Η υπομονή μοιάζει να τελειώνει

Λέξεις: Σταυρούλα Μαυρογένη

Έχει περάσει ένας χρόνος από την ημέρα που στη ζωή μας μπήκε ο κορωνοϊός, και όλο αυτό το διάστημα βιώσαμε περίεργες καταστάσεις. Πολλές φορές ο καταιγισμός δυσάρεστων ειδήσεων, οι αναφορές καθημερινά σε ατελείωτες ανθρώπινες απώλειες στην επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου μεγάλου τμήματος πολιτών, δημιουργούν προβληματισμό και φόβο. Η μοναδική λύση μοιάζει να είναι η εσωστρέφεια και η απομόνωση.

Ωστόσο η ζωή πρέπει να συνεχιστεί και εμείς να «υπερασπίσουμε» την κανονικότητά μας. Η τριτοβάθμια εκπαίδευση αντέδρασε σχετικά γρήγορα. Η στροφή από την βιωματική και κατά πρόσωπο διδασκαλία στην εξ αποστάσεως έγινε με γοργούς ρυθμούς, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν ήταν και συνεχίζει να είναι δύσκολο. Ξεκινάς τη διδασκαλία και αισθάνεσαι πως μιλάς στο κενό.

Ο ρόλος του ακαδημαϊκού δασκάλου υποχωρεί και τα κουτάκια με αρχικά γράμματα στέκουν μπροστά σου. Και εδώ είναι το προσωπικό στοίχημα του καθενός μας. Η ενεργοποίηση του άλλου. Μια γιγάντια προσπάθεια να κινητοποιήσεις το κοινό σου με μια διδασκαλία ..αλλιώς. Οι συνεχείς ερωτήσεις ο διάλογος που προσπαθούμε να κάνουμε μέσα στα «δωμάτια» που μας έχουν χρεωθεί μοιάζει πολλές φορές ατέρμονος.

Πως να γνωρίσεις τους φοιτητές; Με ποιο τρόπο να φτάσεις να γίνεις ο Μέντοράς τους και να τους εμπνεύσεις και να εμπνευστείς; Μοιάζει με σισύφεια αποστολή. Το προηγούμενο εξάμηνο έχω την αίσθηση πως τα κατάφερα, μιας και οι φοιτητές παρά τις πολύ δύσκολες καταστάσεις επικοινωνούσαν μαζί μου, με email και τηλεδιασκέψεις δείχνοντας πως η ανάγκη επικοινωνίας υπήρχε και από την άλλη πλευρά.

Σ΄ αυτό το εξάμηνο έχω πρωτοετείς φοιτητές. Η αγωνία τους για το πως θα είναι οι σπουδές τους εκφράζεται σε κάθε συζήτηση που κάνουμε. Το όνειρο να έρθουν στο Πανεπιστήμιο να ξεκινήσουν μια νέα ζωή έκδηλο.

Ωστόσο δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε το γεγονός ότι για κάποιους φοιτητές η εξ αποστάσεως διδασκαλία στάθηκε η αφορμή για επανεργοποίηση. Επίσης έχουμε και αρκετές περιπτώσεις φοιτητών που ο τρόπος αυτός τους δίνει την ευκαιρία να παρακολουθούν τα μαθήματα και να εργάζονται, χωρίς να επιβαρύνουν οικονομικά τις οικογένειές τους. Πέρα βέβαια από την αγωνία μου σχετικά με τον ρόλο μου ως ακαδημαϊκός δάσκαλος, όταν αρχικά αναγκαστηκά να περιοριστώ στην πόλη μου, αισθάνθηκα ότι θα έχανα την επαφή με τις άλλες ακαδημαϊκές κοινότητες. Η αλήθεια είναι ότι μετά το πρώτο καιρό πέρυσι την Άνοιξη οι ακαδημαϊκές μου δραστηριότητες εντάθηκαν με έναν δημιουργικό τρόπο. Η τεχνολογία με έφερε πολύ πιο κοντά σε χώρους που πιθανά να μην πήγαινα κάτω από τις προηγούμενες συνθήκες.

Ο καιρός όμως που περάσαμε και συνεχίζουμε να περνούμε εγκλωβισμένοι σε συγκεκριμένο χώρο αρχίζει και γίνεται βραχνάς. Η υπομονή μοιάζει να τελειώνει. Η ανάγκη για ουσιαστική επαφή αρχίζει να γίνεται επιτακτική και η επόμενη μέρα όσο κι αν επινοούμε τρόπους ώστε να είναι δημιουργική και διαχειρίσιμη τόσο για μας όσο και για τους φοιτητές μας δυστυχώς γίνεται όλο και πιο δύσκολη.

*H Σταυρούλα Μαυρογένη είναι Αν. Καθηγήτρια στοΤ μήμα Βαλκανικών, Σλαβικών και Ανατολικών Σπουδών του ΠΑΜΑΚ