‘Ενα μοναδικό κελάρι στη Σιθωνία

Ενθουσιασμός Νο1. Πρόσκληση σε γευσιγνωσία.

Ενθουσιασμός λοιπόν. Αυτή ήταν η πρώτη μου αυθόρμητη αντίδραση στην είδηση των γευσιγνωσιών που θα πραγματοποιούσε το Danai Beach Resort & Villas. Το φημισμένο resort της Σιθωνίας δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις από το γράφοντα, αλλά ούτε και τις έχει ανάγκη, καθώς ο πολυτελέστατος χώρος αναψυχής και διακοπών (μέλος του «The Leading Hotels of the World»), εδώ και χρόνια δικαιολογεί τη φήμη που τον συνοδεύει, ενώ οι υπηρεσίες που παρέχει στους πελάτες του είναι πολύ υψηλού επιπέδου. Το Danai Beach Resort & Villas βρίσκεται κυριολεκτικά σμιλεμένο σε ένα αμιγώς ελληνικό και μεσογειακό τοπίο, με τα δέντρα να τσαλαβουτούν στα τιρκουάζ νερά της παραλίας του, ενώ τα φημισμένα του εστιατόρια μοιράζονται μια συναρπαστική θέα προς τον κόλπο της Τορώνης.

Ένα άλλο στοιχείο που ξεχωρίζει το Danai Beach Resort & Villas είναι το γνωστό κελάρι του, το οποίο είναι χτισμένο βαθιά μέσα στην πλαγιά του βουνού. Χώρος χωνεμένος στην πέτρα και το ξύλο, μυσταγωγικός, καθώς τον συνοδεύει το χαρακτηριστικό τρίξιμο μιας ξύλινης πόρτας, ρουστίκ έπιπλα αντίκες και φυσικά ιδανικές συνθήκες συντήρησης των κρασιών. Έξω από την πόρτα έχεις την αίσθηση ότι βρίσκεσαι κάπου στη γαλλική Ριβιέρα, πίσω από την πόρτα στα άδυτα ενός φημισμένου γαλλικού chateau. Το κελάρι, ούτε λίγο ούτε πολύ, κρατάει επτασφράγιστο μυστικό έναν πραγματικό θησαυρό από ετικέτες κρασιών, που ξεπερνούν τις 1700. Τα κρασιά συλλέγονται προσεχτικά και μεθοδικά εδώ και χρόνια και σε αυτά συμπεριλαμβάνονται κάποια από τα πιο σπάνια και ακριβά μπουκάλια που μπορεί κάποιος να φανταστεί, όπως η κορυφαία συλλεκτικά σαμπάνια Heidsieck Monopole 1907 «Goût Américain». Η ατμόσφαιρα που δημιουργείται με το χαμηλό φωτισμό και τα κεριά είναι μυθιστορηματική, ενώ για όλα τα παραπάνω το κελάρι κέρδισε μια μοναδική διάκριση το 2016, αυτή της καλύτερης wine list στα FNL Best Restaurant Awards by Volvo. Υπεύθυνος για το μοναδικό αυτό εγχείρημα είναι ο Απόστολος Πλαχούρας, κορυφαίος Έλληνας Sommelier με συμμετοχές σε διαγωνισμούς και πολλές διακρίσεις. Ένας πολύ καλός επαγγελματίας, που διακρίνεται τόσο για την αγάπη του για τη δουλειά που κάνει, όσο και για την ευγενική συμπεριφορά του εν γένει. Το υπόλοιπο team των sommelier κοσμούν με την παρουσία τους επίσης εξαιρετικοί sommelier, όπως ο Αλέξανδρος Μπουτζίκας (καλύτερος Έλληνας Sommelier για το 2016), o Θεολόγος Πλακόπουλος (2^ος καλύτερος Έλληνας Sommelier για το 2016) και ο Γιώργος Παπαδόπουλος, ο μικρότερος της παρέας, που συμπλήρωσε φέτος το puzzle. Το κλειδί της επιτυχίας βρίσκεται πολλές φορές στις καλά δεμένες ομάδες και για να είμαστε ειλικρινείς, η δουλειά που κάνει η συγκεκριμένη ομάδα είναι παράδειγμα προς μίμηση προς όλους τους χώρους εστίασης και υψηλής γαστρονομίας.

Σε αυτό το μοναδικό χώρο, ο (πάνω απ’ όλα) φανατικός wine geek και Head Sommelier του ξενοδοχείου Απόστολος Πλαχούρας, πήρε την απόφαση να ανοίξει για πρώτη φορά τις πόρτες του κελαριού για το κοινό εκτός του resort και να πραγματοποιήσει μια σειρά σπάνιων γευσιγνωσιών, με θεματικές ενότητες που περιλαμβάνουν κάποια πολύ σπουδαία κρασιά. Και όταν λέμε κοινό, μην φανταστείτε ότι εννοούμε… «κοινό» με την ευρύτερη έννοια του όρου, αλλά όλα κι όλα 11 άτομα! Η είδηση φυσικά έγινε πολύ γρήγορα γνωστή και όλοι περίμεναν να δουν τι είχε ο Απόστολος στο μυαλό του. Η πρώτη που πραγματοποιήθηκε ήταν με κάποια πολύ μεγάλα κρασιά του Bordeaux και άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις στους συμμετέχοντες, ενώ η δεύτερη, στην οποία είχα τη χαρά και την τιμή να παρευρεθώ, ήταν μια «ισπανική μονομαχία», ανάμεσα σε δύο φημισμένες περιοχές της χώρας της Ιβηρικής Χερσονήσου: της Rioja και της Ribera del Duero. Περιοχές που έχουν χτίσει το δικό τους status στον παγκόσμιο οινικό χάρτη και έχουν δώσει κάποια μοναδικά κρασιά θρύλους.

Εκεί λοιπό στα δροσερά μισοσκόταδα του κελαριού μαζευτήκαμε 11 άτομα και μέσα σε φιλική και άνετη ατμόσφαιρα. βρεθήκαμε να δοκιμάζουμε κάποια συγκλονιστικά ισπανικά κρασιά… κατακαλόκαιρο. Συμπέρασμα; Ενθουσιασμός Νο 2!

Rioja & Ribera ή αλλιώς τα δύο πρόσωπα του Tempranillo

Μία πρώτη βασική λεπτομέρεια είναι ότι όταν αναφερόμαστε στη Rioja και τη Ribera del Duero μιλάμε για την ποικιλία Tempranillo, που είναι η πιο γνωστή ισπανική ποικιλία με πολλά, μα πάρα πολλά συνώνυμα ανά τον κόσμο. Ποικιλία η οποία δίνει γεμάτα κρασιά με ωραία αρώματα κόκκινων και μαύρων φρούτων, ενώ ένα βασικό της χαρακτηριστικό είναι ότι δένει όσο ελάχιστες με το δρύινο βαρέλι.

Η Rioja είναι εδώ και χρόνια ο αδιαμφισβήτητος βασιλιάς σε ότι αφορά τις οινοπαραγωγές περιοχές της Ισπανίας, ενώ η αμπελοκαλλιέργεια ανθεί από τον 15^ο αιώνα. Βρίσκεται στο κέντρο της Βόρειας Ισπανίας λίγο κάτω από τη χώρα των Βάσκων. Η περιοχή χωρίζεται σε τρεις υποζώνες, την Alavesa, την Alta και την Baja. Το κλίμα της είναι ηπειρωτικό, ενώ γεωγραφικά τη διασχίζει ο ποταμός ‘Έβρος (μην ανησυχείτε ο δικός μας είναι ακόμα στη θέση του) σε μήκος 100χλμ από την πόλη Haro ως την Alfaro, ενώ παράλληλα βρίσκεται στη βροχοσκιά (rainshadow) των Πυρηναίων. Οι αμπελώνες της βρίσκονται σε ένα μέσο υψόμετρο 400μ, με το αριστερό κομμάτι της κοιλάδας να απολαμβάνει τις επιρροές του Ατλαντικού, αν και τα βουνά της Sierra de Cantabria λειτουργούν ως φράκτης και μετριάζουν τις επιπτώσεις από τους υγρούς ανέμους του ωκεανού. Το ανατολικό κομμάτι επηρεάζεται πιο άμεσα από τους πιο ζεστούς ανέμους της Μεσογείου, ενώ καταλυτικό ρόλο παίζουν οι άνεμοι που κατεβαίνουν από το οροπέδιο Meseta. Φυσικά αυτή η κλιματική ποικιλομορφία, σε συνδυασμό με τα διαφορετικά υψόμετρα και τη σύσταση του εδάφους διαφοροποιούν πολύ τα χαρακτηριστικά ανά περιοχή. Μεγάλη ώθηση γνώρισε τον 19^ο αιώνα, όταν ο γαλλικός αμπελώνας καταστράφηκε από την φυλλοξήρα, ενώ είναι και η πρώτη ισπανική περιοχή που χαρακτηρίστηκε ως DO και μετέπειτα ως DOCa (ονομασίες προέλευσης). Σε αυτήν την περιοχή το Tempranillo συνδυάζεται πολλές φορές με την Garnacha, το Graciano και το Mazuelo. Τέλος, μεγάλη σημασία έχει η παλαίωση στα δρύινα βαρέλια, η οποία είναι και αυτή που ξεχωρίζει νομοθετικά τα κρασιά της Rioja μεταξύ τους: η Rioja Joven που έχει παραμείνει το λιγότερο χρονικό διάστημα στο βαρέλι, ακολουθούν η Rioja Crianza, η Rioja Reserva και η Rioja Gran Reserva να έχει παραμείνει σε βαρέλι και φιάλη για το περισσότερο χρονικό διάστημα από όλες.

Το αντίπαλο δέος λέγεται Ribera del Duero, που δανείζεται το πρώτο κομμάτι του ονόματός (Ribera) από τα λατινικά για τη λέξη ποταμός, υποδηλώνοντας με αυτό τον τρόπο την ύπαρξη υπόγειου υδάτινου συστήματος που επηρεάζει άμεσα το μικροκλίμα της περιοχής. Βρίσκεται δυτικά από τη Rioja, ενώ και αυτή διαθέτει εξαιρετικά πολύπλοκο εδαφολογικό μωσαϊκό, με το σχιστόλιθο σαφώς να υπερισχύει. Τα τελευταία 30 χρόνια η περιοχή γνωρίζει αλματώδη ανάπτυξη, ενώ αυτό που την χαρακτηρίζει είναι η ύπαρξη του κολοσσού Vega Sicilia, που είναι και ο οίκος που την ανέδειξε. Το κλίμα εδώ είναι ακραίο ηπειρωτικό, με πολύ κρύους χειμώνες και εξαιρετικά ζεστά καλοκαίρια, ενώ βρίσκεται σε υψόμετρο 700-1000 μέτρων. Επίσης, στην περιοχή υπάρχουν κάποια από τα μεγαλύτερα σε ηλικία αμπέλια της Ευρώπης. Σήμερα, η Vega Sicilia παραμένει σημείο αναφοράς, αλλά πλέον λειτουργούν πάνω από 200 οινοποιεία, ενώ ο αμπελώνας έχει έκταση περισσότερο από 20.000 εκτάρια. Για τα βαρέλια ισχύει πάνω κάτω ότι ισχύει για τη Rioja με κάποιες μικρές παραλλαγές. Ααααα… Και κάτι τελευταίο. Αν και εδώ κυριαρχεί, όπως στη Rioja το Tempranillo, εδώ είναι περισσότερο γνωστό ως Tinto Fino και είναι ο απόλυτος πρωταγωνιστής μαζί με μικρές ποσότητες Merlot, Cabernet Sauvigon, Μalbec και Garnacha.

Ενθουσιασμός Νο3. Η γευστική δοκιμή ή αλλιώς «ζούμε μεγάλες στιγμές»

Οι ιδέες που έπεσαν στο τραπέζι κατά τη δοκιμή ήταν δύο: είτε να δοκιμάσουμε πρώτα την μια περιοχή και μετά την άλλη, είτε να δοκιμάζουμε σε ζευγάρια, δηλαδή μια Rioja εναντίον μιας Ribera del Duero. Πολύ γρήγορα αποφασίσαμε το δεύτερο καθώς με αυτό τον τρόπο αντιπαραβάλλαμε συνεχώς τα διαφορετικά στυλ και η όλη γευστική δοκιμή έπαιρνε το στυλ «κοντρίτσας» ανάμεσα στα κρασιά. Και φυσικά όπου κόντρα και διαφωνίες αναπτύσσεται συζήτηση, γίνεται ο αντίστοιχος «χαβαλές», αλλά βγαίνουν και τα καλύτερα συμπεράσματα. Παρακάτω λοιπόν σας παραθέτω τα ζευγάρια των κρασιών που μπήκαν στο ρινγκ και έδωσαν το 100% του εαυτού τους.

	Rioja	VS	Ribera del Duero
1	Vino Contino, Selección Jesús Madrazo 2009		Hacienda Monasterio, Ribera del Duero 2012
2	Bodegas y Viñedos Artadi, El Carretil 2011		Bodegas Emilio Moro, ‘Malleolus’, 2011
3	Sierra Cantabria, Finca El Bosque 2011		Telmo Rodriguez, Matallana 2005
4	Telmo Rodriguez, Altos de Lanzaga 2007		Vega Sicilia, Alion 2004
5	Bodegas Ostatu, Laderas de Ostatu 2009		Bodegas O. Fournier, Spiga 2008
6	La Granja Remelluri, Gran Reserva 2010		Bodegas Mauro, Vendimia Seleccionada 1997

Ενθουσιασμός Νο 4 ή αν θέλετε καλύτερα… συμπεράσματα

Δεν πρόκειται σε καμιά περίπτωση να σας κουράσω αναλύοντας 12 κρασιά με γευσιγνωστικές εξαντλητικές σημειώσεις. Δεν είναι αυτός ο σκοπός μου, μα φυσικά δεν ήταν και ο σκοπός της δοκιμής. Σε γενικές γραμμές μπορώ να πω όμως ότι όλα τα κρασιά δοκιμάζονται υπέροχα. Άλλα μας κέρδισαν με την ισορροπία ανάμεσα σε γήινα και πιο φρουτώδη αρώματα, ενώ άλλα με την πλούσια δομή τους και το δυναμικό παλαίωσής τους. Διαφορές υπήρχαν ανάμεσα και στις εσοδείες, αλλά και φυσικά ανάμεσα στις περιοχές, με τη Rioja να εκφράζει πιο πολύ την κομψή και θηλυκή πλευρά του tempranillo με ζουμερές τανίνες και νόστιμη οξύτητα, ενώ η Ribera να έχει περισσότερο όγκο και συμπύκνωση, με περισσότερη δύναμη και στιβαρή δομή. Πριν από λίγους μήνες, σε μια αντίστοιχη κατάσταση είχα απαντήσει σε ένα αρκετά ιντριγκαδόρικο ερώτημα. Όχι, τι μου αρέσει σε μια γευσιγνωσία, αλλά τι ΔΕΝ μου αρέσει. Δύσκολο ερώτημα ομολογουμένως, αλλά αφού έξυσα κάμποσες φορές το κεφάλι μου, στραβομουτσούνιασα άλλες τόσες, κατέληξα ότι με ευχαριστεί λιγότερο να πρέπει να διαλέξω το αγαπημένο μου κρασί ανάμεσα σε πολλά καλά. Με διαφορά για μένα είναι το πιο δύσκολο, καθώς πολλές φορές οι λεπτομέρειες είναι απειροελάχιστες, οπότε καταλήγει σε ελεεινή σπαζοκεφαλιά και αδικούνται στα σημεία κάποια υπέροχα κρασιά. Κι επειδή μπορεί να χρησιμοποιήσαμε πιο πάνω όρους πυγμαχίας, αλλά το κρασί δεν είναι πυγμαχία για να αναδειχθεί ένας νικητής, αλλά κάτι περισσότερο, καθώς οι νικητές είναι τόσο τα κρασιά, όσο και η ίδια η απόλαυση που παρέχουν σε αυτούς που τα δοκιμάζουν.

Αν θέλετε πάλι να παίξουμε τον ελαφοκυνηγό, θα διαλέξω δυο κρασιά (με ματωμένη καρδιά για τα υπόλοιπα 10), ένα από κάθε περιοχή για να μην μας κάνει μουτράκια κανένας θερμόαιμος Ισπανός. Οπότε, από τη Rioja ξεχώρισα το La Granja Remelluri, Gran Reserva 2010, πολύ απλά γιατί η μύτη ήταν τρομερά πολύπλοκη με φοβερές διακυμάνσεις κι εναλλαγές, ενώ το στόμα είχε την ιδανική ισορροπία ανάμεσα σε εξαιρετικά ενσωματωμένες τανίνες, δεμένη αναζωογονητική οξύτητα και επίγευση απίστευτης διάρκειας. Από την Ribera del Duero ξεχώρισα το Bodegas Mauro, Vendimia Seleccionada 1997, γιατί προσωπικά είναι η πρώτη φορά που διαπιστώνω τις πολύ μεγάλες δυνατότητες παλαίωσης μιας καλής Ribera. Το «υπέρκρασο» αυτό, μετά από 20 χρόνια, όχι μόνο είχε σφυγμό, αλλά ήταν ολοζώντανο με την ιδανική ισορροπία ανάμεσα σε πρωτογενή, δευτερογενή και τριτογενή αρώματα εξέλιξης. Στο στόμα ήταν κυριολεκτικά μεταξένιο, ενώ μόλις τελείωσε ήθελες να στύψεις κυριολεκτικά το μπουκάλι.

Πριν ξεκινήσω μια γευστική δοκιμή πάντα έχω προσδοκίες. Πολλές φορές αυτές οι προσδοκίες επαληθεύονται, άλλες φορές καταρρέουν γρήγορα σαν ντόμινο και κάποιες άλλες (λιγότερες ομολογουμένως) το αποτέλεσμα ξεπερνάει τις αρχικές προσδοκίες. Αυτή ήταν μια τέτοια δοκιμή καθώς συνδύαζε ένα υπέροχο μέρος, με φοβερή παρέα, κάποια συγκλονιστικά κρασιά και φυσικά το team της «Δανάη» που είχε τα πάντα άψογα προετοιμασμένα. Από το καλοστημένο info booklet με πληροφορίες, μέχρι το άρτια εκτελεσμένο service. Όσο για το προσωπικό μου γούστο, αν και γενικά γουστάρω φανατικά της Rioja, έπαθα κυριολεκτικά την πλάκα μου με τη δυναμική της Ribera del Duero και αν το ματσάκι αρχικά φαινόταν εύκολα να γέρνει προς τη μεριά της Rioja (λόγω προκατάληψης), τελικά στο ημίχρονο το γύρισε η Ribera del Duero και κατάφερε να αποσπάσει ισοπαλία… άνετα. Να καταρρίπτεις τα προσωπικά σου ταμπού και να διευρύνεις τους γευστικούς και πνευματικούς σου ορίζοντες. Αυτή είναι και η συνταγή και η ουσία μιας πετυχημένης γευστικής δοκιμής. Όσο για την επόμενη δοκιμή, βρίσκομαι ήδη στο βατήρα και είμαι έτοιμος να πηδήξω στο Θερμαϊκό (με πλαγκτόν ή χωρίς), να βγω στη χερσόνησο της Κασσάνδρας και με ένα μακροβούτι από εκεί να διασχίσω σαν τον Phelps τον Τορωναίο κόλπο, να βγω ξανά στο Danai Beach Resort & Villas και να πάρω μέρος στην επόμενη δοκιμή που σχεδιάζεται, η οποία όπως φημολογείται θα είναι συναρπαστική.