Η ζωή πίσω από το τιμόνι: Δύο γυναίκες οδηγοί ταξί εξομολογούνται…

Οι μόνες νέες γνωριμίες που έχω τον τελευταίο χρόνο είναι εκείνες με τους οδηγούς των ταξί. Αποφεύγω τον ΟΑΣΘ, περπατάω και όταν δεν προλαβαίνω παίρνω ταξί. Ομολογουμένως, η άποψη μου για εκείνους είναι η γνωστή που έχουμε όλοι, μέχρι να συναντήσω ανθρώπους που με έκαναν να αισθανθώ πως τους ξέρω μια ζωή.

Ανάμεσα τους κι αυτές οι δυο γυναίκες, οι οποίες εργάζονται καθημερινά 12 ώρες, μέρα και νύχτα μακριά από την οικογένεια τους, πίσω από το τιμόνι και έχοντας να αντιμετωπίσουν τους κινδύνους του δρόμου.

Η Σοφία Ιωαννίδου, εργάζεται στον κλάδο των ταξί περίπου μία δεκαετία, έχει τελειώσει λογιστική και επαγγελματίας οδηγός και λέει πως είναι δύσκολο οι γυναίκες να εργάζονται στον κλάδο των ταξί.

“Είμαστε μειονότητα, υπερισχύουν οι άντρες στο επάγγελμα. Όταν μία γυναίκα εργάζεται τη νύχτα εγκυμονεί πολύ περισσότερους κινδύνους από έναν άντρα, αν σκεφτούμε απλά την μυική δύναμη που κατέχει το ανδρικό φύλλο και το γεγονός του ό,τι βάσει αυτού μπορεί να αντεπιτεθεί σε έναν λόγου χάριν ληστή, η γυναίκα είναι σχεδόν αδύνατο να το καταφέρει. Οι κίνδυνοι στο επάγγελμα μου είναι πολλοί, μπορεί να σε ληστέψουν την ώρα που εργάζεσαι, μέχρι ένα τροχαίο που μπορεί να σου στερήσει την ζωή. Εμένα μου έτυχαν και τα δυο. Μπήκε μέσα ένας τύπος με απασχόλησε πολλή ώρα που υποτίθεται πως πηγαίναμε σε διαφορετικά σούπερ μάρκετ για να βρούμε κάτι συγκεκριμένο που έψαχνε, φτάσαμε στον Δενδροπόταμο, άνοιξε την πόρτα και άρχισε να τρέχει φυσικά δεν μπόρεσα να κάνω τίποτα. Έτυχε να τρακάρω το 2017 δεν ευθυνόμουν εγώ, ήρθα αντιμέτωπη με έναν μεθυσμένο ο οποίος πέρασε με κόκκινο, εγώ χρειάστηκε μετά από αυτό να κάνω τρία χειρουργεία και να έχω 5 μήνες το πόδι μου σε γύψο.”

Η Ελπίδα εργάζεται ως οδηγός ταξί τα τελευταία 10 χρόνια, αγαπά πολύ την δουλειά της όπως λέει.

“Ναι την αγαπώ πολύ την δουλειά μου, οδηγάω, είμαι με διαφορετικό κόσμο κάθε ώρα, το βλέπω σαν ψυχοθεραπεία. Βέβαια εντάξει να πούμε πως το πιο δύσκολο πράγμα στο δικό μας το επάγγελμα είναι η κόπωση ειδικά όταν οδηγάμε 12 ώρες ασταμάτητα, νυστάζω πολύ, χρειάζομαι πραγματικά ύπνο αλλά η αγάπη μου προς το ταξί με κρατάει ξύπνια. Υπάρχουν αρκετά πράγματα να διαχειριστείς ως οδηγός, παραδείγματος χάριν, πολλές φορές οι πελάτες είναι αγενείς απέναντι μας, άλλο βασικό πρόβλημα στην πόλη είναι η κίνηση μπορεί για ένα δρομολόγιο που υπό φυσιολογικές συνθήκες θα έκανες ένα τέταρτο τις ώρες αιχμής να κάνεις μιάμιση ώρα. Βέβαια στον δρόμο είσαι μονίμως εκτεθειμένη σε κινδύνους, ειδικά το βράδυ δεν ξέρεις ποιους θα βάλεις μέσα στο ταξί. Η οικογένεια μου είναι φοβισμένη μην τυχόν μου συμβεί κάτι, διότι είχα κάποια μικροατυχήματα, τίποτε σοβαρό ευτυχώς.”

Η Σοφία εργάζεται 12 ώρες την ημέρα, η πρωινή βάρδια ξεκινά στις 03:00 τα ξημερώματα μέχρι τις 15:00 το μεσημέρι, η βραδινή αντίστροφα.

“Η οικογένεια μου με στηρίζει, θεωρεί πως κάνω μία φυσιολογική δουλειά, έχει βέβαια τον φόβο να γυρίσω στην ώρα μου και να μην πάθω κάτι αλλά ως εκεί. Υπάρχουν ευγενικοί πελάτες που είναι και οι περισσότεροι ως επί τω πλείστον, όμως πετυχαίνω και κάποιους που είναι αγενείς. Συνάντησα κάποια στιγμή, έναν μεθυσμένο πελάτη, ο οποίος με προσέβαλλε, από τότε αρνούμε να ξαναβάλω κάποιον που έχει καταναλώσει μεγάλη ποσότητα αλκοόλ. Το βράδυ τα πράγματα είναι άγρια στην δουλειά μας, ειδικά εμείς οι γυναίκες δεν πλησιάζουμε ερημικές πιάτσες, γιατί πολύ απλά δεν ξέρουμε τι θα συναντήσουμε. Μπορεί τα αρνητικά να είναι πολλά στον συγκεκριμένο κλάδο ωστόσο υπάρχουν και στοιχεία που σε γοητεύουν, αλλάζεις παραστάσεις κάθε λεπτό και έτσι δεν βαριέσαι ποτέ, δεν περνάς ποτέ την φάση της ρουτίνας. Έχει τύχει να μου σηκώσουν το χέρι από την Αριστοτέλους και να με πάνε στην Ξάνθη, η πελάτισσα αυτή με φιλοξένησε στο χωριό που την πήγα και μετέπειτα έγινε φίλη μου. Μία στιγμή που στεναχωρήθηκα πολύ διαδραματίστηκε πρόπερσι όταν πήρα μία γυναίκα η οποία μου είπε πως είχε έναν γιο ηλικίας 35, τον πάντρεψε μέσα στο νοσοκομείο γιατί έπασχε από καρκίνο και του είχαν μείνει ημέρες ζωής και η γυναίκα του θα γεννούσε. Τότε συνειδητοποίησα την ζωή λίγο καλύτερα.”

Η κ. Ελπίδα από την πλευρά της σχολιάζει την δική της ανάμνηση στο πλαίσιο της επαγγελματικής της πορείας.

“Είχε τύχει να σηκώσει το χέρι της μία κυρία και να μου ζητήσει να την πάω σε ένα ορφανοτροφείο, μόλις την είχαν πάρει τηλέφωνο από την πρόνοια και της ανακοίνωσαν πως η αίτηση για που έκανε για υιοθεσία έγινε δεκτή, έτσι πήγαμε μαζί να παραλάβει το παιδάκι που επισκεπτόταν εδώ και καιρό. Σε όλη την διάρκεια του δρομολογίου μου έλεγε πως δεν θα με ξεχάσει ποτέ. Ούτε εγώ θα την ξεχάσω αυτή τη στιγμή, είδα κατάματα την χαρά της.”

Η κ. Σοφία, αναλύει την σχέση που αναπτύσσει μέσα σε λίγα λεπτά με τους πελάτες της.

“Είναι διαφορετικοί οι πελάτες, έχουμε μάθει να αντιλαμβανόμαστε τα προβλήματα τους, δεν τους ενοχλούμε, είμαστε ευγενικοί τους χαιρετούμε αλλά μέχρι εκεί, αν δεν μας δώσουν το πάτημα δεν θα επεκταθούμε σε συζήτηση. Τώρα με τον κορονοϊό ειδικά η αλήθεια είναι πως φοβόμαστε, να έρθουμε σε πιο έντονη επαφή μαζί τους. Όσον αφορά τους άνδρες συναδέλφους μας, είναι πολύ ευγενικοί απέναντι μας, υπάρχει ένα μικρό ποσοστό που μας κοιτούν με μισό μάτι, επειδή είμαστε γυναίκες.”

Η κ. Ελπίδα σχολιάζει ένα περιστατικό που την έκανε να σφίξει τα δόντια της.

“Πήρα μια μέρα έναν άντρα, ο οποίος όταν μπήκε μέσα στο ταξί μύριζε πολύ έντονα αλκοόλ κατάλαβα πως είναι μεθυσμένος. Όταν φτάσαμε στον προορισμό του δεν μπορούσα να τον κατεβάσω από το όχημα, ήταν βράδυ σε μία γειτονιά, αφού κατάφερα να τον πείσω να κατέβει, δεν με πλήρωσε, ίσα ίσα μου επιτέθηκε λεκτικά. Έτσι είπα πως δεν θα παραλάβω ξανά άνθρωπο ο οποίος έχει πιει πολύ.”

Η κ. Σοφία σχολιάζει το τί θα ήθελε να αλλάξει στον κλάδο της.

“Εντάξει θα ακουστούν γραφικά αυτά που θα πω αλλά πραγματικά θα ήθελα να αλλάξει ο τζίρος, το ΦΠΑ και η εφορία. Και σίγουρα με κάποιον τρόπο να αισθανθούμε επιτέλους εμείς οι γυναίκες μεγαλύτερη ασφάλεια τις νύχτες. Επίσης θα ήθελα να παρακαλέσω τους Ελληνες οδηγούς να είναι πιο προσεκτικοί και να μας υπολογίζουν εμάς τους οδηγούς των ταξί, ειδικά οι άντρες διότι, υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που είναι ρατσιστές προς την γυναίκα οδηγό (γενικά).”

Η κ. Ελπίδα αναφέρει τα προβλήματα του κλάδου της από την δική της πλευρά.

“Τον τελευταίο καιρό εργαζόμαστε περισσότερο βάσει των εφαρμογών, υπάρχουν όμως και συνάδελφοι που δεν έχουν γνώση πάνω σε αυτές, δυσκολεύονται και έτσι μένουν πίσω. Κάτι θα έπρεπε να γίνει και με αυτούς να υπήρχε ενδεχομένως ένα σύστημα και γι αυτούς.”