Κι αν δεν έχουμε δει σειρές που μας απογοήτευσαν. Εδώ όμως δε θα μιλήσουμε για τις πιο γνωστές σειρές για τις οποίες έχουμε δικαιολογημένα παράπονα (γκουχ, Game of Thrones).

Δε μιλάμε για σειρές που είχαν καλές πρώτες σεζόν και χάλασαν στην 4η-5η. Έτσι κι αλλιώς είναι αναπόφευκτο να συμβεί κάτι τέτοιο όταν τραβάς μια ιστορία για τόσο πολύ. Σκεφτείτε μόνο ότι στην αρχή έχεις χρόνο να σχεδιάσεις την πλοκή και τις σεζόν σου, αλλά και να τις γράψεις με την ησυχία σου. Όσο όμως η παραγωγή τρέχει, εσύ πρέπει να τρέχεις μαζί της και οι απαιτήσεις του γυρίσματος, των ηθοποιών και των συντελεστών αλλάζουν συχνά τα σχέδιά σου.

Είναι γνωστό ότι πρόκειται για δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα το να έχεις μια καλή ιδέα και το να μπορείς να την αναπτύξεις. Οι παρακάτω σειρές πολύ απλά δεν μπόρεσαν να αναπτύξουν αυτή την ιδέα. Είχαν ένα πολύ δυνατό πρώτο επεισόδιο, ίσως μας τίζαραν με 4-5 καλά επεισόδια, μόνο για να ανακαλύψουμε (ίσως και πολύ αργά) ότι τζάμπα σπαταλάμε το χρόνο μας.

Manifest

(2018) Ένα αεροπλάνο γεμάτο κόσμο ξεκινάει από τη Χαβάη προς τις ΗΠΑ. Στην άφιξη, οι επιβάτες σοκαρισμένοι συνειδητοποιούν ότι έχουν προσγειωθεί 5 χρόνια αργότερα. Μέσα σε αυτά τα 5 χρόνια, σχέσεις διαλύθηκαν, αγαπημένοι πέθαναν ή προχώρησαν στη ζωή τους, αφού το αεροπλάνο είχε εξαφανιστεί και οι επιβαίνοντες θεωρήθηκαν νεκροί. Υπάρχει και μια καλή επίπτωση όμως – ένα μικρό αγόρι με λευχαιμία βρίσκει να τον περιμένει 5 χρόνια αργότερα μια θεραπεία που έχει αναπτυχθεί σε αυτό το διάστημα.

Ίσως η μεγαλύτερη απογοήτευση της λίστας, γι’ αυτό και μπαίνει πρώτη. Όταν το 2018 ανακοινώθηκε η πρώτη σεζόν του Manifest, ομολογουμένως φαινόταν τρελό sci-fi drama, με το κοινό δικαιολογημένα να ενθουσιάζεται και να κάνει λόγο για το νέο Lost. Μεγάλη μπουκιά φάε, όμως, γιατί παρότι το διπλό πρώτο επεισόδιο κατάφερε και χτύπησε ακριβώς στο συναίσθημα, δίνοντας ταυτόχρονα ένα πολύ ενδιαφέρον μυστήριο επιστημονικής φαντασίας, η επιτυχία του σταμάτησε ακριβώς εκεί. Η πλοκή άρχισε να μένει η ίδια σε κάθε επεισόδιο, δίνοντάς μας πανομοιότυπα μυστήρια κάθε φορά. Όταν οι επιβάτες άρχισαν να έχουν οράματα τα οποία έπρεπε να αποκρυπτογραφήσουν για να βοηθήσουν κάποιον, μάλλον η παραγωγή θεώρησε ότι αυτή είναι η σωστή συνταγή και άρχισε να επαναλαμβάνει αυτό το φορμάτ επ’ αόριστον. Επιπλέον, παρότι το πιλοτικό επεισόδιο κατάφερε να μας κάνει να δεθούμε με τους χαρακτήρες, με αποτέλεσμα ίσως και να το παρακολουθούμε ακόμα ως guilty pleasure, οι χαρακτήρες και τα κίνητρά τους αποδείχτηκαν δυστυχώς αρκετά ρηχά και αδιάφορα. Η σειρά συνεχίζει μέχρι και σήμερα και βρίσκεται στην τρίτη σεζόν της.

Prodigal Son

(2019) Ο Malcolm Bright δουλεύει ως σύμβουλος για το NYPD. Οι μέθοδοί του είναι περίεργες, όπως κάθε τηλεοπτικού αστυνομικού συμβούλου που σέβεται τον εαυτό του, με μια μοναδική ικανότητα να καταλαβαίνει τη δουλειά δολοφόνων, καλύτερα δε των serial killers. Αυτό ίσως πηγάζει από το γεγονός ότι ο πατέρας του είναι και ο ίδιος ένας διάσημος serial killer που συνελήφθη όταν αυτός ήταν μικρός. Εξερευνώντας ταυτόχρονα τα (πολλά) ψυχολογικά προβλήματα του Malcolm αλλά και τη σχέση του με τον πατέρα του, (ο οποίος επιμένει ότι είναι ένας πολύ στοργικός πατέρας, ακόμα και μετά από 20 χρόνια στη φυλακή), τον παρακολουθούμε να λύνει τον έναν φόνο μετά τον άλλο, ενώ σχεδόν σε κάθε επεισόδιο κινδυνεύει να πεθάνει και ο ίδιος.

“Δε θα γίνεις Hannibal ποτέ“, είναι μάλλον ο υπότιτλος που χρειάζεται. Ο Tom Payne στον πρωταγωνιστικό ρόλο είναι φανταστικός, σε συνδυασμό, δε, με το “όνομα” της σειράς, Michael Sheen στο ρόλο του δολοφόνου-πατέρα, έχουμε ένα πολύ δυνατό δίδυμο. Ο πατέρας επιμένει ότι και ο Malcolm είναι λίγο δολοφόνος, ότι έχει τραβήξει γονίδια. Εκείνος το αρνείται. Το παραμύθι τραβάει καιρό. Παρά τις υποκριτικές ικανότητες του πρωταγωνιστή, η υπερβολή του χαρακτήρα του είναι αποπνικτική και τρομερά επιδεικτική. Κι εμείς είδαμε το Mentalist και το Sherlock, αλλά δεν κάναμε έτσι. Τα ψυχολογικά προβλήματά του καταλήγουν να μην έχουν κάποιο αντίκτυπο στη σειρά, και μάλλον είναι εκεί μόνο για να μας εντυπωσιάσουν με το στυλ “δείτε πόσο κατεστραμμένος είναι”, ένα πολύ φορεμένο trope, που δεν έχει και κάποιο payoff στην προκειμένη.

Η υπόθεση αναλώνεται για άλλη μια φορά στο ένα βαρετό έγκλημα μετά το άλλο, με τις συμπτώσεις που συνδέουν τον Malcolm στην υπόθεση της εβδομάδας να είναι πιο over the top από οποιαδήποτε άλλη σειρά. Οι σχέσεις των χαρακτήρων είναι επιφανειακά βαθιές, αλλά δεν εξελίσσονται ποτέ, ή δε δικαιολογούν τις τυχόν εξελίξεις τους, με το ερωτικό ενδιαφέρον του πρωταγωνιστή να μην έχει προλάβει καν μέσα σε δύο σεζόν να τον συμπαθήσει καλά-καλά. Όσο για το περιβάλλον, εξίσου αδιάφορο, αφού η οικογένεια του Malcolm ανήκει στην καλή κοινωνία της Νέας Υόρκης, οπότε οι χαρακτήρες που βλέπουμε είναι πανάκριβα ντυμένες και στυλιζαρισμένες πλούσιες γυναίκες και κουστουμαρισμένοι άντρες με υφάκι. Παρόλα αυτά, χρειάστηκε παρέμβαση από τις φίλες μου για να σταματήσω να το βλέπω, αφού σε κάθε επεισόδιο πίστευα ότι θα εξελίξουν αυτό το ενδιαφέρον premise. Έκανα λάθος, φυσικά, αφού ούτε η προσθήκη της Catherine Zeta-Jones στο βασικό καστ δεν κατάφερε να σώσει τη σειρά που ακυρώθηκε πριν λίγες μέρες.

Siren

(2018) Μια μυστηριώδης κοπέλα ξεβράζεται από τη θάλασσα στην ακτή μιας μικρής πόλης με βαθιά μυθολογία με γοργόνες. Η κοπέλα δε μιλάει, αλλά κοιτάζει έτσι περίεργα τον κόσμο και φαίνεται να ψάχνει κάτι. Δεν πρόκειται για αβοήθητη γοργόνα, όμως, αφού τα πλάσματα της σειράς είναι σειρήνες, δηλαδή επικίνδυνα και σχεδόν ανθρωποφάγα όντα όταν βρίσκονται στο νερό. Η σειρήνα μας λοιπόν όταν καταφέρνει να επικοινωνήσει με ένα πολύ βοηθητικό ζευγάρι βιολόγων, τους λέει ότι ψάχνει την αδερφή της που την έχουν πιάσει στα δίχτυα τους σε κάποιο κοντινό στρατόπεδο. Ενώ αρχίζει να παίζει ένα ειδύλλιο και με τα δύο άτομα, θα προσπαθήσουν να ελευθερώσουν την αδερφή της, φέρνοντας επίσης στην επιφάνεια το μεγαλύτερό τους πρόβλημα που είναι η μόλυνση των υδάτων και οι υπόλοιπες σειρήνες που έχουν πάρα πολλή όρεξη να βγουν και να φάνε όλους τους ανθρώπους.

Ε, εντάξει. Πείτε το. Το έκανε το 2007 το Mega με τις “Γοργόνες”. Πιο πετυχημένα κιόλας, τολμώ να πω. Άλλη μια πολυ καλή αρχική προσπάθεια, αφού για τουλάχιστον 5 επεισόδια παρακολουθείς ελπίζοντας ότι κάτι κάπως θα εξελιχθεί και θα σε ανταμείψει για το χρόνο σου. Η πλοκή παραμένει οδυνηρά αργή και οι χαρακτήρες απογοητευτικά αναξιοσημείωτοι. Ακόμα και το ενδιαφέρον πρόσωπο της πρωταγωνίστριας με το περίεργο βλέμμα της και η περιέργειά της και για τους δύο ανθρώπους της σχέσης δεν είναι αρκετά για να σε κρατήσουν μέχρι το τέλος. Φυσικά, αν απλά θέλεις πάρα πολύ να δεις γοργόνα στη στεριά και σε ψήνει φουλ το κόνσεπτ, δε χρειάζεται να το ψειρίζεις με πλοκές και σενάρια και τέτοια χαζά. Είναι σεναριακά κάτι πάρα πολύ βασικό; Ναι. Έχει κάπου αλλού γοργόνες αυτή τη στιγμή; Ορίστε, λοιπόν. Ακυρώθηκε, πάντως, στην 3η σεζόν.

The Passage

(2019) Μετά από ένα ριψοκίνδυνο πείραμα που πήγε στραβά, η Αμερικανική κυβέρνηση έχει ξαφνικά στα χέρια της μια ομάδα θανατοποινιτών που έχουν γίνει βαμπίρ. Ωστόσο, πρόκειται για κατατονικά βαμπίρ που δε μπορούν να επικοινωνήσουν προς το παρόν, παρά μόνο τηλεπαθητικά, ενίοτε. Η ιδέα είναι ότι αν κάνουν το ίδιο πείραμα σε ένα μικρό παιδί, τα αποτελέσματα θα είναι καλύτερα και ίσως αποτρέψουν τον ιό που έχει αρχίσει να μετατρέπεται σε πανδημία. Ο πράκτορας που έχει την αποστολή να βρει ένα παιδί χωρίς οικογένεια και να το φέρει για πειραματόζωο, όμως, έχει άλλα σχέδια. Απρόθυμος να παραδώσει το κορίτσι που βρήκε, προσπαθεί να τη γλιτώσει και μαζί γίνονται φυγάδες. Η κυβέρνηση θα κάνει τα πάντα για να πάρει πίσω το παιδί και αυτός θα κάνει τα πάντα για να την προστατέψει.

Η φάση είναι The Last of Us σε συνδυασμό το παιχνίδι του Walking Dead. Πατρική φιγούρα, ορφανό κορίτσι, ζόμπι, αυτοί εναντίον όλου του κόσμου. Βασισμένη στην ομότιτλη τριλογία βιβλίων, η σειρά είχε πολύ υψηλές βλέψεις, έχοντας ακόμα και τον Ridley Scott ως executive producer. Τι ήταν όμως αυτό που δεν κόλλησε και η σειρά ακυρώθηκε μετά από μία μόνο σεζόν; Ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα που προσεγγίστηκε με πολύ λάθος τρόπο, καταφέρνοντας και αυτό να γίνει ρηχό. Ο πολύ αρχετυπικός και αδιάφορος πρωταγωνιστής, οι γεμάτοι exposition διάλογοι που σου τα λένε όλα μέσα στη μούρη, η σχέση πατέρα-κόρης που δημιουργήθηκε σχεδόν χωρίς καμιά δικαιολόγηση, συναισθηματικά ρακόρ που δεν κρατήθηκαν ποτέ. Άλλη μια περίπτωση που βλέπεις ένα-ένα τα επεισόδια και ελπίζεις να δεις κάτι παραπάνω από κυβερνητικούς πράκτορες και επιστήμονες να λένε τα σχέδιά τους, με μικρές διακοπές δήθεν συναισθηματικών σκηνών χωρίς αντίκτυπο.

Ίσως βέβαια να έφταιγε ότι η σεζόν τελειώνει με την ασταμάτητη εξάπλωση του ιού, οι περισσότεροι χαρακτήρες πεθαίνουν και το βιβλίο συνεχίζει 100 (!) χρόνια μετά, με τη μικρή πρωταγωνίστρια μια από τους ελάχιστους επιζώντες που έχουν πάρει τη σωστή θεραπεία και επιβίωσαν. Όσοι έχουν διαβάσει τα βιβλία μιλάνε για μια φτηνή απομίμησή τους, με ρηχούς χαρακτήρες και στόρυλάινς, που μοιάζουν να έχουν διατηρήσει μόνο τον τίτλο του αρχικού υλικού.

Δείτε επίσης: