Ίγγλις, η ταβέρνα που ξεχωρίζει το lonely planet γεννήθηκε το 1914!

Ιστορικά μαγαζιά δεν υπάρχουν στη Θεσσαλονίκη. Τα περισσότερα έχουν κλείσει, τα πήρε η αντιπαροχή, δεν άντεξαν στο χρόνο. Η περίπτωση αυτής της ταβέρνας είναι μοναδική. Γεννήθηκε στα 1914, στην οδό Πλάτωνος 3, λίγο πάνω από την Εγνατία, κάτω από τα γραφεία της εφημερίδας Φως, της οποίας οι συντάκτες σύχναζαν εκεί, μαζί με τους οδηγούς και τους ταξιδιώτες των λεωφορείων της Χαλκιδικής, αφού εκεί ήταν και η πιάτσα τους, όπως αναφέρει ο Τομανάς στις Ταβέρνες της παλιάς Θεσσαλονίκης.

Εκεί έμεινε ως τα τέλη της δεκαετίας του ’50, γνωρίζοντας μεγάλες δόξες στα χέρια του Θόδωρου Μαρμαρά, που υπήρξε ο αρχικός εμπνευστής και ψυχή της ταβέρνας πριν την αναλάβει ο γιος του Μανώλης και αργότερα ανέλαβε το τιμόνι ο Λάζαρος Λαζαρίδης. Αποτέλεσε ένα από τα πιο καλτ και κλασικά στέκια φαγητού για τους καλοφαγάδες και τις παρέες του κέντρου αλλά και φωνές ρεμπέτηδων που τραγουδούσαν τις νύχτες. Μάλιστα σε αυτήν γράφτηκαν πολλά χρονογραφήματα του Πέτρου Ωρολογά (Φωτεινού) που την είχε στέκι τότε για τους άπαιχτους μεζέδες της και το ροζέ κρασί της.

Στο έβγα της δεκαετίας του εξήντα, αρχές εβδομήντα, η ταβέρνα μεταφέρθηκε από τους απογόνους στην Άνω πόλη που βρίσκεται σήμερα. Σε μια από τις πιο κλασικές γειτονιές της, λίγο πιο πάνω από τον Άγιο Νικόλαο των Ορφανών και την πλατεία Καλλιθέας και φυσικά από τις ομορφότερες της πόλης, στις παρυφές πλέον του κέντρου, προσεγγίσιμες με τα πόδια. Εκεί δημιούργησαν μια κάβα για τα ροζέ και ένα χώρο καθαρόαιμης ταβέρνας που συνεχίζεται έως σήμερα με δύναμη και δημοφιλία.

Στην εκδοχή που γνωρίζουμε εμείς και λατρεύουμε αποτελεί μια μοναδική συνύπαρξη ενός σκηνικού ονείρου και γαστρονομικού παραδείσου. Η χρωματική παλέτα της σε συνδυασμό με τη βλάστηση μοιάζει με πίνακα ζωγραφικής. Η ταμπέλα και το ένδοξο κοκκινέλι εξηγούν την καταγωγή. Ίγγλις ήταν το προσωνύμιο της Νέας Αγχίαλου Θεσσαλονίκης, επειδή εκεί βρισκόταν το κεντρικό στρατηγείο του εγγλέζικου στρατού κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου πολέμου. Η περιοχή κατοικήθηκε από μετανάστες που είχαν εκπατρισθεί βίαια από την Ανατολική Ρωμυλία. Κατεξοχήν οινοπαραγωγοί, τροφοδοτούσαν με εκλεκτό κρασί τη Θεσσαλονίκη στις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Η ποικιλία του κρασιού τους επικράτησε να ονομάζεται Ίγγλις.

Έτσι λοιπόν εξηγείται και το όνομά του, αφού το δεύτερο ρεύμα των Αγχιαλιτών προσφύγων, που ήρθαν στην Ελλάδα μετά το 1919, εγκαταστάθηκαν στο συνοικισμό της Νέας Αγχιάλου που ονομαζόταν Ίνγλις επειδή το αγρόκτημα ανήκε σ’ έναν Άγγλο γαιοκτήμονα που είχαν σκοτώσει οι Τούρκοι. Η περιοχή μέχρι τους βαλκανικούς πολέμους ήταν ιδιοκτησία ενός μουσουλμάνου τσιφλικά, του Χατζή Μπέη και είχε 90 περίπου μακεδονόφωνους εξαρχικούς κατοίκους, ενώ στη συνέχεια ο οικισμός ερήμωσε.

Σήμερα το Ίγγλις είναι από τα πιο αγαπημένα στέκια της πόλης γιατί έχει καταφέρει εκτός από ατμόσφαιρα παλιάς εποχής να πετύχει μια μοναδική εξειδίκευση-σπεσιαλιτέ στις γάστρες και τις λαδόκολλες, αφού οι μάγειρες της εξερευνούν και τελειοποιούν παραδοσιακούς τρόπους μαγειρέματος. Η σύγχρονη εκδοχή των πιο παλιών συνταγών πατάει πάντα πάνω σε αγνά προϊόντα ελληνικής παραγωγής, κρέατα εμπιστοσύνης, λαχανικά εποχής και αρωματικά βοτάνια από τις γλάστρες τους. Η μεγαλύτερη επιρροή στην παραδοσιακή ελληνική μαγειρική ήταν αναμφίβολα η Ανατολή. Ιδέες, μπαχαρικά, υλικά, ανακατεύονται στις κατσαρόλες της κουζίνας μας, προσφέροντας ένα αποτέλεσμα που δημιουργεί τον μύθο της. Με διαφορά η αγαπημένη μας ταβέρνα της Άνω Πόλης!

Ανάμεσα στις αξέχαστες στιγμές που έχουν να διηγηθούν οι θαμώνες της είναι οι βραδιές με μουσική που αποτέλεσαν πάντα στοιχείο συνέχειας της ένδοξης ιστορίας της.

Διάσημοι οδηγοί του κόσμου όπως το lonelyplanet  τη συμπεριλαμβάνουν ως πρώτη τους επιλογή για τη Θεσσαλονίκη, ως απολύτως αυθεντική ή το ταξιδιωτικό site www.spottedbylocals.com γράφει με ενθουσιώδη τρόπο για αυτήν. Την ατμόσφαιρα και το φαγητό της, παροτρύνοντας τους επισκέπτες της πόλης να τη γνωρίσουν. Και να δοκιμάσουν μια κουζίνα που φλερτάρει με την Ανατολή με εντυπωσιακά μοντέρνο τρόπο.

*Ηροδότου 32, Άνω Πόλη, τηλ. 2313011967