Ζήσανε αυτοί καλά και εμείς, θα ζήσουμε;

Λέξεις: Ελένη Σερδάρη

Η ζωή αποτελεί συνεχή διεκδίκηση της ελευθερίας της ύπαρξης και της έκφρασης. Πως μπορούμε πλέον ως άτομα και πολίτες να ζούμε όταν γύρω μας κυριαρχεί το τέρας της βίας;

Είδα μόλις το βίντεο με τον ξυλοδαρμό πολιτών στο Άλσος στη Νέα Σμύρνη από τους πολισμάνους. Άκουσα το παλικάρι στη Νέα Σμύρνη να ουρλιάζει “ΠΟΝΑΩ”. Πόνεσα και γω μαζί του. Και ξεκίνησα να γράφω, να ξορκίσω τον πόνο.

Έτρεμα και έκλεινα τα μάτια μου. Δεν μπορεί άνθρωπος να αντέχει τέτοια εικόνα. Ούτε σε ταινίες ούτε πουθενά. Αυτή η μανία που είδα δεν μοιάζει με καμία άλλη. Ή μοιάζει. Μοιάζει με αντίστοιχες περιπτώσεις, όπως δυο βδομάδες περίπου, όταν ένας άλλος πολισμάνος έγδαρε στο ξύλο, στα πλαίσια της κατάληψης στην πρυτανεία, φοιτητή στο ΑΠΘ σέρνοντας τον με το κεφάλι μέχρι το περιπολικό. Παραλίγο κιόλας να τυφλώσει με το σπρέι, που μάλλον ήταν για τα μαλλιά του, όποιον τον εμπόδιζε να κάνει το «πρέπον». Βλέπεις είναι και πολλοί και προπαντώς.. «θέλουν να μας προστατέψουν».

Και ποιο είναι το «πρέπον» στην τελική; Να χτυπάς με λύσσα έναν άνθρωπο επειδή κραυγάζει για το αυτονόητο; Για να μην υπάρχεις μέσα στο πανεπιστήμιο και να σκορπάς τον φόβο στο πέρασμα σου; Για γλιτώνουν οι φοιτητές το αυτόφωρο αν αντιγράψουν ενώ θα μπορούσαν απλά να μηδενιστούν; Ή για να συλλαμβάνεις, και να χτυπάς όποια και όποιον στο κράνος σου φαντάζει «ένοχος» όπως κάνεις και τώρα; Τώρα που πονάς, βιάζεις σωματικά έναν πολίτη που θέλησε να υπερασπιστεί, ανθρώπινα πάντα, μια οικογένεια από το να πληρώσει για πρόστιμο όσα δεν βγάζει σε δυο – τρεις μήνες ανεξάρτητα με το άν υπήρχε λόγος ή όχι να το πληρώσει.

Είδα σε αναρτήσεις να προσφωνούν τον πολισμάνο ως ηλίθιο, φασίστα, λέξεις που αν μη τι άλλο του πάνε γάντι, καθώς ζούμε την περίοδο του αναχρονισμού. Άρεσε πολύ στην κυβέρνηση η τραγωδία της επταετίας 1967-1974 και είπαν να την παίξουν στα πλαίσια του 2021. Γι’αυτό τους λέω και πολισμάνους και όχι με τον κανονικό τους, όπως θα λέγαμε, τίτλο. Γιατί ταιριάζει με την ιστορική πηγή που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση για να αντιγράψει την ιστορία της κοινωνίας του σήμερα στο πιο βρώμικο χαρτί ενός καινούργιου ατσαλάκωτου τετραδίου.

Δεν άκουσα όμως την λέξη «τέρας». Τα τέρατα στα παραμμύθια έκαναν κακό επειδή δεν είχαν ούτε ψυχή, ούτε και λογική. Ούτε και στην ελληνική κοινωνία που ζούμε υπάρχει ψυχή και λογική. Λογική και ψυχή στο να μας σέβονται οι πολισμάνοι και οι εντολείς τους ως ανθρώπινα όντα και πολίτες και να μην μας σκοτώνουν (.) στο ξύλο επειδή βρεθήκαμε στον δρόμο τους. Στο να αναπνέουμε ελευθερία και όχι να μας κλείνουν το στόμα με λογοκρισία και μπουκώνοντας μας fake news.

Οι περισσότεροι, ασχέτως με το τι βλέπουν τα μάτια τους στα μέσα ενημέρωσης, νιώθουν την καταπίεση. Η νέα γενιά κυρίως δείχνει καθημερινά πως δεν είναι διατεθειμένη να ανεχτεί τίποτα παραπάνω από την αποκατάσταση της δημοκρατίας στην κοινωνία, όπως της πρέπει. Οι διαμαρτυρίες και οι πορείες έχουν καλύψει τους δρόμους, όπως και οι μάσκες τα πρόσωπα των διαδηλωτών εν καιρώ κορωνοϊού με σκοπό να φτάσουν στην δικαίωση.

Όπως τραγούδησε ο Παύλος Σιδηρόπουλος, ‘..γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα’

Άκουσα το παλικάρι στη Νέα Σμύρνη να ουρλιάζει ΠΟΝΑΩ. Πόνεσα και γω μαζί του. Και ξεκίνησα να πράττω, να εξαλείψω τον πόνο.

*Η Ελένη Σερδάρη είναι φοιτήτρια δημοσιογραφίας και ΜΜΕ.