Dating: Τρεις γυναίκες αφηγούνται (αποτυχημένα) ραντεβού
Αναγνώστριες μας έστειλαν τα χειρότερα ραντεβού τους και η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρουμε πως να αντιδράσουμε με όσα διαβάσαμε
Όλοι οι singles (και όχι μόνο), γνωρίζουν πολύ καλά, πως η διαδικασία των ραντεβού είναι άκρως απαιτητική, αγχωτική και κυρίως…απογοητευτική.
Ευτράπελα, παρεξηγήσεις, αστεία με τα οποία δεν γέλασε ποτέ κανείς, υψηλές προσδοκίες και πολλά ακόμη, τα οποία μοιράζεσαι μόνο με τον/την κολλητό-ή σου, γιατί αν τολμούσες να τα ξεστομίσεις στον ευρύτερο κύκλο σου, η ετεροντροπή θα ήταν περισσότερο από εκκωφαντική.
Τρείς αναγνώστριες, έγραψαν στην Parallaxi τα πιο αποτυχημένα ραντεβού που έχουν βγει και τους έμειναν αξέχαστα, αλλά για τους λάθος λόγους.
Ιστορία Μαριάννας: «Το καλοκαίρι που μας πέρασε, ετοιμάστηκα να βγω για καφέ με την κολλητή μου. Στο δρόμο, σταματήσαμε στον χώρο εργασίας του αγοριού της για να τον χαιρετήσει και εκεί γνώρισα έναν συνάδελφό του, ας τον πούμε Θωμά. Ο Θωμάς, αφού φύγαμε από τον χώρο εργασίας τους, ζήτησε το προφίλ μου στο Instagram από το αγόρι της κολλητής μου και μου έστειλε αίτημα ακολούθησης. Εγώ το δέχτηκα και κανονίσαμε να βρεθούμε λίγες ημέρες αργότερα. Ήρθε και με πήρε από το σπίτι μου, κάναμε μια βόλτα, ήπιαμε μια μπύρα και συζητήσαμε. Ήταν πολύ κουλ τύπος, αλλά αντιλήφθηκα πως δεν είναι τόσο του γούστου μου. Σκέφτηκα όμως να δώσω μια ευκαιρία και ίσως να κανονίσω και ένα δεύτερο ραντεβού μαζί του. Ένα βράδυ πριν βγούμε το δεύτερό μας ραντεβού, κάλεσα σε μια βιντεοκλήση την κολλητή μου (η οποία συγκατοικούσε με το αγόρι της), να το συζητήσω και μαζί της. Ακολούθησε ο εξής διάλογος:
Μαριάννα: Μου είπε ο Θωμάς να βρεθούμε αύριο, αλλά δεν είμαι σίγουρη πως μου αρέσει. Τι να κάνω;
Κολλητή: Βγες, είναι καλό παιδί, ποτέ δεν ξέρεις!
Αγόρι κολλητής (που άκουγε τη συνομιλία μας): Με ποιον θα βγεις; Με τον Θωμά; Αυτός ετοιμάζεται να παντρευτεί μια μεγαλύτερή του με τρία παιδιά.
Όπως καταλαβαίνετε δεν υπήρξε ποτέ δεύτερο ραντεβού, αλλά μπλοκ στο Instagram».
Ιστορία Κωνσταντίνας: «Έβγαινα για ένα μήνα περίπου με ένα παιδί και είχαμε όμορφη και ειλικρινή επικοινωνία. Περνούσαμε χρόνο παρέα και καταλάβαινε ο ένας τις ανάγκες του άλλου. Μια ημέρα αποφασίζουμε να πάμε σινεμά. Συναντιόμαστε και κατευθυνόμαστε προς το ταμείο του σινεμά για να αγοράσουμε τα εισιτήριά μας. Εγώ, προθυμοποιήθηκα να πληρώσω τα αναψυκτικά και τα ποπκορν, μιας και ο , ας τον πούμε Στέφανο, πλήρωσε τα εισιτήρια. Ακολούθησε ο εξής διάλογος:
Πωλήτρια: Τι αναψυκτικό προτιμάτε;
Κωνσταντίνα: Ό,τι σας είναι εύκολο δεν έχω κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου.
Πωλήτρια: Εντάξει, θα σας βάλω αυτό που είναι χωρίς θερμίδες (zero).
Αγοράζουμε όσα επιλέξαμε και κατευθυνθήκαμε προς την αίθουσα προβολής. Καθόμαστε στις θέσεις μας και βγάζουμε τα μπουφάν μας. Ο Στέφανος κάτι με ρώτησε, αλλά δεν άκουσα σωστά την ερώτησή του και ακολούθησε το εξής:
Στέφανος: Μπορείς να μου δώσεις λίγα ποπκορν; (Υπενθυμίζω πως δεν άκουσα αρχικά τι με ρώτησε, εξ ού και η απάντηση που ακολουθεί)
Κωνσταντίνα: Όχι
Στέφανος: Εντάξει, φάε τα όλα μόνη σου, γι’ αυτό σου έδωσε zero αναψυκτικό η πωλήτρια!
Για να μη συνεχίσω (και θίξω υπολήψεις και οικογένειες), είδαμε όλη την ταινία χωρίς να ανταλλάξουμε βλέμμα και κουβέντα, ενώ εγώ δεν μπορούσα να ξεπεράσω το γεγονός ότι είχε το θράσος να ξεστομίσει κάτι τέτοιο».
Ιστορία Ζωής (κυριολεκτικά): «Πέρσι το καλοκαίρι γνωρίστηκα με ένα παιδί, ας τον πούμε Πάνο, σε ένα beach bar, σε μια κοινή παρέα. Ευγενέστατος, γοητευτικός, λακωνικός. Τον είχα προσέξει εξ αρχής, αλλά δεν το έδειξα. Ανταλλάσσουμε λογαριασμούς στο Instagram και δίνουμε “υπόσχεση” να βρεθούμε και στην πόλη μας. Όντως βρισκόμαστε και πηγαίνουμε για κρασί, σε ένα γνωστό ξενοδοχείο της πόλης. Συζητάμε, γελάμε και ανταλλάσσουμε απόψεις όπως συμβαίνει σε κάθε πρώτο ραντεβού.
Πάνω στην αδρεναλίνη της πρώτης γνωριμίας, αποφασίζουμε να κάνουμε μια βόλτα με το αυτοκίνητο και να πάμε για ένα βραδινό μπάνιο. Καταφθάνουμε, κάνουμε μπάνιο, και χαζογελάμε με ό,τι βλακεία μας έρθει στο νου. Ο Πάνος, μου προτείνει να μου δώσει το πουκάμισό του για να μην κρυώσω (μιας και δεν είχαμε πετσέτες μαζί μας) και εγώ, με ευγένεια το δέχομαι. Παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής, με αφήνει σπίτι μου και μου λέει να κρατήσω το πουκάμισο και να του το δώσω την επόμενη φορά που θα βρισκόμασταν.
Ο Πάνος έκανε ghosting και δεν βρεθήκαμε ποτέ ξανά. Τουλάχιστον έχω ακόμη το εμπριμέ πουκάμισό του στην ντουλάπα μου…Μήπως να το πουλήσω online? »
*Όλα τα ονόματα έχουν αλλάξει, γιατί η αλήθεια είναι πως μετά από αυτά τα περιστατικά (ραντεβού δεν τα λες), και οι ίδιοι θα εύχονταν να μην είχαν γνωριστεί ποτέ.
