Αυτή τη χρονιά, θα τα καταφέρω (final)

Λέξεις: Νάσια Ευθυμιοπούλου

Ο αισιόδοξος και ο απαισιόδοξος πεθαίνουν με τον ίδιο τρόπο. Ζουν όμως μια εντελώς διαφορετική ζωή. Κάθε τι που βιώνουμε είναι το αποτέλεσμα του πώς είχαμε αντιδράσει σε ένα ή περισσότερα γεγονότα στη ζωή μας. Για να φτάσουμε όμως στη δράση, έχουν προηγηθεί διάφορα άλλα στάδια με πρώτο αυτό της αρχικής μας σκέψης.

Εάν δεν σας αρέσουν αυτά που συμβαίνουν στη ζωή σας έχετε δυο επιλογές. Η μια είναι να ρίχνετε το φταίξιμο στο γεγονός, στην κακή οικονομία, στην έλλειψη χρημάτων, στους γονείς σας, στο σύστημα κλπ. Φυσικά και όλα αυτά παίζουν ρόλο αλλά εάν ήταν καθοριστικοί παράγοντες κανείς άλλος δεν θα είχε πετύχει μέχρι τώρα. Πολλοί άνθρωποι ξεπερνούν αυτά τα εμπόδια, οπότε δεν είναι οι εξωτερικές συνθήκες και οι περιστάσεις που σας σταματούν. Εμείς σταματάμε τον εαυτό μας με τρόπους μη υποστηρικτικούς και μετά αναρωτιόμαστε γιατί δεν είμαστε ικανοποιημένοι απ’τη ζωή μας.

Η άλλη επιλογή που έχετε χρειάζεται εξάσκηση και η καθημερινότητά σας θα βελτιωθεί σημαντικά. Θα χρειαστεί να αλλάξετε τον τρόπο που σκέφτεστε, τον τρόπο που ερμηνεύετε ένα γεγονός, ακόμα και τις εικόνες που φτιάχνετε για εσάς και τους άλλους στο μυαλό σας.

Το παρακάτω πινακάκι το χρησιμοποιώ πάντα όταν θέλω να εξηγήσω τον τρόπο με τον οποίο αλλάζω στάση στα πράγματα.

Συμβαίνει κάποιο γεγονός σημαντικό ή ασήμαντο. Στο ερέθισμα που έρχεται απ’το περιβάλλον δεν έχουμε κάποιο έλεγχο ούτε μπορούμε να το αλλάξουμε. Το να προσπαθούμε να ελέγχουμε ή να αλλάξουμε το ερέθισμα -το οποίο μπορεί να είναι οτιδήποτε- είναι κουραστικό και μάταιο.

Αυτό που μπορούμε να αλλάξουμε, να έχουμε έλεγχο είναι μόνο στον εαυτό μας και συγκεκριμένα στην αρχική μας σκέψη. Γιατί είναι τόσο σημαντική η αρχική μας σκέψη; Γιατί αυτή θα καθορίσει το συναίσθημα που θα προκύψει, το σωματικό σύμπτωμα και τη δράση μας, τη συμπεριφορά μας. Εάν η αρχική μας σκέψη δεν είναι υποστηρικτική προς εμάς, ή διαστρεβλωμένη τότε το συναίσθημα που θα έχουμε να διαχειριστούμε θα είναι δύσκολο, το πιθανότερο είναι να μην αισθανόμαστε καλά στο σώμα και η δράση-συμπεριφορά δεν θα είναι σε καμία περίπτωση βοηθητική.

Για αρχή, αυτό που θα σας πρότεινα να κάνετε όταν καταλαβαίνετε πως η αρχική σας σκέψη δεν είναι βοηθητική -θα το αναγνωρίζετε απ’όλα τα υπόλοιπα και κυρίως απ’την αίσθηση στο σώμα και τη δράση- είναι να στέκεστε λίγο σε εσάς και να λέτε “υπάρχει κάποιος άλλος τρόπος να σκεφτώ και να ερμηνεύσω το αρχικό ερέθισμα;” Εάν αυτό σας δυσκολεύει τότε σκεφτείτε ή ρωτήστε κάποιον που σκέφτεται και αντιδρά διαφορετικά από εσάς. Να θυμάστε πως μόνο τρία πράγματα μπορούμε να ελέγξουμε: τις σκέψεις μας, τις εικόνες που φτιάχνουμε στο μυαλό μας και τη συμπεριφορά μας.

Σε όσες ομάδες αυτοβοήθειας δουλεύουν τα δώδεκα βήματα, η παραφροσύνη ορίζεται ως η συνεχής επανάληψη μιας συμπεριφοράς με την προσδοκία ενός διαφορετικού αποτελέσματος. Εάν συνεχίζετε να συμπεριφέρεστε με τους ίδιους τρόπους και περιμένετε διαφορετικά αποτελέσματα, τότε κάτι κάνετε λάθος. Πάρτε την ευθύνη των επιλογών σας, των συναισθημάτων σας και σταματήστε να κατηγορείτε τους άλλους. Δοκιμάστε να αλλάξετε τις σκέψεις σας, τις συνήθειές σας, τον τρόπο που νοηματοδοτείτε αυτά που σας συμβαίνουν, αυτά που διαβάζετε, τους ανθρώπους που συναναστρέφεστε και κυρίως τον τρόπο που μιλάτε για τον εαυτό σας και τους άλλους.

Έχω παρατηρήσει πως ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων στεναχωριέται και μένει στο γεγονός πως κάποια πράγματα τα έμαθε σε μεγάλη ηλικία και ότι θα πρέπει να καταβάλει προσπάθεια για να καταφέρει να σκέφτεται υποστηρικτικά προς τον εαυτό του. Το καταλαβαίνω πάρα πολύ και ως θεραπευόμενη τα πρώτα χρόνια της θεραπείας έχω λυπηθεί και έχω θυμώσει που κάποια πράγματα έπρεπε να μάθω να τα κάνω “manually”.  Να χαίρεστε που έχετε τη δυνατότητα να μαθαίνετε καινούργιους τρόπους -και ας μην τους χρησιμοποιήσετε ποτέ- γιατί αυτό σας δίνει επιλογές.

*Η Νάσια Ευθυμιοπούλου είναι ψυχολόγος – ψυχοθεραπεύτρια Gestalt. Τη διαβάζετε και στο μπλογκ της.