Μια στοά που σε ταξιδεύει στο χρόνο
Για έβδομο χρόνο μια στοά μας ταξιδεύει στο παραμύθι της πόλης που διασώθηκε σε ελάχιστα σημεία.
Υπάρχουν κάποια σημεία στην πόλη που ο χρόνος μοιάζει να κόλλησε στο χθες, σε μια εποχή ατέλειωτης γοητείας. Το κτίριο στη γωνία Βαλαωρίτου και Ίωνος Δραγούμη αποτελεί μια τέτοια περίπτωση.
Το κτίριο σε κάνει να αναρωτηθείς ποιος βρίσκεται πίσω του; Έτσι ανακαλύπτεις την περίφημη οικογένεια Σπύρου μία από τις εκλεκτές οικογένειες της ακμάζουσας ελληνικής κοινότητας του Μοναστηρίου με καταγωγή από τα Ζαγοροχώρια της Ηπείρου. Τα μέλη της δραστηριοποιούνται ως έμποροι στην ευρύτερη βαλκανική ενώ οι οικογένειες ζουν στην Ήπειρο, σύμφωνα με το μελετητή του τον αρχιτέκτονα Δημήτρη Αμπόνη. Το μέγαρο ανοικοδομήθηκε το 1927 και το 1934 αγοράζεται από την οικογένεια Σπύρου που προβαίνει σε ριζικές ανακατασκευές και εγκαθίσταται εδώ.
Ένα από τα ισόγεια μαγαζιά αποτελεί το κέντρο της επιχείρησής τους. Στα διαμερίσματα κατοικούν με τις οικογένειές τους ή τα ενοικιάζουν. Το κτήριο σφίζει από ζωή. Το 1940 κρίνεται από αρμόδια επιτροπή ως το πλέον ασφαλές κτήριο της ευρύτερης περιοχής και το υπόγειό του χρησιμοποιείται κατά την διάρκεια των βομβαρδισμών ως καταφύγιο για τους περιοίκους. Το 1941 ορισμένοι χώροι επιτάσσονται από τους Γερμανούς για διαμονή των αξιωματικών τους.
Μετά το 1950 αρχίζουν να εγκαθίστανται τα πρώτα γραφεία και η τελευταία οικογένεια εγκαταλείπει το κτήριο το 1957. Από τότε ακολούθησε μία αργή διαδικασία φθοράς και εγκατάλειψης που έφεραν το κτήριο στα όρια της ερήμωσης και της κατάρρευσης. Πρόσφατα, το κτήριο αποκαταστάθηκε με την επιστασία του αρχιτέκτονα – αναστηλωτή Δημήτρη Αμπόνη, μέλους της οικογένειας Σπύρου.
Τα ισόγεια μαγαζιά αναπτύσσονται στις κεντρικές οδούς αλλά και στην εμπορική «Βυζαντινή στοά Σπυράκη» που διατρέχει το κτήριο μέχρι την Εγνατία. Εκεί σε αυτή την ιστορική στοά με τις επιχειρήσεις δεκαετιών του παραδοσιακού εμπορίου ήρθε να ενταχθεί πριν εξίμιση χρόνια μια από τις πιο όμορφες εκπλήξεις της πόλης, ένας χώρος από αυτούς που πάντα αγαπούσες να βλέπεις στο εξωτερικό.
Το Coq Au Zen που το όνομά του σημαίνει κόκορας σε κατάσταση ζεν και βγήκε από λογοπαίγνιο με το coq au vin που είναι ο κρασάτος κόκορας, είναι αυτός που γλίτωσε από το να μαγειρευτεί κι είναι ζεν. Η ιδέα για τον χωρο γεννήθηκε από την Ειρήνη που βλέποντας την εγκαταλελειμένη στοά κάτω από το μπαλκόνι της ακριβώς επάνω σκέφτηκε να παντρέψει την αγάπη της για τα νεοκλασσικά και την Γαλλία. Επιμελήθηκε τα σχέδια και την κατασκευή και μετά από 14 σπιτονοικοκύρηδες κι εννιά μήνες δυσκολιών voilà le Coq Au Zen!
Η είσοδος σε έναν άλλο κόσμο είναι αισθητή από την πρώτη στιγμή. Το παλιό πλακάκι, ο γυάλινος θόλος και οι λεπτομέρειες όπως τα παλιά φουρούσια που έγιναν φωτιστικά συνάδουν με την ιστορία του κτιρίου.
Η σκέψη ήταν απλή. Καφές ή εκλεκτά τσάγια από τις 10 το πρωί και μέχρι αργά, διαφορετικός dj κάθε βράδυ και λατρεία για το κρασί με 45 διαφορετικές ετικέτες από ελληνικό και διεθνή αμπελώνα ή ευφάνταστα κοκτέιλς. Από την αρχή η φιλοσοφία τους ήταν: δεν τρώνε κάτι που δεν τρώμε δεν πίνουν κάτι που δεν πίνουμε. Η ατμόσφαιρα σε ταξιδεύει κι ο χώρος προσφέρεται για ζωντανό πιάνο τα μεσημέρια του Σαββάτου, για εκθέσεις ζωγραφικής, για ζωντανά γκρουπάκια σε ρετρό ύφος, παρουσιάσεις βιβλίων και μικρά διαδραστικά θεατρικά. Για ρομαντικά πρώτα ραντεβού και γενέθλια, για συζήτηση και για παρέες που χορεύουν μέχρι τελικής πτώσης τα Σαββατόβραδα με ένα φανατικό κοινό που το έχει αγκαλιάσει όλα αυτά τα χρόνια
Η Ειρήνη και ο Γιώργος και όσοι εργάζονται στο Coq Au Zen έστησαν μια σπουδαία ομάδα που ξέρει να στήνει ένα σκηνικό ονείρου που αλλάζει, όσο αλλάζει το φως που λούζει τη στοά στη διάρκεια της μέρας.
Ελάχιστα μέρη στη Θεσσαλονίκη διαθέτουν αυτό το μαγικό touch, αυτή την αίσθηση ταξιδιού στο χρόνο. Στον Φραγκομαχαλά της πόλης.
*Βαλαωρίτου, Θεσσαλονίκη, Τηλέφωνο: 231 052 0119
βρείτε τους στο fb εδώ www.facebook.com/Coq-Au-Zen-Bar-Bistrot
