Η υγειονομική κρίση και το delivery

Tην προηγούμενη εβδομάδα δόθηκε μία μεγάλη κοινωνική μάχη. Για μία ακόμα φορά τα “συστημικά” Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης σιώπησαν και τη σκυτάλη για το κάλεσμα ανατροπής πήραν τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος βρέθηκε η efood του Nίκλας Όστμπεργκ.

Προσπάθησε να επωφεληθεί της νομοθεσίας και να θέσει σε καθεστώς “επισφάλειας” του εργαζομένους της. Αυτοί αντέδρασαν μαζικά με συμμετοχή που παρέπεμπε στην εποχή των δυνατών συνδικάτων και σε συνδυασμό με τη λαϊκή κατακραυγή κι αποδοκιμασία η εταιρεία πήρε πίσω την απόφασή της και προχωρά σε προσλήψεις αορίστου χρόνου, αφού πρώτα η εφαρμογή της κατρακύλησε στις σχετικές εφαρμογές σε Αndroid κι iOS.

Προσωπικά αποφεύγω να παραγγέλνω ανεξαρτήτως ώρας και συνθηκών. Λειτουργεί μέσα μου ως άμυνα, ως ένα είδος προστασίας για αυτούς τους ανθρώπους. Μα αν σκεφτόμαστε όλοι με αυτόν τον τρόπο θα μείνουν άνεργοι. Σωστά. Επειδή όμως αυτό δε συμβαίνει προσπαθώ να διατηρώ τη συγκεκριμένη στάση. Σέβομαι τον εργαζόμενο που κάθε πρωί δίνει την μάχη της επιβίωσης στη ζέστη, στον καύσωνα, στο κρύο, στη βροχή, στο χιόνι. Είναι παιδιά που κάποτε ήμαστε συμμαθητές, είναι παιδιά της γειτονιάς, αρκετά απ΄αυτά μάλιστα έχουν πτυχίο ανώτατης εκπαίδευσης. Η ζωή όμως αρκετές φορές δεν τα φέρνει όπως ονειρευόμαστε ή ενδεχομένως αργεί να τα φέρει.

Κατά τη διάρκεια της πανδημίας η αίσθησή μου είναι πως οι μεταφορείς αυξήθηκαν κατακόρυφα. Είναι απόλυτα λογικό. Για λόγους που αφορούν τη δική μου εργασία μετακινούμαι αρκετές ώρες την ημέρα με το αυτοκίνητο. Παντού, στις κεντρικές νησίδες, στα στενά συναντώ ανθρώπους με μία μηχανή στον αγώνα της επιβίωσης. Αρκετές φορές αυτή είναι η δεύτερή τους δουλειά για να τα βγάλουν πέρα (freelancer στη Wolt για παράδειγμα). Συγχωρήστε με αν κάνω λάθος, αλλά όλα αυτά μέχρι το 2010 ήταν μάλλον άγνωστα. Μπαίνουμε όμως στη δεύτερη δεκαετία οξείας κρίσης και δεν ωφελεί να κοιτάμε πίσω. Αυτό δε σημαίνει όμως πως θα μεμψιμοιρούμε και θα παραδοθούμε άνευ όρων ως κοινωνία.

Τα αντανακλαστικά που επιδεικνύουν όσοι ακόμα μπορούν συναισθανθούν δίνουν ελπίδα. Για αρκετούς τα αποθέματα εξαντλήθηκαν το καλοκαίρι του 2015. Αρκετοί είναι αυτοί που δεν ευαισθητοποιούνται, αλλά ευτυχώς αντιλαμβάνομαι πως ακόμα αποτελούν την μειοψηφία. Το Διαδίκτυο δίνει ένα μεγάλο όπλο στα χέρια των “αδυνάτων” που όμως πρέπει να το χρησιμοποιούν με σύνεση και προσοχή. Τον τελευταίο ενάμισι χρόνο αποκαλύπτει ειδήσεις (Ν. Σμύρνη, θάνατος Ιάσωνα, γεγονότα Σταυρούπολης και πολλά άλλα) και δίνει βήμα στους “αποκλεισμένους” να οργανωθούν, να αντισταθούν, να παλέψουν απέναντι σε έναν Αρμαγεδδών “νομοθετημάτων” που εξυπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα λίγων.

Ο στεγνός εκβιασμός αποτέλεσε τη θρυαλλίδα των αντιδράσεων σε όλα τα επίπεδα. Τα “κόκκινα ποτάμια” ξεχύθηκαν στους δρόμους κι έδωσαν το μήνυμα πως η αξιοπρέπεια παραμένει ζωντανή, πως οι συμβιβασμοί έχουν τα όριά τους, πως ο εργασιακός μεσαίωνας δεν ήρθε για να μείνει. Μία νίκη που έφερε η αλληλεγγύη κι η αυθόρμητη συνεργασία των πολιτών. Ήταν ένα ταρακούνημα, ένα σοκ για την αντίπερα όχθη που δεν περίμενε σθεναρή αντίσταση. Αντιλήφθηκε με εμφατικό τρόπο πως υπάρχει σφυγμός, υπάρχει αντίδραση, όσο “αχόρταγο” κι αν είναι το αφεντικό της που έχει έχει ως moto το “but we are still hungry”.

Όλο αυτό ήταν όμως μονάχα ένα επεισόδιο. Καθημερινά ανοίγουν μέτωπα και πρέπει να είμαστε ενεργοί κι ενημερωμένοι. Οι αλλαγές στην μετά COVID19 – εποχή είναι ραγδαίες, καθώς πάντα μία κρίση χρησιμοποιείται ως ευκαιρία. Οι συσχετισμοί δεδομένα θα αλλάξουν προς την μία ή την άλλη κατεύθυνση. Στόχος μας είναι να διαφοροποιήσουμε τις ισορροπίες υπέρ των ανθρώπων, υπέρ των πολλών. Όσο μπορούμε σήμερα κι αύριο με όπλο τα κεκτημένα λίγο περισσότερο. Βήμα βήμα με υπομονή κι επιμονή.