Ένας μύθος εικοσιπέντε χρόνων

Αρχή του παραμυθιού. Ένα από τα πιο ωραία παιδιά αυτής της πόλης, ο Μπάμπης Ζουμπούλης, αποφασίζει να επιστρέψει από τη Γερμανία, όπου ζούσε μια περίοδο πλάι στον πατέρα του  και αργότερα στο ελληνικό προξενείο του Ανόβερου και αποφασίζει να επιστρέψει και να στήσει ένα μαγαζί στη Θεσσαλονίκη μετά από πρόταση του αδερφού του Σάββα. Δεκέμβριος 1981, σε μια πάροδο της Ανθέων, τη Μαυροκορδάτου, ανοίγει σε μια υπόγεια disco που λεγόταν Regal, στην οποία εργαζόταν ως υπεύθυνος ο αδερφός του Σάββας, ο οποίος γίνεται και συνέταιρος στο Basement. Ένα εξαιρετικά προχωρημένο μαγαζί της εποχής, από κάθε άποψη. Γίνεται το talk of the town και οι θαμώνες του είναι ένα μεικτό κοινό από ότι πιο avant garde διέθετε η εποχή. Από trans έως άγρια νιάτα που έσκαγαν μύτη καβάλα σε μηχανές μεγάλου κυβισμού και μια μπανιέρα με μια μοντέλα εντός της! Το μαγαζί γίνεται talk of the town και συναντά μέχρι και το Billy Bo εντός του! Μια μέρα μάλιστα που πήγαν να κλείσουν το μαγαζί οι αστυνομικοί θαμώνες πετούσαν γιαούρτια για να μην κλείσει.

Ο δρόμος για την επιτυχία έχει ανοίξει. Μέχρι τη στιγμή που το έκλεισαν, για ευνόητους λόγους, ήταν πολύ μπροστά για την εποχή του και άνοιξε ένα νέο ορίζοντα. Η Amnesia, disco της περιοχής του αεροδρομίου, που λειτουργούσε χειμώνα, όπως άλλωστε και άλλες εκείνη την εποχή, όπως και η Smeraldo, μετατρέπεται από την ομάδα του Ζουμπούλη και των συνεταίρων του (Σάββας Ζουμπούλης, Σάκης Μπερδος, Νίκος Καρατζάς, Σάκης Λυπηρίδης και ο Κουρέτας, Πέτρος Μουρατίδης, Νίκος Αλατζάς και στο τέλος προστέθηκε στο τέλος κι ο Κώστας Καπετανιδης και ο Παπαδόπουλος) σε καλοκαιρινό υπερ-κλαμπ. Φυτεύονται φοίνικες, φτιάχνεται πισίνα και η περιπέτεια ξεκινά και θα κρατήσει έως το ’89. Στο μεταξύ ο Πέτρος Μουρατίδης προτείνει στο Μπάμπη και τη ομάδα του (Σάββας Ζουμπουλης, Σάκης Μπερδος) να αναλάβει την παλιά Palladium στη Μπότσαρη και να δημιουργήσει κάτι εκεί. Γεννιέται πρώτα το Convoy και μετά το Container, δυο club που έγραψαν το δικό τους κεφάλαιο στη νύχτα της πόλης. Ακόμα υπάρχουν διηγήσεις με τον Ιόλα να κατεβαίνει τη σκάλα με μια μακριά γούνα, την πρώτη γιγαντοοθόνη να παίζει το Thriller του Michael Jackson, barmen ντυμένους άλλοτε αστροναύτες και άλλοτε γυμνούς με κεραυνούς ζωγραφισμένους πάνω τους. Σκίζει. Και το 1985, δεύτερη τετραετία του ΠΑΣΟΚ στη χώρα, για να το τοποθετήσουμε λίγο και ιστορικά κατεβαίνουν στο κέντρο. Κάτω από το Tiffany’s στην Ικτίνου, αποφασίζουν να ανοίξουν το νέο Basement. Τα παιδιά του κέντρου προσκυνούν. Μαζί τους σιγά σιγά και όλη η πόλη. Ο θρίαμβος συνεχίζεται μέχρι που το υπόγειο κλείνει διότι ενοχλούσε γενικώς το φιλήσυχο κέντρο της πόλης και το εστιατόριο επάνω…

Στο μεταξύ ένα μέρος της ομάδας, οι Βουλγαρίδης, Παγώνης και Πάππας  έχει μετακομίσει στην Ανθέων, σε ένα παλιό σπίτι, που σήμερα στεγάζεται το Habanera και έχει κάνει το Housemobile. Εκεί ενώνονται ξανά τη σεζόν 86-87 και δημιουργούν ένα πραγματικά μοναδικό για την εμπειρία του χώρο, το Basemobile, που αποτέλεσε τον ναό που προσκυνήσαμε και μας βρήκε το ξημέρωμα ευτυχισμένους. Η τελευταία μετεξέλιξη του πειράματος ήταν το απόλυτο καλοκαιρινό club της Χαλκιδικής, το καλοκαιρινό Basemobile, το καλοκαίρι του 1988, σε ένα χωράφι λίγο έξω από την Καλλιθέα, στο δρόμο προς τη Σίβηρη, με σήμα κατατεθέν ένα αυτοκίνητο καρφωμένο με τη μούρη στο χώμα. Εκεί ξημερωθήκαμε δυο καλοκαίρια, να μα το θεό. Και αργότερα στο παλιό Acropol στη στροφή Επανωμής στήνει το Spacemobile στο 95-96, μόνος πια.

Μετά την δημιουργική και την τεράστια από κάθε άποψη δεκαετία του Μπάμπη Ζουμπούλη, και τις εντυπωσιακές αλλαγές στη ζωή του, ανάμεσα τους και ο γάμος του με τη Νατάσσα Καλαφάτη, η νέα δεκαετία τον βρίσκει να ψάχνει το επόμενο project. Κουβέντες που γίνονται στο παλιό εργοστάσιο της Βίλκα που ετοιμαζόταν να ξανανοίξει δεν αποδίδουν και κάποιος του μιλά για το παλιό καφενείο Θερμαϊκός στην παλιά παραλία που βρίσκεται σε παρακμή. Η παλιά παραλία ήταν γεμάτη θρυλικά καφενεία όπως το Αιγαίο, το Ματζέστικ, το Αχίλλειο. Ο Μπάμπης βλέπει τον Θερμαϊκό και αποφασίζει να το συνεχίσει ως καφενείο, να παίζει ο κόσμος και καμία πρέφα και κανένα μπιλιάρδο.

Το παλιό σφαιριστήριο μετατρέπεται σε ένα υβριδικό καφενείο που σύντομα όμως θα βρει το στίγμα του. Ξεκινά η μεταμόρφωση. Μια σειρά από πράγματα που έχουν φέρει ο Μπάμπης και η Νατάσσα από ταξίδια, αντίκες, vintage, καλτιές στα όρια του kitsch, πράγματα που αγοράζονται από παλιατζίδικα της πόλης, διαφημίσεις προχωρημένες, φωτιστικά υπέρπαραγωγή και ό,τι άλλο είχαν στο σπίτι ή σε αποθήκες επιστρατεύονται. Δημιουργείται ένας χώρος που όποιος μπαίνει μέσα μένει άφωνος.

Η παραλία τότε είναι εντελώς παρατημένη, με κάτι παρακμιακές καφετέριες. Ο κόσμος δεν την προτιμά. Είναι άνοιξη του 1992. Το νέο ταξιδεύει στόμα με στόμα. Τα παιδιά του κέντρου σπεύδουν. Φίλοι των ιδιοκτητών, πολλοί από αυτούς κατοικοέδρευαν σπίτι τους σε θρυλικές συνάξεις της εποχής, προχωρημένα αγόρια και κορίτσια της εποχής, μουσικοί, καλλιτέχνες, λόγιοι, το enfant gâté της Θεσσαλονίκης. Ο Νίκος Βουκυκλαράκης, αρχιτέκτονας, φτιάχνει τις θρυλικές τουαλέτες, δυο χρόνια αργότερα, που παραμένουν μέχρι σήμερα ίδιες. Ένα από τα πιο cult πράγματα στην πόλη που άντεξαν στο χρόνο. Ο Μπάμπης βάζει το στίγμα στο τι μουσικές θα παίζει το μαγαζί. Τις καλύτερες δηλαδή. Πάνω από το bar εναλλάσεται το σκηνικό που κάθε φορά δίνει τον τόνο. Από ένα εξώφυλλο του Χέντριξ μέχρι ένα τεράστιο φωτογραφικό έργο που φλερτάρει με το S/M ή ακόμα και ένας πίνακας του Καντίσκι. Η Νατάσσα, που εργαζόταν σε μεγάλα δημιουργικά γραφεία της εποχής πριν κάνει το δικό της, επιμελείται το σήμα κατατεθέν του μαγαζιού. Την περίφημη υδρόγειο σφαίρα, που έχει δει σε ένα second hand του Λονδίνου, το flip side και εμπλουτίζει με τους γλάρους και τη γραμματοσειρά που παραμένει αναλλοίωτη μέχρι σήμερα.

Ο Κίκης του Sante επιστρατεύεται για τα έπιπλα και τα φωτιστικά από την μεγάλη συλλογή του. Κάθε βδομάδα κάτι αλλάζει στο χώρο. Κάτι αφαιρείται και κάτι προστίθεται. Από μια σπάνια εικόνα της Josephine Baker πoυ είχαν κουβαλήσει από ένα ταξίδι τους και μια νύχτα το πήρε ένας πελάτης να φύγει έως τα δυο μπιλιάρδα, ένα στο πατάρι και ένα κάτω. Ένα μείγμα καλτ και κιτς αλά Αλμοδοβάρ που όμως δεν ξέφευγε ποτέ από το στόχο που είχαν βάλει. Να λατρευτεί.

Στα τραπέζια του κάθισαν οι πάντες. Από τον Σαββόπουλο και τη Δήμητρα Παπαδοπούλου, μέχρι την Τσανακλίδου και τον John Lurie πoυ κάποτε που ήρθε να παίξει στην πόλη και πέρασε τρεις νύχτες εκεί.

Άλλες φορές το μαγαζί θύμιζε κάστινγκ ταινίας του Νικολαΐδη με Τζούμα, Τάκη Μόσχο και όλες τις μορφές της εποχής και άλλες ήταν το προσκύνημα της δημιουργικής παρέας της πόλης με τον Αλέξη Πετρίδη, τον Γιώργο Πεντζίκη, τη Θεοδοσία Τσάτσου. Μυθικά πάρτι, dj που πέρασαν από τα ντεκ του, από τον Κάβουρα μέχρι την Πία και από το Λευτέρη Κορδιάο έως τον Αλέξανδρο Πέρο.

Στις αρχές της δεκαετίας του 2000 ο Θερμαϊκός αλλάζει και πάλι και ντύνεται στα χρώματα της ηλεκτρονικής μουσικής που γίνεται το νέο του σκηνικό και μέχρι το θάνατο του Μπάμπη το 2005 κρατά τα σκήπτρα μιας πιο dance εποχής της ζωής μας.

Η τελευταία του δεκαετία ανήκει στην Νατάσσα και σηματοδοτεί και μια εποχή που ταιριάζει πολύ στο σήμερα. Ωραίοι βελούδινοι καναπέδες, παλιές στόφες, μουσικές σημερινές και μια μείξη κόσμου εντυπωσιακή. Από τα παλιά άγρια παιδιά της πόλης που μεγάλωσαν πια και θα τα δεις το πρωί στα τραπέζια του στον ήλιο μέχρι πρωτοετείς φοιτητές που έχουν ακούσει για τον εικοσιπενταετή θρύλο και προσκυνούν εδώ για πρώτη φορά. Ο θρύλος της πόλης που ακούει στο όνομα Θερμαϊκός εδώ και 25 χρόνια χάρισε νύχτες και μέρες που η Θεσσαλονίκη του χρωστά. Και συνεχίζει.