Η ύποπτη σιωπή της δημοσιογραφικής πιάτσας

Εδώ και λίγες μέρες ο κόσμος καταρρέει. Αποκαλύψεις έρχονται σαν μικροί τυφώνες να σκιάσουν τις εικόνες ειδώλων, που για δεκαετίες οι μύθοι τους χτίστηκαν, κυρίως τα χρόνια της ιδιωτικής τηλεόρασης και των λαμπερών περιοδικών, με περίτεχνο τρόπο σε αγιογραφικές συνεντεύξεις, ακόμα και όταν ο τόπος βοούσε.

Και ξαφνικά πέφτουν από τα σύννεφα πορτραιτίστες φοβεροί και τρομεροί, που τα σάλια τους κάθε φορά που εμφανιζόταν στις εκπομπές τους οι ηθοποιοί πλημμύρισαν τα πατώματα των πλατό, τα στούντιο φωτογράφησης των περιοδικών, τα πάρτι που δίνονται λαμπερά θεατρικά και τηλεοπτικά βραβεία, ενώ σε μια γωνιά της αίθουσας ένα κορίτσι μπορεί μέσα του να σφάδαζε επειδή βραβεύουν ένα κάθαρμα.

Νιώθουν απορία μεγάλη αυτοί που δεν τόλμησαν, ως όφειλαν στη διάρκεια μιας συνέντευξης να βάλουν το μαχαίρι στο κόκκαλο, να ρωτήσουν μια φορά έναν από αυτούς τους ημίθεους της ελληνικής σόουμπιζ όλα αυτά που ακούγονται για σένα πως τα αντιμετωπίζεις.

Ακόμα και όταν κάποιοι τολμούσαν να μιλήσουν το συννάφι φρόντιζε να τους βγάλει τρελούς. Να τους αναγκάσει ακόμα και τη δουλειά τους να χάσουν γιατί υπήρξαν αποκαλυπτικοί. Γιατί η διαπλοκή των ΜΜΕ με τους ισχυρούς κάθε χώρου, πολιτικού, οικονομικού και καλλιτεχνικού, ήταν πάντα πανίσχυρη.

Για να έρθω τώρα και στο ίδιο μας το συννάφι. Όταν ολόκληρες Ενώσεις Συντακτών κάνουν τον Κινέζο μπροστά σε καταγγελίες δημοσιογράφων για βία πάσης φύσεως από διευθυντές ΜΜΕ, για ότι τους έκαναν ζωή κόλαση, τότε το πρόβλημα ξεκινά από το ίδιο το επάγγελμα και τις ένοχες σιωπές του.

Είναι τόσο υποκριτικό να κάνεις πως δεν ξέρεις τίποτε για όλα αυτά. Τελικά για τους Λαυρέντηδες αυτού το κόσμου πολύ λίγοι ήξεραν πόσο καθάρματα υπήρξαν…