Το σύνδρομο της Στοκχόλμης

Λέξεις: Ρία Καλφακάκου

Τον καιρό της πλαστής δανεικής ευημερίας, με τον ευδαιμονισμό να κυριαρχεί και το λάιφ στάιλ να κατακτά την καρδιά της μεσαίας τάξης, υπήρχε χώρος για πολλές ιδεολογικές και πολιτικές αναζητήσεις, συζητήσεις για τον πολιτισμό, την ποιότητα ζωής, το δημόσιο και το ιδιωτικό, το κοινωνικό κράτος και την ελεύθερη αγορά, τη δημοκρατία και την αριστεία.

Μετά την οικονομική κρίση και το μεγάλο πλήγμα που επέφερε στα μεσαία στρώματα, με την ανεργία και την ανασφάλεια για το μέλλον, η κοινωνία έμπλεη οργής και θυμού, εκδικήθηκε το παλιό και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα. Η φτώχεια χτυπούσε την πόρτα, αλλά ο λαός είχε την ελπίδα της αλλαγής και της δικαιοσύνης.

Και με όλα τα εμπόδια και τις παλινωδίες, τα πράγματα άρχισαν να πηγαίνουν καλύτερα, ο κόσμος άρχισε να ανασαίνει, η οικονομία να σταθεροποιείται, το μέλλον να φαίνεται καλύτερο.

Και τότε ένα απίστευτο γεγονός, μια επιδημία που εξαπλώθηκε σε όλο τον κόσμο ταχύτατα, αιφνιδιάζοντας το παρηκμασμένο εθνικό σύστημα υγείας της Ευρώπης, και χλευάζοντας το νεοφιλελεύθερο σύνθημα της ιδιωτικής ασφάλισης, οδήγησε σε lockdown,και εκτεταμένες απαγορεύσεις, με συνέπεια την κατάρρευση της παγκόσμιας οικονομίας.

Ανατροπές τεράστιες, στην πολιτική, στην οικονομία, στην ψυχολογία των ανθρώπων. Η δημοκρατία μπαίνει κι αυτή σε καραντίνα με την αναγκαστική συναίνεση της μεγάλης πλειοψηφίας.

Νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις εγκαταλείπονται σιωπηλά, την ίδια ώρα που η πανδημία λειτουργεί ως ευκαιρία για να επιβληθούν μέτρα και να ψηφιστούν νόμοι, που θα ξεσήκωναν θύελλα διαμαρτυριών σε άλλες εποχές.

Το δόγμα της λιτότητας εγκαταλείπεται, αίρεται η δημοσιονομική πειθαρχία στα κράτη-μέλη της ΕΕ, όχι μόνο δεν ζητούνται πλεονάσματα, αλλά επί πλέον μοιράζονται εκατομμύρια στις πληγείσες χώρες ,για την αντιμετώπιση των συνεπειών του covid.

Όσοι επαίρονταν για τις “σύγχρονες” απόψεις τους , για την ελεύθερη αγορά , την ιδιωτική οικονομία, ενάντια στο κράτος πρόνοιας που ευνοεί περιθωριακούς και τεμπέληδες, όσοι αφήναν τα νοσοκομεία στην τύχη τους και απέλυαν γιατρούς, τώρα χειροκροτούν το ηρωικό νοσηλευτικό προσωπικό και εξυμνούν το εθνικό σύστημα υγείας.

Ταυτόχρονα βρίσκουν την ευκαιρία να περάσουν αντιλαϊκά Ν/Σ, για εργασιακές σχέσεις, και αντιεκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις, για αστυνομοκρατία, και περιστολή των δικαιωμάτων. Στην Ελλάδα το παράδειγμα της Ιταλίας, έφερε ένα πρώιμο κλείσιμο που το σεβάστηκαν όλοι, με εντυπωσιακά λίγα κρούσματα, που αύξησε τη δημοτικότητα του πρωθυπουργού κ. Μητσοτάκη, με τους λακέδες της εξουσίας να τον προσφωνούν Μωυσή, που έσωσε το λαό του.

Η μετέπειτα κακή διαχείριση, από το απρόσεκτο άνοιγμα των συνόρων, τη λειτουργία των σχολείων χωρίς να εξασφαλιστούν οι στοιχειώδεις προϋποθέσεις, λίγα παιδιά στην τάξη, σωστή και συνεχής απολύμανση συχνά τεστ, τις κακές συγκοινωνίες ,τις εκκλησίες και πολλά άλλα, οδήγησαν σε δραματική αύξηση των κρουσμάτων και κυρίως των θανάτων. Το 8μηνο που χαρίστηκε στον Μητσοτάκη για να ισχυροποιήσει το ΕΣΥ, να διορίσει γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό, να αυξήσει τις ΜΕΘ, να επιτάξει ιδιωτικές κλινικές εν πολλοίς πήγε χαμένο.

Ιδεοληψίες του παρελθόντος, δεσμεύσεις από τους “δικούς μας” κλινικάρχες, τσιγγουνιά στους πόρους για την υγεία, με ταυτόχρονη απλοχεριά στα λεφτά για επικοινωνία, εσωκομματικές αντιθέσεις, οδήγησαν τον σωτήρα σε δυσμενή θέση. Το στοίχημα της πρόληψης, της έγκαιρης διάγνωσης και της σωστής περίθαλψης, ώστε να έχουμε μείωση της διασποράς του ιού, αλλά και αύξηση των ασθενών που σώζονται, χάθηκε.

Η Βόρεια Ελλάδα και η Θεσσαλονίκη πληρώνουν πολύ βαρύ το τίμημα της αμέλειας ,της αδιαφορίας, της προχειρότητας της κυβέρνησης.

Το περίεργο είναι πως με φέρετρα να κυκλοφορούν στους δρόμους, υπάρχει μια σχετικά μικρή μείωση της δημοτικότητας του πρωθυπουργού και της ΝΔ.

Ο φόβος για το θάνατο που χτυπά την πόρτα πολλών σπιτιών, η αγωνία για ένα τρομακτικό μέλλον που έρχεται χωρίς δουλειά, χωρίς μεροκάματο, η ανάγκη να βασιστεί κάποιος στους κυβερνώντες για να σωθεί από την αρρώστια και τη φτώχεια, να σωθεί σήμερα, γιατί δεν υπάρχει χρόνος να επενδύσεις στις αλλαγές του αύριο, είναι μια εξήγηση για τα κυβερνητικά ποσοστά.

Όσο εξαρτάσαι από κάποιον απόλυτα, προσπαθείς να τον πιστέψεις και να τον αγαπήσεις. Το σύνδρομο της Στοκχόλμης.

Όμως κάποια στιγμή η αιχμαλωσία τελειώνει. Και τότε θα αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση.

*Η Ρία Καλφακάκου είναι δημοτική σύμβουλος στο δήμο Θεσσαλονίκη