αλλού και περιχαρακώνονται στα λίγα τετραγωνικά τους.

Και μέσα σε όλα αυτά ο εφιάλτης των τεστ. Ο πολίτης καλείται να γίνει ο ειδικός που θα αυτοδιαγνωστεί μόνος του. Το κάθε ένα από αυτά στοιχίζει 3 ευρώ αλλά το αποτέλεσμα δεν είναι πάντα αξιόπιστο.

Να κάνεις PCR σε προτρέπουν οι ειδικοί γιατί μόνο αυτό μπορεί να σου πει με βεβαιότητα αν είσαι θετικός η αρνητικός.

Για άλλη μια φορά όμως την ευθύνη και το κόστος έρχεται να επωμιστεί ο πολίτης. Για να είναι σίγουρος για την υγεία του, για να είναι βέβαιος πως δεν θα κινδυνέψει να μολύνει κάποιον γύρω του η μόνη επιλογή είναι να βάλει το χέρι στην τσέπη μέχρι να βεβαιωθεί για το αποτέλεσμα.

Κανείς δεν ρωτάει αν όλες οι οικογένειες έχουν την πολυτέλεια να διαθέτουν τόσα πολλά χρήματα για τα τεστ και επιπρόσθετα για βιταμίνες, αντιβιώσεις ένα θερμόμετρο ένα οξύμετρο αυτά και άλλα τόσα που συμβουλεύουν οι ειδικοί να έχεις στο σπίτι για να γίνεις ο γιατρός του εαυτού σου.

Αν λοιπόν κάποιος με ρωτούσε αν ήταν εύκολη η δύσκολη η νόσηση απο κορονοϊό θα του απαντούσα πως είχε μοναξιά και φόβο οπότε ακόμα και χωρίς κανένα άλλο σύμπτωμα δεν είναι καθόλου εύκολη.