O Aύγουστος Κορτώ τόλμησε την πιο δυνατή εξομολόγηση για τον αυτισμό
Η ανάρτησή του έγινε viral στο διαδίκτυο.
Την πιο δυνατή ανάρτηση, μια σκληροπυρηνική εξομολόγηση από καρδιάς και μια προσπάθεια να σπάσει τα στερεότυπα έκανε μέσω του προσωπικού του λογαριασμού στο facebook ο δημοφιλής συγγραφέας Αύγουστος Κορτώ στο πλαίσιο της Παγκόσμιας Ημέρας Αυτισμού, χθες 2 Απριλίου.
Το μήνυμα που έστειλε ο συγγραφέας με την αμεσότητα της γραφής του αλλά και το σχόλιό του για τον αυτισμό καθαυτού συγκίνησε χιλιάδες χρήστες του διαδικτύου οι οποίοι μετέτρεψαν σε viral την ανάρτηση.
Η ανάρτηση του Αυγούστου Κορτώ:
“Όταν ήμουν μπόμπιρας, δεν ήξερα τι έφταιγε και τα εύκολα φάνταζαν δύσκολα. Δεν ήξερα γιατί, όταν συναντούσαμε στον δρόμο κάποιον γνωστό ή φίλο του μπαμπά, και μου ‘λεγε “Πες γεια στον κύριο Τάδε”, εγώ κάρφωνα τα μάτια στο πεζοδρόμιο και σώπαινα πεισματικά. Δεν ήξερα γιατί δυσανασχετούσα με τις πολλές αγκαλιές, γιατί τρόμαζα αν μ’ άγγιζες απότομα. Ούτε γιατί, ενώ ζήλευα τις φιλίες των άλλων παιδιών στο σχολείο, μου ήταν σχεδόν αδύνατον να αποχτήσω δικούς μου φίλους, αν δεν έκαναν εκείνοι το πρώτο βήμα. (Μόνο με τα σκυλιά ήταν απλά τα πράγματα: παρέα χωρίς συζήτηση, αγάπη δίχως περίπλοκες απαιτήσεις.)
Τα χρόνια πέρασαν, τα ζόρια άλλαξαν μορφή. Περνούσα κάθε μα κάθε Σαββατοκύριακο κολλημένος στον υπολογιστή, ή στο κρεβάτι με κάποιο βιβλίο – μόνο τότε ένιωθα απολύτως ευτυχής. Ή, πιο μετά, στο σινεμά, όπου συχνά πήγαινα μόνος, για να μην είμαι αναγκασμένος να πιάνω κουβέντα, να απολαμβάνω απερίσπαστος την εκάστοτε ταινία.
Δεν είχα ιδέα περί αυτισμού τα χρόνια εκείνα – θεωρούσα πως ήταν συνώνυμος της βαριάς νοητικής υστέρησης. Δεν φανταζόμουν ότι εκατομμύρια άνθρωποι απέφευγαν τη βλεμματική επαφή όπως εγώ, ότι ένιωθαν τη δική μου δυσφορία όταν βρίσκονταν αντιμέτωποι με κοινωνικές περιστάσεις που η πλειονότητα του κόσμου διαχειριζόταν χωρίς το παραμικρό άγχος.
Με τα πολλά, ωστόσο, έμαθα – για το φάσμα του αυτισμού και το μεγάλο του εύρος, για το σύνδρομο Asperger, για χαρακτηριστικά που για χρόνια νόμιζα κουσούρια, ενώ ήταν απλώς συμπτώματα ενός διαφορετικού ψυχισμού. Πάνω απ’ όλα, έμαθα πως δεν πειράζει αν αποφεύγεις να κοιτάς τον συνομιλητή σου στα μάτια, ή αν προτιμάς την επινοημένη πραγματικότητα ενός βιβλίου ή ενός video game απ’ την περιερρέουσα συνθήκη της λεγόμενης ‘κοινωνικής ζωής’.
Και για να πολεμήσεις το στίγμα – όπως και σε πολλές άλλες περιπτώσεις – αρκεί ν’ αφήσεις τον αυτιστικό σου συνάνθρωπο να είναι αυτός που είναι, χωρίς ν’ απαιτείς να σου μοιάσει.”
