Ο Αντώνης Μποσκοΐτης συναντά τους μύθους της σύγχρονης Ελλάδας

Στη Θεσσαλονίκη τον γνωρίσαμε κυρίως μέσα από τις ταινίες του. Ταινίες που αποτυπώνουν επιμέρους πτυχές του νεότερου ελληνικού πολιτισμού. Όμως ο Αντώνης Μποσκοΐτης συνέχισε να αναδεικνύει αυτά τα πρόσωπα και μέσα από μια άλλη ιδιότητα, αυτή του δημοσιογράφου. Στο νέο βιβλίο του με τίτλο «18 συνεντεύξεις – Σαν μονόπρακτα», το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μετρονόμος, ο Αντώνης Μποσκοΐτης ανατρέχει στην πλούσια δημοσιογραφική διαδρομή του, από το 2002, στον αθηναϊκό τύπο (Δίφωνο, Ήχος και Εικόνα, Lifo, Το Κουτί της Πανδώρας, κλπ) και αναδεικνύει 18 από αυτές τις συνεντεύξεις του.

Πρόκειται για 18 συνεντεύξεις με 18 αντίστοιχες κορυφαίες προσωπικότητες από την Ελλάδα και το εξωτερικό, που δημοσιεύθηκαν στον έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο από το 2002 μέχρι το 2018. Μεταξύ τους, η Marianne Faithfull, η Δόμνα Σαμίου, ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Demis Roussos, αλλά και δύο συνεντεύξεις που δημοσιεύονται για πρώτη φορά με τον ποιητή Ντίνο Χριστιανόπουλο και την ηθοποιό – συγγραφέα Μπέττυ Βακαλίδου. Οι συνεντεύξεις έχουν το χαρακτήρα μονόπρακτου και εντυπωσιάζουν με τον φαινομενικό αυθορμητισμό τους, σαν να είναι έτοιμοι μονόλογοι για κάποια θεατρική σκηνή.

Ο Αντώνης Μποσκοΐτης θα βρίσκεται την Τρίτη 9 Απρίλιου 2019 (ώρα 9μμ) στη Ζώγια για να παρουσιάσει τις «18 συνεντεύξεις – Σαν μονόπρακτα». Ο Γιάννης Γκροσδάνης μίλησε λίγο πριν από την βιβλιοπαρουσίαση μαζί του για το βιβλίο και για αυτή την πλούσια δημοσιογραφική διαδρομή.

Τελικά Δημοσιογράφος ή σκηνοθέτης; 

Θα απαντούσα σκηνοθέτης συνεντεύξεων, πιστεύοντας πως αν «έχω» την τεχνική της συνέντευξης, οφείλεται εν πολλοίς στην κινηματογραφική μου ιδιότητα. Όταν επί σειρά ετών κάνεις ντοκιμαντέρ, σε φιλμ μάλιστα, όπου δεν έχεις την πολυτέλεια πολλών λήψεων, μαθαίνεις αυτομάτως και την οικονομία στο τι θα εκμαιεύσεις απ’ τον εκάστοτε ομιλητή μπροστά στο φακό. Βέβαια, στις συνεντεύξεις του βιβλίου, όπως και γενικά στις συνεντεύξεις που παίρνω, μόνο…οικονομία δεν υπάρχει. Δεν θα γινόταν κι αλλιώς, εφόσον με ενδιαφέρει πρωτίστως η ψυχολογική προσέγγιση της κάθε μίας προσωπικότητας και έπειτα ο τρόπος να μου αφηγείται κάποιες ενδιαφέρουσες ιστορίες. 

18 συνεντεύξεις σαν μονόπρακτα: Μπορεί μια συνέντευξη να έχει θεατρική υπόσταση;

Σαφώς και μπορεί. Για παράδειγμα, το θεατρικό «Την λένε Εύα» είχε προκύψει από μία συνέντευξη της τρανς περφόρμερ Εύας Κουμαριανού. Βέβαια, για να συμβεί αυτό, θα πρέπει ο ίδιος ο δημοσιογράφος να μπορεί και να ξέρει να δώσει θεατρική υφή στο γραπτό του, στην καταγραφή δηλαδή της συνέντευξης. Χαίρομαι, πάντως, όταν ο καλός φίλος, Στέφανος Κορκολής, μου είπε πως καθώς διάβαζε πολλές απ’ τις συνεντεύξεις του βιβλίου, του γεννιόντουσαν μουσικές! 

Τι είναι για σένα μια συνέντευξη; Μια φιλική κουβέντα, ένα εργαλείο έρευνας για το πρόσωπο που κάνεις δημοσιογραφικά close up, μια αφορμή να «ψηλαφίσεις» μια ξεχωριστή ιστορία;

Όλα αυτά μαζί! Δε φαντάζεται κανείς με πόση χαρά πηγαίνω να συναντήσω κάποιον για συνέντευξη, από τον πιο famous μέχρι αυτόν που έχει κάνει δυο – τρία πραγματάκια στον τομέα του. Και πάντα έχω μια σιγουριά μέσα μου, σαν να γνωρίζω εκ των προτέρων ποια συνέντευξη θα βγει υπέροχη, απλά καλή ή λιγότερο καλή. Να το πω αλλιώς, η τόση άπλα του διαδικτύου, στο οποίο διαβάζεις συνήθως αδιάφορες συνεντεύξεις, μας έχει κάνει κάποιους καλύτερους, ίσως ακόμη πιο «ταγμένους», στη δουλειά μας. 

Έχεις πάρει δεκάδες συνεντεύξεις από ξεχωριστούς ανθρώπους της τέχνης. Με δεδομένο ότι δεν αποτελούν απαραιτήτως πρόσωπα της τρέχουσας επικαιρότητας με ποιο κριτήριο τους/τις προσεγγίζεις;

Σίγουρα απ’ αυτό που λες, το ότι πρόκειται για «ξεχωριστούς ανθρώπους». Και, ναι, δεν με ενδιαφέρει η επικαιρότητα πέραν του να είναι η αιτία που θα συναντηθώ με κάποιον, ποτέ όμως για να προμοτάρω μια συγκεκριμένη δουλειά του και να εστιάσουμε σ’ αυτή. Αλήθεια, επίσης, είναι πως με εξιτάρει να συναντώ ανθρώπους που δεν υπάρχει καμία αφορμή για να μιλήσουν δημόσια. Μη σου πω ότι αυτό συνήθως τους κάνει λιγότερο αγχωμένους και περισσότερο εξομολογητικούς. Στο βιβλίο, έτσι, μπήκαν οι συνεντεύξεις των Καλής Καλό, Ρίκας Διαλυνά, Μπέττυς Βακαλίδου και του Ντίνου Χριστιανόπουλου. 

Στο βιβλίο υπάρχουν συνεντεύξεις σου από το σύνολο της δημοσιογραφικής σου διαδρομής. Πώς όμως διάλεξες τις συγκεκριμένες συνεντεύξεις (για το βιβλίο);

Καλύτερα να σου στείλω τα μηνύματα που ανταλλάζαμε συνεχώς με τον εκδότη του Μετρονόμου, τον Θανάση Συλιβό. Επί τέσσερις μήνες, άλλαζαν καθημερινά τα πρόσωπα του βιβλίου με σταθερούς τους Αγγελόπουλο, Χριστιανόπουλο, Βακαλίδου, Καλή Καλό και τη Marianne Faithfull. Δεν ήταν καθόλου εύκολο το μέτρημα μαζί με την τελική επιλογή. Προτίμησα στο τέλος να υπάρχει μία ισορροπία που θα είχε να κάνει με την τέχνη του καθενός προσώπου, τη σπουδαιότητα του, το αν βρίσκεται στη ζωή ή έχει «φύγει», τη σπανιότητα της παρουσίας του στα δημόσια πράγματα και φυσικά με το πόσο η συνέντευξη του είχε αρέσει σε μένα τον ίδιο και στους αναγνώστες μου. 

Ποιος/α σε δυσκόλεψε περισσότερο μέχρι να πειστεί να μιλήσει; 

Ο Μίκης Θεοδωράκης, λόγω ηλικίας φυσικά, και όχι ο ίδιος, αλλά οι οικείοι του – εννοώ πως μίλησα με κόσμο μέχρι να κλείσω τη συνέντευξη, κάτι επίσης λογικό. Θυμάμαι πως θα τον έβλεπα, υποτίθεται, για μία ώρα και μείναμε μαζί για ένα τρίωρο, ενώ τον επισκέφτηκα ξανά λίγες μέρες μετά. Πάντως, όταν εργάζεσαι σε ένα μέσο με «δύναμη», οι συνεντεύξεις δεν κλείνονται από σένα. Πλέον έχω την ευχέρεια να τηλεφωνώ απευθείας σε σημαντικούς ανθρώπους που θα επιθυμούσα να μου μιλήσουν δημόσια και αυτό κάνω! Ακόμα και τη συνέντευξη με τη Faithfull, εγώ την «έτρεξα». Ζήτησα τη συνεργασία της δισκογραφικής της στην Ελλάδα, έτυχε να με γνωρίζουν και έτσι όλα έγιναν με δυο – τρία email μέχρι να ταξιδέψω στο Παρίσι και να τη συναντήσω. 

Πώς βλέπεις την κατάσταση στον Τύπο και στα media γενικότερα σήμερα;

Τη βρίσκω κάκιστη κι ελπίζω να μην περίμενες ν’ ακούσεις κάτι άλλο. Είναι τραγικό, μιλώντας για μένα τώρα, να έχω πάει 45 χρονών, να έχω κάνει δεκάδες πράγματα, να σε βλέπουν στις τηλεοράσεις, να βγάζεις ταινίες και βιβλία, και μετά βίας να πληρώνεις τους λογαριασμούς σου. Δεν παρακολουθώ πια τον έντυπο Τύπο, αφού όλα βρίσκονται στο διαδίκτυο. Θα προτιμήσω κάποιο βιβλίο ή ένα λογοτεχνικό περιοδικό να διαβάσω. Τα media ότι ήταν μια ζωή, είναι και τώρα, προβάλλουν το εύπεπτο για να πουλήσουν, εν προκειμένω για τα κλικ. Υπάρχουν φυσικά κι αυτά, στα οποία θα διαβάσεις ενδιαφέροντα κείμενα, συνεντεύξεις, κριτικές κλπ. Τέλος, υπάρχουν κι άλλα, των οποίων η πολιτική θέση, από φανερή έως υπαινικτική, θα με κάνουν να κλικάρω πάνω τους ή όχι. Οι καιροί είναι ύποπτοι, ξέρετε, και εμείς μεγάλα παιδιά, δεν γίνεται να χειραγωγούμαστε. 

*Το βιβλίο του Αντώνη Μποσκοΐτη «18 συνεντεύξεις. Σαν μονόπρακτα» (εκδόσεις Μετρονόμος) παρουσιάζεται την Τρίτη 9 Απριλίου και ώρα 21:00, στην Ζώγια/ Βιβλίο, τσάι και συμπάθεια (Αλ.Σβώλου 54 / Τηλέφωνο για πληροφορίες: 2310 243.459). Για το βιβλίο θα μιλήσουν οι: Γιάννης Γκροσδάνης, δημοσιογράφος, Δημήτρης Λέντζος, ποιητής, συγγραφέας, Αθηνά Τερζή, συγγραφέας, ραδιοφωνική παραγωγός. Στο μουσικό μέρος θα ακουστούν τραγούδια από τους Παντελή Θεοχαρίδη και Μαρία Θωίδου, στο πιάνο ο Γιάννης Φιλιππουπολίτης