Bus stories ή ιστορίες αστικής τρέλας

Στήλη υπεραστική, αστική, βιωματική, καθημερινή και άκρως ανθρώπινη και ανθρωποκεντρική.

Στη γραμμή 10, καθόταν κοντά στο παράθυρο. Τσέκαρε συνεχώς την οθόνη του κινητού του με αγωνία. Κάτι περίμενε. Έτριβε με τα δάχτυλά του τη βέρα του αριστερού χεριού του με αμηχανία. Μόλις χτύπησε το τηλέφωνο, το σήκωσε αμέσως. Έβγαλε τη βέρα και την έριξε στη τσέπη του σακακιού του.

Στη γραμμή 31, έσπρωχνε για να χωρέσει κατά την επιβίβασή της. Έπρεπε να μπει. Έλεγε και ξαναέλεγε ότι υπάρχει χώρος αν μετακινηθούν οι μπροστινοί. Ήταν γύρω στα 75. Έπρεπε να καταφέρει να χωρέσει. Τα γερασμένα της χέρια προσπαθούσαν να πιαστούν από κάπου.

Στη γραμμή 3, ήταν ένα κορίτσι με ένα κίτρινο φιόγκο. Θύμιζε ηρωίδα του Ξενόπουλου. Κρατούσε στα σκασμένα από το κρύο χέρια της ένα φάκελο. Κοιτούσε και ξανακοιτούσε το περιεχόμενό του. Στο τέλος, τον τσάκισε στη μέση και τον πέταξε στη τσάντα της. Σκούπισε γρήγορα ένα δάκρυ και βουτήχτηκε στη θέα του αστικού τοπίου έξω από το παράθυρο.

Στη γραμμή του 17, έσφιγγε το μπουφάν της με τα δυο της χέρια, κρύωνε πολύ. Στεκόταν όρθια και ο βήχας τη δίπλωνε στη μέση. Δεν την ρώτησε κανείς αν είναι καλά.

Στη γραμμή του 2 επιβιβάστηκε από τη στάση Κολόμβου. Από το μικροσκοπικό του χέρι κρεμόταν ένα κόκκινο μπαλόνι. Είχε μπερδεμένα μαύρα μαλλιά και βρώμικο προσωπάκι. Κοιτούσε τρομαγμένος τον κόσμο με τα μεγάλα του μάτια, δεν άφησε στιγμή το χέρι του πατέρα του.