Αντίο Μάγια Λυμπεροπούλου

Μια σπουδαία κυρία του ελληνικού θεάτρου η Μάγια Λυμπεροπούλου έφυγε απόψε από κοντά μας από έμφραγμα σε ηλικία 81 χρόνων.

Η Μάγια Λυμπεροπούλου γεννήθηκε το 1940 στην Αθήνα και φοίτησε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Παράλληλα σπούδασε υποκριτική στο Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν. Μετά την αποφοίτησή της παρέμεινε στο πλευρό του Κουν ως καλλιτεχνική συνεργάτιδά του μέχρι το 1970. Από το 1971 και για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα διέμεινε στην Γαλλία, όπου σπούδασε κινηματογράφο και εργάστηκε ως ηθοποιός.

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα συνέχισε την καλλιτεχνική της πορεία συνεργαζόμενη με το Εθνικό Θέατρο, το Θέατρο Τέχνης, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδας κ.α ενώ είχε διατελέσει και καλλιτεχνική διευθύντρια του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Πάτρας και άλλους θιάσους αναλαμβάνοντας μεγάλους και απαιτητικόύς θεατρικούς ρόλους τους οποίους ενσάρκωσε με συγκλονιστικό τρόπο.

Είχε συμμετάσχει μεταξύ άλλων στις παραστάσεις «Ο θείος Βάνιας», «Οι δούλες», «Ιλιάδα», «Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα», «Πάθος», «Φάουστ», «Ιστορίες από το δάσος της Βιέννης» κ.α.

«Όταν είμαι πάνω στη σκηνή είμαι ηθοποιός και υπηρετώ κάτι που έχει πει κάποιος σκηνοθέτης, κι ας είμαι εγώ η ίδια σκηνοθέτις του εαυτού μου»

«Το θέατρο έχει το άναρχο και την περιπέτεια. Αλλά για να γίνουν δημιουργία ζητούν και μια τσιμεντένια πρακτική, μια συγκεκριμένη βάση. Μόνον έτσι μπορεί να αντεπεξέλθει στους κλονισμούς που θα φέρει η όποια έμπνευση, η όποια τρέλα. Δεν μιλώ μόνο για τις προσωπικές ευθύνες αλλά για μια συνολική, όταν συμπορεύεται με πολλούς ανθρώπους. Η ομορφιά και η κατάρα του θεάτρου είναι ότι είναι πληθυντικό. Γι’ αυτό και όταν γίνεται σωστά, και σωστά σημαίνει με αγωνία και αναζήτηση, είναι συναρπαστικό. Οταν γίνεται σαν ρουτίνα, σαν «επαγγελματάκι», είναι το πιο εξευτελιστικό πράγμα που μπορεί να υπάρχει. Οταν γίνεται μέτρια ή συμβατικά, τότε γίνεται εξευτελιστικό. Και μιλώ για τη νοοτροπία που διέπει τη δουλειά. Το θέατρο είναι ένας χώρος όπου πολλές φορές η αποτυχία είναι γονιμότερη της επιτυχίας. Είναι άναρχο πράγμα το θέατρο», είχε πει στη Μυρτώ Λομβέρδου στο Βήμα.

To αντίο του Σταμάτη Κραουνάκη.