Bus stories το εορταστικό ή ιστορίες εορτ-αστικής τρέλας

Στήλη υπεραστική, αστική, βιωματική, καθημερινή και άκρως ανθρώπινη και ανθρωποκεντρική.

Στη γραμμή 31 επιβιβάστηκαν ένα τσούρμο παιδιά με κόκκινα σκουφάκια. Να τα πούμε; Και αμέσως ήχησαν τα κάλαντα, γέλια, φωνές και χαμόγελα. Όλοι ψαχούλευαν τις τσέπες τους. Κάθε όμορφη αστική στιγμή έχει το αντίτιμό της.

Στη γραμμή 14 επιβιβάστηκαν από τη στάση Αγίας Σοφίας. Εκείνη κρατούσε ένα φάκελο με ιατρικές εξετάσεις, εκείνος την έσφιγγε τρυφερά. Ήταν προστατευτικός μαζί της και δεν την άφηνε να κρατάει καμία τσάντα. Το θαύμα των Χριστουγέννων τους είχε επισκεφτεί.

Στη γραμμή 2 ανέβηκε με ένα πουλόβερ με ταράνδους κουβαλώντας ένα ψηλό φωτιστικό με πολύχρωμα κρύσταλα που μερικά φαίνεται να έλειπαν. Μια κυρία που καθόταν πιο κει τον ρώτησε αν κουράστηκε να το κουβαλάει. Εκείνος της χαμογέλασε, “το πήρα για το καινούργιο μου διασμέρισμα, ένα από τα λιγοστά μου έπιπλα”. Μια στιγμή αισιοδοξίας  απλώθηκε στο μουντό καταθλιπτικό αστικό τοπίο.

Στη γραμμή 78Ν κουβαλούσε ένα μικρό σακ βουαγιάζ, πήγαινε στη Γερμανία να δει τα εγγόνια της, εκμυστηρεύθηκε στην κυρία που καθόταν δίπλα της. Το περίμενε αυτό το ταξίδι όλο το χρόνο. Μόνο να τα ξαναδεί αυτό της έφτανε.

Στη γραμμή 34 επιβιβάστηκε με ένα σάκο και μια φωτογραφική μηχανή στο χέρι. Αξύριστος, κουρασμένος και καταπαγωμένος. Χτύπησε το τηλέφωνο, “έτοιμο το ρεπορτάζ, θα το χεις σήμερα κιόλας”. Όταν έκλεισε το τηλέφωνο χάζευε τις φωτογραφίες που είχε τραβήξει.