Η ζωή χωρίς μουσική στην Θεσσαλονίκη του κορονοϊού

Η Νέκτι Αραμπατζή, φωτογραφίζει μουσικούς της Θεσσαλονίκης εν μέσω καραντίνας, στο ξενοδοχείο “Stay” της πόλης.

Πώς θα ήταν η ζωή χωρίς μουσική, πώς θα ήταν η μουσική μέσα σε καραντίνα, πώς θα ήταν οι μουσικοί σε ένα τέτοιο πλαίσιο;

Η Νέκτι Αραμπατζή, που με πήρε τηλέφωνο μία από αυτές τις μέρες, ζητώντας μου να γράψω κάτι για το νέο της project, φωτογραφίζει μουσικούς, εδώ και πολλά χρόνια. Και παρουσιάζει την παραπάνω συνθήκη, με τη δική της φωτογραφική ματιά, μέσα στους χώρους του ξενοδοχείου “Stay” της Θεσσαλονίκης.

Η ζωή, δεν σταματά με τον κορονοϊό.

Για κάποιους, όμως, όταν σταματά η μουσική, είναι σαν να σταματά, η ίδια η ζωή.

Οι Τέχνες μας καλλιεργούν και μας προχωράνε. Μας βοηθούν μα εκφραστούμε, να ταυτιστούμε, να πονέσουμε, να γελάσουμε και να κλάψουμε. Μας απαλύνουν τους πόνους. Η μουσική, είναι σαν “φάρμακο”.

Για άλλους είναι η γιατρειά τους, για άλλους λειτούργημα, για άλλους το μέσο βιοπορισμού τους.

Η σιωπή και μοναχικότητα των επαγγελματιών μουσικών των φωτογραφιών της Νέκτις Αραμπατζή, μας δίνει – έστω και εικονικά – μία ιδέα του πώς είναι η ζωή τους χωρίς τη μουσική, χωρίς τα μουσικά όργανα που τους συνοδεύουν, χωρίς τις μπάντες τους, μας δείχνει πώς θα ήταν η ζωή μας χωρίς αυτή: χωρίς παιχνίδι, μοναχική, ωσάν νεκρική σιγή. Κι ας ήταν, στα φιλόξενα δωμάτια ενός ξενοδοχείου της Θεσσαλονίκης, όπως το “Stay”.

Ως κομμάτι του project, παρουσιάζεται και το παρακάτω κείμενο της δημοσιογράφου Εύας Κουσιοπούλου, που έγραψε για τις φωτογραφίες:

Οι ήρωες της Νέκτι είναι μόνοι σε ένα δωμάτιο. Είναι όλοι τους επαγγελματίες μουσικοί σε γνωστά σχήματα της Θεσσαλονίκης. Φωτογραφήθηκαν, χωρίς τα μουσικά τους όργανα. Η μουσική είναι η αποκλειστική τους απασχόληση. Πριν την πανδημία έδιναν συναυλίες και κάποιοι εργάζονταν παράλληλα σε ωδεία. Από τότε που έκλεισαν οι συναυλιακοί χώροι και οι χώροι πολιτισμού εξαιτίας της πανδημίας έμειναν άνεργοι και… αόρατοι. Πολλοί μαζί τους όπως ηχολήπτες, φωτιστές, διοργανωτές συναυλιών και καλλιτέχνες αντιμετωπίζουν προβλήματα επιβίωσης.

Αυτό όμως που λείπει περισσότερο στους ήρωες των φωτογραφιών της Νέκτι είναι ακριβώς αυτή η επαφή με το κοινό, η αλληλεπίδραση με τους ακροατές, οι πρόβες, η αίσθηση του να ανεβαίνεις στη σκηνή  και να εκφράζεσαι μέσα από τη μουσική.

Οι χώροι όπου επέλεξε να τους φωτογραφίσει είναι οι χώροι ενός άδειου ξενοδοχείου. Οι φωτογραφίες minimal, λιτές, μοιάζουν κλειστοφοβικές. Θυμίζουν την αναγκαστική απομόνωση την περίοδο της καραντίνας, που έληξε λίγο καιρό πριν. Ο χρόνος έχει παγώσει. Οι ήρωες θυμίζουν ακίνητους, μοναχικούς ήρωες του Edward Hopper. Δυστοπία.

Ούτε η επιλογή του Stay Hostel, που φιλοξένησε το project στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, είναι τυχαία. Στα δωμάτια του βρίσκεις graffiti με πρόσωπα διάσημων καλλιτεχνών και στους χώρους του, πριν την πανδημία διέμεναν πολλοί μουσικοί που επισκέπτονταν την πόλη. Μέχρι την επανεκκίνηση των ξενοδοχείων τα δωμάτια του έχασκαν άδεια, περιμένοντας να ακουστούν ξανά βήματα στους διαδρόμους, ανθρώπινες φωνές, μουσικές, ήχοι από σερβίτσια και γέλια.

Η Νέκτι Αραμπατζή φωτογραφίζει εδώ και χρόνια μουσικούς.  Θέλησε να αποτυπώσει αυτήν ακριβώς την αγωνία και το αδιέξοδο όσων εργάζονται στο χώρο του πολιτισμού, αλλά και την ανάγκη να κατανοήσουμε ότι το έργο των καλλιτεχνών δεν μπορεί να διαχωριστεί από την ίδια τη ζωή. Μας προτρέπει: «Ας δούμε προσεχτικά αυτό που βιώσαμε. Μην το αφήσουμε να ξεχαστεί όπως πολλά άλλα στο παρελθόν. Ας αναθεωρήσουμε τον τρόπο που βλέπουμε όσα πριν λίγους μήνες θεωρούσαμε αυτονόητα».

Η Νέκτι Αραμπατζή, ενδιαφέρεται για το πώς θα δει τις φωτογραφίες της ο καθένας από εμάς, με τη δική του ματιά.

Ας περιηγηθούμε, λοιπόν.