Χρήστος Τάτσης: «Έφυγε» μία εμβληματική μορφή της οινοποιίας

«Έφυγε» από τη ζωή στα 85 του χρόνια ο Χρήστος Τάτσης, μία εμβληματική μορφή της οινοποιίας, με την οικογένεια του να έχει αφήσει το δικό της στίγμα με τα προϊόντα της στον κλάδο.

Η οικογένεια Τάτση

Πολύ μακριά στον τόπο και στο χρόνο άρχισε η ενασχόληση της οικογένειας Τάτση με το αμπέλι και το κρασί· κατάγεται από το Άνω Βοδενό της Ανατολικής Ρωμυλίας, περιοχή από αιώνες αμπελουργική. Το 1924 οι πρόσφυγες παππούδες επέλεξαν ως τόπο εγκατάστασης την επίσης αμπελουργική Γουμένισσα.

Η οικογένεια Τάτση, από το 1924 και μετά, απέκτησε αμπέλια στο ύψωμα Λιμπάσκεριτ και Γερακώνα, θέσεις ιδανικές για αμπελοκαλλιέργεια σε ασβεστολιθικά εδάφη που δεν αρδεύονται, και τα δουλεύουν οικογενειακά, πρώτα ο παππούς, μετά ο γιος Χρήστος μαζί με τους γιους του, τον Περικλή και τον Στέργιο. Από το 1998 η καλλιέργεια των αμπελιών είναι πιστοποιημένη βιολογικά, καθώς και με στοιχεία από τη βιοδυναμική καλλιέργεια, με μέση στρεμματική απόδοση περί τα 700 κιλά.

Η οινοποίηση γίνεται στις ιδιόκτητες εγκαταστάσεις του νέου οικογενειακού οινοποιείου και στη συνέχεια παλαίωση των ερυθρών κρασιών σε δρύινα γαλλικά και αμερικάνικα βαρέλια των 225 λίτρων.

Το Κτήμα Τάτση είναι μέλος της ΕΝ.Ο.Α.Β.Ε (Ένωση Οινοπαραγωγών του Αμπελώνα της Βόρειας Ελλάδος). Το οινοποιείο είναι επισκέψιμο κατόπιν τηλεφωνικής επικοινωνίας.

Το «αντίο» του Θωμά Λίγα

Στην Γουμένισσα στις 1 Φεβρουαρίου γιορτάζεται η γιορτή του Αγίου Τρύφωνα προστάτη των αμπελουργών στον οικισμό που φτιάξανε οι πρόσφυγες της ανατολικής Ρωμυλίας με κουρμπάνι και χορό και έτσι ξεκινάει το κλάδεμα στ´αμπέλια. Αυτή η πολιτιστική κληρονομιά αν μπορούσε να σκιαγραφηθεί σε μία ανθρώπινη ύπαρξη αυτή σίγουρα θα ανταποκρίνονταν στη φιγούρα του μπάρμπα Χρήστου Τάτση. Αυτού του Θρακιώτη στωικού εργάτη της γης, του λεπτοκαμωμένου και ακούραστου αμπελουργού, του υπομονετικού συνομιλητή του πρέμνου, του γητευτή της Νεγκόσκας και του Ξινόμαυρου, του Ροδίτη και του Παμιτιού.

..-Στάσου πού πάς μωρέ, να σε κεράσω ένα τσίπουρο βρέ αδερφέ, να! δες και η κυρία Μαρία ετοίμασε τον μεζέ!… Πάντα έτσι σε προλάβαινε στο φευγιό να σου προσφέρει ανοιχτόκαρδα και απλόχερα λίγο από αυτό που η ψυχή του λαχταρούσε σαν ένα απαλό ανθρώπινο άγγιγμα με ζεστή καθαρή ματιά.

Φέτος η γιορτή του Άγιου Τρύφωνα θα γίνει χωρίς τον κυρ Χρήστο. Έφυγε χτές στα 85 του.

Ίσως τον αχνοδιακρίνουμε στο αμπελουργικό μας εικονοστάσι. Σίγουρα όμως θα τον μνημονεύουμε και βέβαια πίνοντας ένα κρασί, ένα τσίπουρο αλλά σίγουρα διαδίδοντας την υποδειγματική του εργατικότητα, την απαράμιλλη μετριοφροσύνη του, την διδακτική του τέχνη.

Ευτυχώς φρόντισε και την μετάδωσε ακέραια, χωρίς φτιασίδια, στα παιδιά του Περικλή και Στέργιο και έτσι μπορεί να τρυγάει ευτυχισμένος τον ουράνιο τώρα αμπελώνα αφού τον γήινο τόσο επιμελημένα περιποιήθηκε σε όλο του το βιός και το συνεχίζουν ακόμη καλύτερα οι απόγονοι!