Τροχηλάτισσες

Λέξεις: Κλεονίκη Δρούγκα

Η ποίηση έρχεται να σε βρει με ποδήλατο…(Τίτος Πατρίκιος)

Σάββατο, όχι ιδιαίτερα φωτεινό αν και Μάης. 6.30. Ξύπνημα πολύ πρωινό για Σάββατο και για άνθρωπο που δεν δουλεύει Σάββατο.

Βγάζω το χέρι απ΄ το παράθυρο και ελέγχω τον άνεμο. Βορειοδυτικός. Nτύνομαι, βάζω τα ρούχα του ποδηλάτου. Κοιτάζω το κινητό. Η ομάδα ξύπνησε και στέλνει ήδη καλημέρες.

Ζεστός καφές, κάτι λίγο για πρωινό, νερό, μπουφάν, κράνος, γάντια και φεύγω. Βγάζω το ποδήλατο, το σηκώνω, για να το βάλω στο αυτοκίνητο. Μαζί σηκώνω τα άγχη, τα προβλήματα, τις δεύτερες σκέψεις, τους δισταγμούς. Είναι πιο βαριά αυτά αλλά και το ποδήλατο δεν είναι ελαφρύ. Θα μπορούσα να είχα πάρει κάτι καλύτερο, ελαφρύτερο αλλά δεν το πήρα, γιατί οι εποχές είναι δύσκολες κι εγώ θεωρούμουν αμφίβολη ποδηλάτισσα! Τελικά το ποδήλατο μου φεύγει από το χέρι. Λίγο πιο ψηλά. Το βάζω στο αυτοκίνητο. Η αλυσίδα φεύγει από τη θέση της. Δεν πειράζει θα τη φτιάξω στην πορεία. Ξεκινώ.

Η ομάδα συγκεντρώνεται στο ορισμένο σημείο. Η Κατερίνα και η Έφη, έμπειρες ποδηλάτισσες, η Φλώρα – ποδηλάτισσα από μικρό παιδί στην Ολλανδία-, η Ειρήνη, η Λένα, η Αρετή, η Ελένη, η Δέσποινα, η Ρίτσα, η Νίκη -guest star ο Παναγιώτης- (Η Αναστασία έχει δώσει υπόσχεση συμμετοχής). Καθένας με το βάρος του, τις ανάγκες του, τις αιτίες του, την ταχύτητά του, τον τρόπο και το λόγο του. Η ομάδα ξεκινά, ανταλλάσσει ιδέες, οργανώνεται, παίρνει το δρόμο με μάτια καρφωμένα στον ορίζοντα. Κάθε πεταλιά γι΄ αλλού μια άλλη σκέψη ή καμία σκέψη -επιτέλους.

Κοιτώ τη ρόδα της Αρετής να γυρνά και το μυαλό μου φεύγει. Κάνει σενάρια, τα επεξεργάζεται. Κάποια στιγμή κάποιος μιλά. Χάνω τον ειρμό. Μου ξαναέρχεται η έμπνευση. Γυρνώ δυνατά τα πεντάλ. Αγγίζω τα όρια. Τα μαθαίνω. Ο κόσμος είναι δικός μου.

Τί θέλω; 

Χαμογελώ, αγκομαχώ, ιδρώνω, συνεχίζω, προσπαθώ, μένω πίσω. Σχολείο το ποδήλατο. Κι ο ποδηλάτης δάσκαλος και μαθητής του εαυτού του. Η ομάδα περιμένει -μεγάλη υπόθεση κάποιος να περιμένει, να γυρίζει το κεφάλι πίσω και να χάνει λίγο την ισορροπία για σένα. 

Ο δρόμος δίνει μια αίσθηση υπεροχής, γίνεσαι κυρίαρχος, έχεις τον έλεγχο. Έχεις τον έλεγχο μια στιγμή, τον χάνεις την άλλη ή θα μπορούσες να τον χάσεις. Τον έλεγχο τον κατακτάς συνέχεια, ποδηλατείς, ακροβατείς και ονειρεύεσαι. Μπροστά σου ανοίγεται μια θάλασσα. Δεν θες να τη χάσεις. Είναι κρύα, είναι όμορφη, είναι μια νίκη. Οι νίκες δεν είναι για να χάνονται. Τις θέλεις αυτές τις στιγμές, φοβάσαι μην τις χάσεις, κοιτάς τον ουρανό και τα σύννεφα, μετά σημαδεύεις τις παπαρούνες και μετά ανοίγεις πιο πολύ τα μάτια σου και λες ότι ζεις και αναρωτιέσαι ποιος το φανταζόταν αυτό για σένα. Τι θάρρος που έχεις, ζεις! Πρόσεχε. Το ποδήλατο απαιτεί ισορροπίες. Η ζωή απαιτεί ισορροπίες. Λένε, πέτρα που κυλάει δε χορταριάζει. Ψάχνεις τις ισορροπίες. Ξεχορταριάζεις.

Την επόμενη μέρα βγάζεις πάλι το ποδήλατο, κοιτάς το δεκαπεντάχρονο μέσα σου στον καθρέφτη, ελέγχεις τα φρένα σου, τα φώτα σου και ξεκινάς ξανά και ξανά…. 

Άλλωστε, όλα είναι δρόμος….

*Η Κλεονίκη Δρούγκα είναι Μέλος ΕΕΠ Τμήματος Κινηματογράφου