Bus stories ή ιστορίες αστικής τρέλας

Στήλη υπεραστική, αστική, βιωματική, καθημερινή και άκρως ανθρώπινη και ανθρωποκεντρική.

Στη γραμμή 14 από τη στάση «Αγία Βαρβάρα», επιβιβάστηκε ένα τσούρμο με δεκαπεντάχρονα. «Έλα, χωράμε!» φώναζαν ο ένας στον άλλο για να συντονιστούν. Έσπρωχναν και στριμώχνονταν. Η πόρτα έκλεισε. Φορούσαν κασκόλ με το όνομα της αγαπημένης τους ομάδας και έβαζαν στοιχήματα με τον οδηγό του λεωφορείου για το κυριακάτικο ματς. Ο κόσμος που ήταν κοντά τους χαμογελούσε. Μια πολύχρωμη νότα ζωής στο μουντό, γκρίζο και καταθλιπτικό τοπίο των αστικών λεωφορείων.

Στη γραμμή 30, ένα πρωινό που έκανε πολύ κρύο καθόταν με ένα παιδάκι στην αγκαλιά της, στο καρότσι που προσπαθούσε να σφηνώσει κάπου και το σταθεροποιούσε με το άλλο της χέρι, κοιμόταν ένα μωρό. Στην απέναντι θέση, καθόταν ένα ζωηρό αγοράκι γύρω στα 5. Κουρασμένη, άυπνη, δεν θα’ ταν πάνω από 20 χρονών, Ρομά στην καταγωγή, σε κοιτούσε βαθειά στα μάτια με διάθεση απολογητική. Ο κύριος που επιβιβάστηκε από τη στάση «Ορφανοτροφείο» της έκανε παρατήρηση για το χώρο που έπιανε το καρότσι στο διάδρομο και τη θέση που έπιανε ο πιτσιρίκος. Ήταν ένα κρύο πρωινό, σε ένα ψιλοάδειο λεωφορείο γραμμής, ένα κορίτσι Ρομά με τρία παιδιά.

Στη γραμμή 5, η κυρία με το καρότσι που είχε καταφέρει να βρει θέση, σηκώθηκε απότομα λίγο πριν τη στάση της και προσπάθησε να σύρει το καρότσι με τα ψώνια της προς την πόρτα. Ο νεαρός που στεκόταν όρθιος, της πήρε ευγενικά το καρότσι, πάτησε το κουμπί για τη στάση, τη βοήθησε να κατεβεί και της μετέφερε το καρότσι. Του έσφιξε το χέρι με ευγνωμοσύνη και του ψιθύρισε, «ευχαριστώ».

Στη γραμμή 12, μετρούσε χαμηλόφωνα με τα δάχτυλά του. Έστριψε το κεφάλι προς τη μητέρα του, «έχω Γλώσσα, Μαθηματικά, αντιγραφή και να ζωγραφίσω μια χριστουγεννιάτικη εικόνα, τι ώρα είναι μαμά, θα προλάβω;».

Στη γραμμή 3, ανέβηκαν χέρι-χέρι. Κάθισαν και της έτριβε τα χέρια στα δικά του για να τα ζεστάνει, φορούσαν παρόμοιους σκούφους. Της είχε αγοράσει ένα φωτεινό μπαλόνι από εκείνα που κατέκλυσαν την Πλατεία Αριστοτέλους.