Αυτή είναι η γειτονιά που έγινε τάση στην Θεσσαλονίκη!

Εικόνες: Δήμητρα Κυπριώτη

Κάποτε η νυχτερινή ζωή της πόλης για τους 20 με 30 κυλούσε στην Βαλαωρίτου, σε εκείνη την γειτονιά είχαν μαζευτεί όλα τα νυχτερινά clubs της πόλης τα οποία λειτουργούσαν από τις 23:00 μέχρι και τα χαράματα. Η γενιά μου και οι λίγο παλιότεροι έχουμε μνήμες από ξενύχτια και μεθύσια εκεί. Ήταν ο τόπος που βγήκαμε πρώτη φορά μετά τα μεσάνυχτα από το σπίτι μας και χορέψαμε μέχρι το πρώτο φως του ήλιου.

Η Βαλαωρίτου άλλαξε ραγδαία έγινε το οικοδομικό τετράγωνο των designers, των χαλαρών clubs, των airbnb, των νέων luxury ξενοδοχείων και η ζωή που κρατά ξάγρυπνη την Θεσσαλονίκη τις νύχτες μεταφέρθηκε λίγο πιο δίπλα.

Οδός Εμπράρ, εκεί που πριν από 12 χρόνια η Parallaxi οργάνωσε το party λήξης του πρώτου “Θεσσαλονίκη Αλλιώς”.

Με την εγκατάσταση από παλιά φωτιστικά των Beforelight, της πιο ταλαντούχας ομάδας φωτισμού στη χώρα, φωτίσαμε έναν δρόμο σκοτεινό. Τον μοναδικό ιδιωτικό δρόμο της πόλης.

Το στενάκι της οδού Εμπράρ, με τα δίδυμα κτίρια του, που στέκουν σαν καθρέφτης το ένα απέναντι στο άλλο, μεταμορφώθηκε σε αστικό σαλόνι, όπου έλαβε χώρα ένα φαντασμαγορικό σουαρέ. Χορευτές μιας άλλης εποχής και παραδοσιακές μουσικές αναμείχθηκαν με τους θεατές, κάτω από το λαμπερό ταβάνι των φωτιστικών.

Εκείνος ο δρόμος που έμοιαζε κάποτε άδειος, δίχως πνοή ανάπτυξης, με καταστήματα που είχαν κολλημένο το “ενοικιάζεται” στις βιτρίνες, ελλιπή φωτισμό και βρωμιά τον τελευταίο χρόνο κατάφερε να γίνει η πιο urban και in περιοχή της πόλης.

Μια σειρά από λαμπιόνια πλαισίωσαν τον δρόμο, neon red lights, όπως του Pizza Hood,  επικεφαλίδες καταστημάτων κρεμάστηκαν στους κατεστραμμένους και φθαρμένους τοίχους, καταστήματα εστίασης, με προδιαγραφές εξωτερικού, minimal και urban style, ξύλινα τραπεζοκαθίσματα, ξύλινοι δίσκοι, φρέσκια πίτσα, burgers, μεξικάνικο, μοναδικά cocktails, ξεχωριστά sandwiches, techno και rnb μουσική είναι τα βασικά στοιχεία για την γειτονιά που άλλαξε ταυτότητα.

Το μεσημέρι μπορείς να απολαύσεις καλό φαγητό σε προσιτές τιμές κάτω από τις δύο γιγάντιες πολυκατοικίες-καθρέφτες που σχεδιάστηκαν για να γίνουν στοά στο στενό που πήρε το όνομα του από τον σχεδιαστή της πόλης. Και το βράδυ να μεταφερθείς στο τέλος του δρόμου για cocktail και αδιανόητο χορό, στα δύο bars που δεν μας χωρούν όλους και γι αυτό πίνουμε μπίρα στο χέρι στον πεζόδρομο.

Σε παλιότερο ρεπορτάζ της Parallaxi ο Σάκης Ιωαννίδης συνομίλησε με τον αρχιτέκτονα Πρόοδρομο Νικηφορίδη σχετικά με την ανάπτυξη του δρόμου. Όπως έγινε γνωστό τότε, το πολεοδομικό σχέδιο της περιοχής που χρονολογείται από το 1928, δείχνει το ενιαίο το κτίριο που περιβάλλεται από τις οδούς Ολυμπίου Διαμαντή, Βίκτωρος Ουγκό, Βεροίας και Λέοντος Σοφού. Πρόσθετες είναι οι διαγραμμίσεις που τοποθετήθηκαν ενδεικτικά για να δείξουν τις οδούς Ερνέστου Εμπράρ και Ηρώδου.

Το κτίριο καταστράφηκε από την πυρκαγιά του 1917. Ο ενιαίος κτιριακός όγκος φαίνεται καθαρά στο σχέδιο πόλεως του 1928 που δημοσιεύθηκε τον Φεβρουάριο εκείνης της χρονιάς στο 13ο φύλλο της Εφημερίδας της Κυβερνήσεως με τη σφραγίδα του τότε υπουργού επί της Συγκοινωνίας, Ιωάννη Μεταξά.

Το πολεοδομικό σχέδιο της περιοχής που χρονολογείται από το 1928, δείχνει το ενιαίο το κτίριο που περιβάλλεται από τις οδούς Ολυμπίου Διαμαντή, Βίκτωρος Ουγκό, Βεροίας και Λέοντος Σοφού. Πρόσθετες είναι οι διαγραμμίσεις που τοποθετήθηκαν ενδεικτικά για να δείξουν τις οδούς Ερνέστου Εμπράρ και Ηρώδου. Από τότε και σύμφωνα με πληροφορίες το κτίριο καταστράφηκε από πυρκαγιά και αργότερα, στα μέσα του ’50 άρχισε η ανέγερση του με σκοπό τη δημιουργία μιας «Μεγάλης Εμπορικής Αγοράς», σύμφωνα με το αρχιτεκτονικό σχέδιο που θεώρησε η πολεοδομία της Θεσσαλονίκης το 1955. Η οικοδομική άδεια που εκδόθηκε λίγο αργότερα προέβλεπε την ανέγερση ισογείου και ενός ορόφου με σκεπαστή στοά προφανώς για τη μεταφορά εμπορευμάτων και τη διέλευση των καταναλωτών.

Τα δύο κτίρια όμως δεν  ενώθηκαν ποτέ και αντί της στοάς  προστέθηκαν ακόμη δύο όροφοι για να στεγάσουν γραφεία και βιοτεχνίες που άκμαζαν εκείνη την εποχή. Ο «ακάλυπτος» μεταξύ των δύο κτιρίων δεν χτίστηκε ποτέ και χρησιμοποιήθηκε ως δρόμος. Το 1977 το δημοτικό συμβούλιο Θεσσαλονίκης (επί δημαρχίας Μιχάλη Παπαδόπουλου) αποφάσισε την ονοματοθεσία της «ανώνυμης» οδού σε Ερνέστου Εμπράρ και ο μεγάλος πολεοδόμος «κρύφτηκε» σ’ ένα ιδιωτικό πέρασμα. Σύμφωνα με τις υπηρεσίες του δήμου Θεσσαλονίκης δεν υπάρχει μέχρι τώρα κάποιο έγγραφο που ν’ αναφέρεται στη διάνοιξη της οδού Εμπράρ, πέρα από το σχέδιο πόλης του ’28 που την εμφανίζει ως κομμάτι του ενιαίου κτιρίου και την απόφαση του δημοτικού συμβουλίου του ’77..

Ο μικρός δρόμος που τιμά τη μνήμη του ανθρώπου που χάρισε στη Θεσσαλονίκη την  κοσμοπολίτικη όψη της μετά την  πυρκαγιά του 1917  δεν χαράχτηκε ποτέ από καμία υπηρεσία της πολιτείας  και του δήμου και δεν προβλέφθηκε  σε κανένα σχέδιο πόλης. Τι έγινε; Με το πέρασμα του χρόνου και τη δύναμη της συνήθειας, το μικρό ιδιόκτητο πέρασμα που προοριζόταν να στεγάσει μια εμπορική στοά «βαφτίστηκε» οδός Εμπράρ! Και σήμερα λάμπει!

Ο Αχιλλέας Πλακίδας, μέτοχος του Bar “Γορίλα” και του Steet Comfort Food Store “Το Σάντουιτς”  ήταν από τους πρώτους που επέλεξαν την συγκεκριμένη περιοχή:

“Eμείς ξεκινήσαμε να φτιάχνουμε τον “Γορίλα” τον χειμώνα του 2015 και ανοίξαμε τον Σεπτέμβρη του 2016. Όταν πήραμε την απόφαση να δημιουργήσουμε το μαγαζί εκεί, όλοι οι φίλοι μας που τους εξηγούσαμε τι θέλουμε να κάνουμε, μας κοροϊδευαν, γιατί τότε η γειτονιά δεν είχε καν φως. Εμείς όμως είδαμε κάτι μοναδικό στην περιοχή, κάτι διαφορετικό από την υπόλοιπη Βαλαωρίτου.

Από το 2016 και μετά που ανοίξαμε, σιγά-σιγά ο Δήμος έφτιαξε τα πεζοδρόμια, εξέλιξε την δεντροφύτευση και τις διόρθωσε ζημιές που είχαν σημειωθεί με το πέρασμα των χρόνων, βοηθήσαμε κι εμείς όσο μπορούσαμε από την πλευρά μας να βελτιώσουμε την κατάσταση του δρόμου για να κάνουμε ένα πέρασμα αρκετά φωτεινό και ελκυστικό για εκείνους που θέλουν να διασκεδάσει. Η ανάπτυξη που αφορά το κομμάτι του Δήμου δεν έχει προχωρήσει όσο θα έπρεπε, θεωρώ πως μπορούσαν να γίνουν πολύ περισσότερα πράγματα. Ελπίζω πως αυτό θα επιτευχθεί επειδή πλέον υπάρχουν πολλοί επενδυτές, λόγου χάριν οι πολυκατοικίες περιβάλλονται από αρκετά airbnb. Ωστόσο, η ανάπτυξη όσον αφορά την κίνηση και το άνοιγμα των καταστημάτων είναι μεγάλη ειδικότερα τα τελευταία 2 χρόνια.

Από την Πέμπτη μέχρι την Κυριακή η κινητικότητα είναι τεράστια. Δεν υπάρχει ηλικιακό target group, ωστόσο είναι η περιοχή των νέων, αφού βγαίνουν και διασκεδάζουν σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό. Θεωρώ πως ο έλληνας καταναλωτής λόγω του COVID που πέρασε περίπου 2 χρόνια στα όρθια, έξω και με πλαστικά ποτήρια έχει μείνει σε αυτή την “κουλτούρα” και είναι κρίμα γιατί υπάρχουν πολλά όμορφα στέκια που μπορούν να σου προσφέρουν τις υπηρεσίες τους με λίγα χρήματα. Πρέπει να επιστρέψουμε σε αυτή την συνήθεια, να διασκεδάζουμε μέσα στα bars, να νοιώσει τον παλμό των bars, η συγκεκριμένη γειτονιά είναι ένας συνδυασμός αυτών των δυο.”

Η Κατερίνα επιλέγει την συγκεκριμένη περιοχή για να περάσει τα βράδια του Σαββατοκύριακου της κάθε εβδομάδα:

“Δεν είμαι από την Θεσσαλονίκη τα τελευταία 5 χρόνια σπουδάζω εδώ. Μπορώ να πω πως την πόλη την αγαπάω και την αγαπάω πολύ. Οι περιοχές της πια είναι χωρισμένες ανά ηλικία και “ταυτότητα διασκέδασης”, τα Λαδάδικα με εξαίρεση 2-3 καταστήματα τα επιλέγουν οι 15-20. Kι αυτό γιατί είναι η αρχή της νυχτερινής τους ζωής, ξέρεις τότε που θα φορέσουν τα τακούνια οι νεαρές και θα πιουν το πρώτο ποτό οι νεαροί. Στα Λαδάδικα οι μουσικές είναι κυρίως ελληνικές.

Εμείς που ανήκουμε στην ηλικία των 25-30 και έχουμε κουραστεί να ντυνόμαστε άβολα για να διασκεδάσουμε επιλέγουμε πια την Εμπράαρ. Εκεί πας ντυμένος χαλαρά, τρως πίτσα ή μπέργκερ κάτω από τα φωτάκια και μεταφέρεσαι στην Βεροίας για χορό. Είναι πολλές οι φορές που δεν χωράς σε κάποιο μαγαζί και έτσι καταλήγεις στον δρόμο, στο χέρι γυάλινο ποτήρι με το ποτό σου από τα bars.

Ακόμη και σε αυτή την φάση όμως περνάς καλά. Συναντάς γνωστούς που έχεις να τους δεις χρόνια και πιάνεται κουβέντα, ξεκλέβεις καμιά νότα από την μουσική των bars και ρίχνεις κανά χορό, φλερτάρεις, κάνεις γνωριμίες. Θεωρώ πως είναι η γειτονιά που δεν κοιμάται για την δική μου γενιά ιδανική. Δεν υπάρχει δήλημα. Είναι γειτονιά-στέκι ας πούμε το safe place πολλών από εμάς. Από την Παρασκευή μέχρι και την Κυριακή εκεί.” 

Ο Γιώργος το απόγευμα τρώει μεξικάνικο στην Εμπράρ, μετά πίνει ποτό στην Λέσχη μοτοσυκλετιστών και για σβήσιμο πηγαίνει στον Γορίλα:

“Για ‘μένα είναι πολύ ξεκάθαρη επιλογή. Είναι η γειτονιά που και μόνος μου να καταλήξω θα βρω παρέα. Ακολουθώ κάθε Παρασκευή ένα standar πρόγραμμα, απολαμβάνω καλό φαγητό στην Εμπράρ και εδώ ήρθε η ώρα να πω πως στο Pizza Hood γνώρισα την κοπέλα μου, μετά πάω στην λέσχη για ένα γρήγορο ποτό κι αυτό γιατί ακούω ιστορίες από ταξίδια με μηχανές και επειδή ακόμη δεν έχω μου αρέσει να φαντάζομαι. Και γύρω στις 2 και πάω απέναντι στον Γορίλα. Πάω αργά, γιατί τότε ο Γορίλας ξεκινά να αδειάζει επειδή κλείνει στις 04:00 αυστηρά. Η συγκεκριμένη περιοχή είναι ιδανική για εμάς που ακούμε αποκλειστικά ξένη μουσική, αγαπάμε το καλό street food και ξέρουμε να πιάνουμε κουβέντα σε πλακόστρωτα. Δεν υπάρχει καμία σκέψη αναμφισβήτητα αυτή την στιγμή είναι η πιο in περιοχή της πόλης. Περάστε μια βόλτα Σάββατο βράδυ και θα καταλάβετε τι εννοώ.”

Μικρά urban καταστήματα εστίασης με τρομερή αισθητική, καλό street φαγητό, υπέροχα cocktail, νέοι άνθρωποι συνθέτουν το οικοδομικό τετράγωνο που δεν σταματά να ζει.