Οι άγριες νύχτες της πόλης. H ιστορία του Berlin.
Εδώ και 40 χρόνια βοήθησε στην ενηλικίωση γενεών και γενεών...
Τα ιστορικά μαγαζιά, αυτά που άντεξαν στο χρόνο και αποτελούν τη ζωντανή ιστορία της νύχτας της πόλης είναι συνήθως ιστορίες ενός ανθρώπου. Είναι one man show που δεν άφησε ποτέ τίποτε στην τύχη.
Ο Θόδωρος Παπαδόπουλος γεννήθηκε στην Πτολεμαϊδα και ο παππούς του είχε ένα περίφημο παλαιό καφέ Σαντάν στο χωριό Ασβεστόπετρα, ένα κέντρο με γραμμόφωνο, περιοδεύουσες ντιζέζ που τραγουδούσαν και χόρευαν και κοσμοπολίτικο αέρα στην επαρχία. Από κείνον και τους γονείς του που αγαπούσαν πολύ τη μουσική κληρονόμησε την αγάπη του για κείνη. Στο σπίτι των γονιών του ακούγονταν διαρκώς λαϊκά, από Πρόδρομο Τσαουσάκη και Καζαντζίδη μέχρι τα μεγάλα λαϊκά του Μίκη που ο πατέρας του λάτρευε. Εκεί κάτω από τα δέντρα γινόταν και μεγάλα γλέντια που θυμάται ακόμα. Στο δισκάδικο της γενέθλιας πόλης του, που ήταν στην πραγματικότητα ένα κατάστημα που πουλούσε ηλεκτρικά είδη, χάζευε τα πρώτα εξώφυλλα δίσκων.
Στο γυμνάσιο μετακομίζουν στη Θεσσαλονίκη, μένουν στην αρχή στη Σταυρούπολη και μετά μόνος στο κέντρο που θα γίνει το σπίτι του. Αρχίζει να γνωρίζει τα κλαμπάκια της εποχής, τη Χαβάη, το pussycat, igloo, να ξεμακραίνει στην Κρήνη, να συχνάζει στο θερινό και χειμερινό Tiffanys, στη Στοά του Τόττη, να πηγαίνει σε beach parties στην Αγία Τριάδα.
Κάνει και μεροκάματα στα μαγαζιά τα καλοκαίρια και γνωρίζει σιγά σιγά τον κόσμο τον ωραίο. Τον Πουλικάκο, τους Εξαδάκτυλους, με τους οποίους κατέβηκε στη Σκιάθο να δουλέψει σε ένα μαγαζί, το Rocky Roberts, το θρυλικό Παπαντίνα που μόλις έχει καταφθάσει από την Καστοριά. Είναι η εποχή του Woodstock, απέναντι από το Λευκό Πύργο είναι ένα υπόγειο το Apple που γίνεται χαμός, πάνω στην κόκκινη μοκέτα του θυμάται να ακούει τους Socrates, πλάι στον Άσιμο στο Ντορέ, το Γιάννη Μηλιώκα σε πρώιμη φάση. Πολλά από αυτά κρυφά, είμαστε στην καρδιά της χούντας και ο νόμος του τεντιμποϊσμού παραφιλά. Γνωρίζει τον Παύλο Σιδηρόπουλο. Συχνάζει και στα δισκάδικα της εποχής. Στο θρυλικό popseven στα Ηλύσια που έφερνε progressive ήχους. Μαθαίνει τους Cream, Pink Floyd αγοράζει δίσκους εισαγωγής.
Μένει σε ένα σπίτι στη Δαγκλή που είναι ένα από τα πιο ελευθεριακά μέρη της πόλης εκείνη την εποχή. Έχουν κλειδί οι πάντες και μπαινοβγαίνουν και κοιμούνται στα πατώματα, τα μαζέματα είναι καθημερινή ιστορία. Θεσσαλονικείς και Αθηναίοι που περνούν από την πόλη τον επισκέπτονται. Θρυλική μορφή που έμενε εκεί η ηθοποιός Ρίτα Μπενσουσάν που πρωταγωνιστούσε σε cult ταινίες του εβδομήντα όπως Το μήλο του σατανά, Η αμαρτία στο κορμί της, Κολασμένες ψυχές στα δίχτυα της ηδονής, Ο αστερισμός της παρθένου, Ο βάλτος και το Διαμάντια στο γυμνό σου σώμα. Ξεκινά μια γκόθικ φάση, φορούν μαύρα ρούχα και πάνε κόντρα στο flower power κίνημα των χίπις τους οποίους προηγουμένως έχει γνωρίσει στα Μάταλα και το Βάι της Κρήτης που περνά μήνες.
Ακολουθεί η περίοδος των ταξιδιών. Λονδίνο, Σουηδία, Άμστερνταμ, Γερμανία. Μαζί με έναν ξάδερφο του στήνουν στο Μίνστερ ένα κλαμπάκι που φέρνει συγκροτήματα από την Ολλανδία. Στη Σουηδία ζωγραφίζει πορτραίτα και ελληνικά τοπία στο δρόμο και τα πουλά. Τον έλκει η Ανατολή. Ινδία, Κατμαντού, αναζητήσεις παντός είδους. Χάνεται για καιρό. Μια φορά κάνει ένα μεγάλο ταξίδι στο Βερολίνο. Μαζί με τον ξάδερφο του και δυο άραβες, τον Φαντέλ και τον Αλί. Μένουν σε ένα αραβόφωνο γκέτο, μέσα στη λασπουριά και κυκλοφορούν με μια παλιά μερσεντές να παίζουν κασέτες με άγρια μουσική με τα παράθυρα ανοικτά και πίσω να τρέχουν παιδιά του γκέτο. Ζουν την άγρια πλευρά της πόλης που τον γοητεύει. Θα δώσει στο μαγαζί του το όνομα της πόλης λίγο αργότερα.
Επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη και μια μέρα που έχει ραντεβού με μια ωραία γκόμενα που τον στήνει και δεν έρχεται αποφασίζει περιμένοντας την να πάει να δει ένα μαγαζί στη Χρυσοστόμου Σμύρνης που νοικιάζεται. Το ενοίκιο ήταν 9000 δραχμές και το concept εμπνευσμένο από τα κλαμπάκια του Βερολίνου και τα gay club του Άμστερνταμ. Ορθάδικο δηλαδή, λέξη άγνωστη στην πόλη. Μια αφίσα του James Dean να κυριαρχεί, από το Ανατολικά της Εδέμ, την οποία επιχείρησαν πολλοί να πάρουν μέσα στα χρόνια και ο πρόγραμμα από DJ. Όχι κασέτα να παίζει dj με πικάπ. Η γραμμή είναι ξεκάθαρη. Φρέσκια μουσική. Patti Smith, Thin Lizzy, Jam, Clash, το πανκ στις δόξες του.
Το μαγαζί ανοίγει στις 8 και κλείνει στις 2. Απέναντι υπάρχει ένα άδειο οικόπεδο, δεν έχει χτιστεί ακόμα η οικοδομή. Στην πόλη υπάρχουν ελάχιστα bar. Μαθαίνεται στόμα με στόμα. Αρχίζει να συρρέει πληθυσμός. Ανώνυμοι και επώνυμοι. Ο Σερό Αμπραχαμιάν με τη γούνα του, ο Ιόλας, η Κατερίνα Γώγου, ο Γιάννης Μπουτάρης. Δεν χωράνε μέσα και κάθονται στο οικόπεδο απέναντι και στη μέση του δρόμου. Η γειτονιά σείεται. Σε λίγο αρχίζουν οι επιχειρήσεις Αρετή, στα χρόνια του ΠΑΣΟΚ. Διμοιρίες των ΜΑΤ έρχονται συχνά πυκνά στο δρόμο και μαζεύουν κόσμο. Την επόμενη μέρα, μετά από νύχτες στα κρατητήρια είναι όλοι πάλι εκεί. Αναρχικοί, τρανς, φλώροι που πάνε από περιέργεια να δουν την άγρια πλευρά της πόλης, η μεγάλη παρέα του κέντρου που ξενυχτάει, φοιτητές. Γίνεται το έλα να δεις.
Ο Θόδωρος αλλάζει διαρκώς το μουσικό στίγμα του μαγαζιού κοιτάζοντας μπροστά. Νέοι ήχοι. Mark Almond, Siouxsie, Cramps, Ramones. Ο Γιάννης Αγγελάκας δουλεύει ως μπάρμπαν. Αρχίζουν και τα live εντός του. Τρύπες, Villa 21, Last Drive. Το μαγαζί το συζητά όλη η πόλη. Και φυσικά η Αθήνα. Κυκλοφορούν στην πιάτσα κασέτες του Berlin. Ο Παναγιώτης Λυμπέρης είναι ένας από τους dj πoυ πέρασαν και έγραψαν ιστορία, ανάμεσα τους ο Γιάννης Κώνστας, ο Σπύρος που είχε το Stereodisc, o Δημήτρης Βόγλης, ο Τάσος Παπαδόπουλος, ο Γιώργος Ανέστης. Ο Λυμπέρης λοιπόν οργανώνει θεματικά πάρτι. Death, gothic, στολίζουν με νεκροκεφαλές, φέρετρα, ανάβουν λιβάνια, αποτίουν φόρο τιμής στο Bauhaus. Γίνεται το κλάμα. Τις απόκριες εκεί βλέπεις τα πιο προχωρημένα ντυσίματα.
Η Κορομηλά δίπλα έχει ήδη αγριέψει για τα καλά. Έχουν ανοίξει και άλλα μαγαζιά που τις νύχτες γίνεται πόλεμος. Από την πόρτα του Berlin συχνά φεύγουν σκαμπό κατά τη διάρκεια μαχών εντός του μαγαζιού. Πέφτει ξύλο για το παραμικρό. Μέσα και έξω στο δρόμο και τα πέριξ. Ανάμεσα στους μαχόμενους και μέλη συγκροτημάτων που έπαιζαν εκεί, όπως οι Deus αλλά και ο Ian Mcculloch που πέρασε δυο νύχτες εκεί παίζοντας ξύλο. Ο ήχος σιγά σιγά γίνεται trash, garage. Το πράγμα αγριεύει και άλλο. Sex, drugs, rock n roll. Αν υπήρχε μια κάμερα στις τουαλέτες του θα είχε γράψει ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας της πόλης. Οι άνθρωποι γράφουν με μαρκαδόρους συνθήματα. Από λευτεριά σε κρατούμενους μέχρι το θρυλικό που άφησε κάποιος μια μέρα. ‘’Τασία είσαι καργιόλα να το ξέρεις’’ έγραψε την μία μια μέρα και την επόμενη διόρθωσε. ‘’Τασία συγνώμη. Είσαι καλή. Ευχαριστώ για την πίπα’’.
Στην πόρτα του υπάρχει πάντα μια καλτ μορφή που κάνει τον πορτιέρη. Από το θρυλικό Κώστα Διαμαντίδη, που διάβαζε λογοτεχνία με τη συνοδεία ενός κεριού και στολισμένων κολοκύθων την ώρα που μέσα καίγονταν το σύμπαν μέχρι το σημερινό ιεραπόστολο από τη Μαγαδασκάρη που κάνει κήρυγμα στον κόσμο που εισέρχεται.
Ο Θόδωρος βάζει οθόνες και δείχνει προχωρημένα βίντεο που φέρνει από τα ταξίδια του όπως τα βίντεο των Residents. Τα καλοκαίρια σχεδιάζει μικρές ανεπαίσθητες αλλαγές, ζωγραφίζει στα ντουβάρια ψυχεδελικά σχέδια, προσθέτει, αφαιρεί ή μισκοσκίζει αφίσες, αλλά αφήνει πάντα το ίδιο κλασικό ντεκόρ.
Ακολουθεί η εποχή της σκηνής του Μάντσεστερ, οι ηλεκτρονικοί ήχοι, η ραπ. Ο Θόδωρος παρακολουθεί τα πάντα, έχει τον πιο ενδιαφέροντα νέο ήχο στην πόλη και βέβαια τα καλύτερα μηχανήματα ήχου για να τον αποδίδει.
Το Berlin κλείνει στις έξι, επτά το πρωί, τα Σάββατα στις έντεκα το πρωί και τις Πρωτοχρονιές στις 2 το μεσημέρι. Υπάρχουν άνθρωποι που έρχονται να πιουν ποτό στις έξι, ακόμα και κόσμος που δεν φαντάζεσαι. Μεγάλοι άνθρωποι, κυρίες και κύριοι που δεν τους πιάνει το μάτι σου. Το σύνθημα ήταν πάντα:Berlin ist allein ich auch….(το Bερολίνο είναι μόνο του και εγώ το ίδιο)
O κόσμος ξημερώνεται με τη σκέψη: Σήμερα είναι, αύριο δεν είναι.
Σήμερα συνεχίζει το θρύλο του. Ανοίγει στις 12 τα μεσάνυχτα και ξημερώνει την πόλη ακατάπαυστα. Το κοινό του μεγάλωσε και έδωσε τη θέση του σε νέο κοινό. Το ίδιο φανατικό, το ίδιο γοητευμένο από το μύθο του. Ακόμα και σήμερα είναι μια αυλή των θαυμάτων της πόλης. Στο βάθος του έχει ένα σιδερένιο στύλος όπως τα στριπτιζάδικα που χορεύουν κατά καιρούς όσα κορίτσια θέλουν. Από κορίτσια που κάνουν μπαλέτο μέχρι στριπτιζούδες που γουστάρουν το κλίμα του. Τα πιο άγρια παιδιά της μουσικής και του θεάματος πέρασαν από δω. Από τον Νικ Κέιβ μέχρι τον Βιμ Βέντερς. O Θόδωρος ξυπνά πια στις έξι το πρωί και κατεβαίνει στο μαγαζί για το κλείσιμο. Δεν σταματά να ψάχνει το επόμενο βήμα του. Τον αφήνω πίσω με την κατάμαυρη γάτα του στον καναπέ να του νιαουρίζει. Πριν κλείσω την πόρτα βλέπω τη φωτογραφία που είχε βάλει το Κλικ το 1989. Ολοσέλιδη. Βασιζόμασταν πάντα στο λάθος μου λέει, τα λάθη μας έκαναν καλύτερους. Τριάντα επτά χρόνια η πόλη έζησε και ζει τα νιάτα της εδώ μέσα.
*Berlin, Χρυσοστόμου Σμύρνης 10, Τηλ. 2310221223, Fb: Berlin Bar Thessaloniki
