Τρωάδες: Θέατρο στην εποχή της κοινωνικής απόστασης
Η δύσκολη συγκυρία που επέβαλαν οι υγειονομικοί περιορισμοί της πανδημίας γίνεται έμπνευση για την αφαιρετική σκηνική απόδοση.
Λέξεις: Λίνα Μυλωνάκη, Εικόνες: Σωτήρης Μουσλόπουλος
δημοσιογράφου, ιστορικού κινηματογράφου Δρ. Κινηματογραφικών Σπουδών ΑΠΘ
Αναπνοή νευρική, ανάσες κοφτές, η μάσκα σφιχτά δεμένη στο πρόσωπο. Η ώρα περνά, ο κόσμος πληθαίνει…Το μεγάφωνο επαναλαμβάνει μονότονα και επιτακτικά «η χρήση μάσκας είναι υποχρεωτική κατά την είσοδο και την παραμονή σας στο χώρο, κρατάτε ασφαλείς αποστάσεις». Άγνωστα βλέμματα διασταυρώνονται στιγμιαία πίσω από τις μάσκες. Άλλοτε χαμογελαστά, άλλοτε αμήχανα. Τακτοποίηση στα διαζώματα, ψιλοκουβέντα ώσπου να αρχίσει η παράσταση. Κλεφτές ματιές τριγύρω. Αλλόκοτο θέαμα το μασκοφορεμένο πλήθος, ένας δεύτερος αφανής και αμήχανος θίασος, έτοιμος να παίξει έναν απροσδιόριστο ρόλο απέναντι στους ηθοποιούς.
Πώς παρακολουθεί κανείς μια παράσταση εν μέσω πανδημίας; Πώς αλλάζουν μικρές, καθημερινές απολαύσεις, όπως μια θεατρική έξοδος; Όταν όλα γύρω μοιάζουν αβέβαια και ανασφαλή, πόση ελευθερία μπορεί να χωρέσει σε μια καλλιτεχνική δραστηριότητα, που προϋποθέτει την αβίαστη συμμετοχή και το μοίρασμα;
Επιστροφή στο γεμάτο θέατρο. Θέατρο Δάσους, Θεσσαλονίκη. Ένα γρήγορο βλέμμα στον ανοιχτό ορίζοντα και το Θερμαϊκό στο βάθος. Η αναπνοή επανέρχεται σε φυσιολογικό ρυθμό πίσω από τη μάσκα. Η παράσταση αρχίζει. Οι ηθοποιοί παίρνουν θέσεις. Χωρίς μάσκες. Έκδηλη η αγωνία της πρεμιέρας, πριν την έξοδο στη σκηνή. Τα φώτα σβήνουν.
Μια κραυγή. Ένας θρήνος. Ο άνθρωπος. Η μοίρα. Ένας πόλεμος. Ο κατακτητής. Η αβεβαιότητα απέναντι στο άγνωστο αύριο. «Τρωάδες» του Ευριπίδη. Το πανανθρώπινο έργο του μεγάλου τραγωδού σε ένα σύγχρονο ανέβασμα, ενορχηστρωμένο λιτά και ουσιαστικά από το Γιάννη Παρασκευόπουλο. Στη γήινη, ανθρώπινη Εκάβη της Γιώτα Φέστα, το κείμενο του Ευριπίδη αγκυρώνεται γερά στο εδώ και τώρα. Η εναλλαγή αρχαίων και νέων ελληνικών συνδέει το παρελθόν με το σήμερα, με την αόρατη κλωστή που υφαίνει πάντα η γλώσσα. Μια παράσταση ξεχωριστή, σημερινή και επίκαιρη. Οι γυναίκες της Τροίας αποχαιρετούν τη ζωή που ήξεραν και στέκουν μετέωρες μπροστά στη μοίρα, που επιφυλάσσει παράλογα και επικίνδυνα παιχνίδια.
Η δύσκολη συγκυρία που επέβαλαν οι υγειονομικοί περιορισμοί της πανδημίας γίνεται έμπνευση για την αφαιρετική σκηνική απόδοση. Τα ξύλινα κοντάρια, που αρχικά χρησιμοποιήθηκαν για να τηρηθούν οι αποστάσεις των ηθοποιών στις πρόβες, στήνουν τον καμβά, όπου ξετυλίγεται μια συγκινητική και δυνατή παράσταση. «Να πλέεις με τη μοίρα»….Οι Τρωάδες αποχαιρετούν την πατρίδα τους και εγκαταλείπουν μία-μία τη σκηνή. Η κάθαρση ελαφραίνει την καρδιά, ευφραίνει την ψυχή. Ξεκλειδώνει το συναίσθημα, που παραμένει εξίσου σπουδαίο -με ή χωρίς μάσκες.
- Η Λίνα Μυλωνάκη είναι δημοσιογράφος, ιστορικός κινηματογράφου, Δρ. Κινηματογραφικών Σπουδών ΑΠΘ
Οι «Τρωάδες» του Ευριπίδη ανεβαίνουν σε σκηνοθεσία Γιάννη Παρασκευόπουλου και μετάφραση Γιάννη Τσαρούχη, με τη Γιώτα Φέστα στο ρόλο της Εκάβης. Την παράσταση παρουσιάζει το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, σε συμπαραγωγή με το Κέντρο Πολιτισμού Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας και το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Βέροιας.
Επόμενες παραστάσεις: Βέροια-Θέατρου Άλσους «Μελίνα Μερκούρη» (26/8/2020), Νάουσα-αρχαίο θέατρο Μίεζας (27/8/2020), Θέατρο Δάσους (17, 18 & 19/9/2020)
