Ας υποθέσουμε (έστω και για μια φορά)

Ας υποθέσουμε πως βρισκόμαστε σε μια σχολική αίθουσα του Δημοτικού και επικρατεί νεκρική σιγή, καθώς τα Ελληνόπουλα παρακολουθούν στο μάθημα Πανίδας της Ελλάδας μία χελώνα να καταβάλει την προσπάθειά της να πιει νερό και την σημασία του νερού ακόμη και για τα ερπετά.

Ας υποθέσουμε πως το Εθνικό σύστημα Παιδείας, θεωρεί απαραίτητη προϋπόθεση για να πάρει ένα Ελληνόπουλο Απολυτήριο Λυκείου, να έχει διδαχθεί, να έχει λάβει μέρος σε δράσεις στη φύση και να έχει περάσει με επιτυχία διαγωνίσματα που αφορούν τη Χλωρίδα και Πανίδα. Με αντίστοιχη εκπαίδευση των δασκάλων, φυσικά.

Ας υποθέσουμε πως φωτογραφίες και πράξεις ανθρώπων που βοηθούν ελεύθερα ζώα, δεν γίνονται viral, αλλά γίνονται viral όλα αυτά τα άρθρα, τα οποία εδώ και τρεις σχεδόν δεκαετίες προειδοποιούν για τις άσχημες αλλαγές στο κλίμα της Γης, το οποίο πρόκειται να βιώσουμε. Κανένα κοινωνικό ντελίριο ευαισθησίας και “ανθρωπιάς” στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν πρόκειται να ανατρέψει αυτό που έχει ήδη ξεκινήσει εδώ και καιρό στο κλίμα της Γης. Επιφωνήματα και σχόλια τύπου “πωπωπωπω” και “αχ το καημένο το ζωάκι”, βρίσκονται ακόμη στο Α της αλφαβήτου που αφορά στη γνώση μας σχετικά με αυτό που είναι η φύση. Καιρός να πάμε και στο Β επιτέλους.

Ας υποθέσουμε πως κάποια στιγμή, όταν ανοίξουμε τη βρύση δεν θα τρέχει νερό. Τόσο απλά. Και αν τρέχει, ίσως χρειαστεί να δώσουμε το 1/10 του μηνιαίου μισθού μας για να το χρησιμοποιήσουμε.

Ας υποθέσουμε πως οι λαοί του κόσμου, ξεχύνονται στους δρόμους ζητώντας και απαιτώντας μορφωμένους πολιτικούς (επιτέλους) σχετικά με τη φύση και την κλιματική αλλαγή. Με το ίδιο ακριβώς σθένος με το οποίο ζητούν αυξήσεις στο μισθό τους και ό,τι άλλο τους απασχολεί κατά καιρούς.

Ας υποθέσουμε πως αυτό το βίντεο μπορεί κάποιος να το δει στα αεροδρόμια της χώρας σε γιγαντοοθόνες, με σκοπό την ενημέρωση, τη διδαχή αλλά και τη διαφήμιση της χώρας μας στους “πολύτιμους” τουρίστες.

Ας υποθέσουμε πως τα κράτη του κόσμου συνεργάζονται με φωτογράφους φύσης, με σκοπό μια παγκόσμια προσπάθεια ενημέρωσης των λαών.

Ας υποθέσουμε πως έστω για μια φορά θα αφήσουμε το κέρδος στην άκρη και θα διαφημίσουμε τη φύση. Τα δέντρα και τα ζώα δεν έχουν χρήματα να μας δώσουν για να τα προβάλουμε, αλλά αυτό δε σημαίνει πως δεν πρέπει να το κάνουμε. Θα το καταλάβουμε αυτό κάποια στιγμή, αλλά θα είναι ήδη πολύ αργά (αν δεν είναι ήδη).

Ας υποθέσουμε… εις το άπειρον.