Χλωρίνη και καφές

Κάθε φορά που συναντούσα την κ. Μαρία κρατούσε μια νάιλον σακούλα από το παντοπωλείο της γειτονιάς που είχε μέσα χλωρίνη και καφέ. Όταν τη χαιρετούσα της έλεγα «κ. Μαρία, πάλι χλωρίνη και καφές, μη ξεχαστείτε και βάλετε χλωρίνη στον καφέ!», εκείνη τότε αποκρινόταν « Είσαι εσύ μια, με ανατολίτικο αίμα στις φλέβες σου. Όταν θα παντρευτείς ένα λεβέντη θα μάθεις πως πρέπει το σπίτι σου να αστράφτει, μετά θα ψήνεις ένα μερακλίδικο και θα μυρίζει καφέ. Κι αλλά πολλά για να μην ξεκολλάει από σένα» και έπαιρνε το πονηρό της βλέμμα. Όλα μυστικά, γιατροσόφια και συμβουλές ήταν η κ. Μαρία, από τον Πόντο, αρχοντογυναίκα, περιποιημένη και πανέξυπνη.

Όταν παντρεύτηκε, το ξεκαθάρισε στον άντρα της, ένα παιδί θα κάνει και αυτό θα το σπουδάσει να γίνει γιατρός κι αν ήθελε ας τσιλημπούρδιζε  με όποια παρδαλή έβρισκε. Κι έτσι έγινε περίπου. Ο μοναχογιός της έγινε οδοντίατρος, με οδοντιατρείο στην Τσιμισκή και μονοκατοικία στο Πανόραμα. Δεν ξεχνούσε ποτέ όμως την αρχόντισσα της παλιάς γειτονιάς της Τούμπας, την επισκεπτόταν και της έκανε όλα τα χατίρια, δεχόταν δίχως αντίρρηση όλες τις φίλες της τις τουμπιώτισσες δωρεάν στο ιατρείο και έκανε όλες τις αγαθοεργίες που τον έβαζε η μάνα του. «Ο Θεός από πάνω βλέπει!» του’ λεγε και τον τουμπάριζε. Της είχε αδυναμία όμως κι εκείνος. Όταν την καλούσε στο Πανόραμα εκείνη σχολίαζε, «Μωρέ εγώ το Πανόραμα το ξέρω τότε που ήταν χωράφια, εσύ θα με το μάθεις;», έτσι ήταν η κ. Μαρία αποστομωτική και γενναιόδωρη.

Πριν δύο χρόνια έχασε το γιο της. Όταν τη συναντούσα με τη νάιλον σακούλα με τη χλωρίνη και τον καφέ, μαυροφορεμένη πια απέφευγα να την πειράξω. Εκείνη μονολογούσε «πρέπει να πεθάνω, εγώ να ζω και ο λεβέντης μου στο χώμα;». Έφυγε αθόρυβα την Τετάρτη στις 6 το πρωί, την ώρα που έπινε πάντα το πρωινό της καφεδάκι και κοιτούσε έξω από το παράθυρο. Οι ηλικιωμένες κυρίες στο καφέ μετά την κηδεία αφηγούνταν ιστορίες για την κ. Μαρία, όπως αυτή με τη χλωρίνη και τον καφέ.