Δείτε εδώ το μιούζικαλ “The Sea Between my Soul” του Raed Yassin
Ένα ροκ μιούζικαλ μαύρου χιούμορ κάνει παγκόσμια πρεμιέρα στο YouTube Channel του Ιδρύματος Ωνάση.
Ένα ροκ μιούζικαλ μαύρου χιούμορ κάνει παγκόσμια πρεμιέρα στο YouTube Channel του Ιδρύματος Ωνάση. Η Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση παρουσιάζει ψηφιακά το συγκλονιστικό ”The Sea between My Soul” («Η θάλασσα ανάμεσα στην ψυχή μου») του Λιβανέζου εικαστικού και μουσικού Raed Yassin, σε μουσική του Αμερικανού Alan Bishop.
Η υβριδική διεπιστημονική πρακτική του Ράεντ Γιασίν αποτυπώνεται σε μια πολυαισθητηριακή θεατρική παράσταση και μια μουσικογλυπτική φαντασμαγορία. Ένα ροκ μιούζικαλ με ταριχευμένα ζώα στον ρόλο των ερμηνευτών, το “The Sea between My Soul” (Η θάλασσα ανάμεσα στην ψυχή μου) υπόσχεται να υπερβεί τα όρια μεταξύ εγκατάστασης και θεάτρου, μουσικής και φωτός, ζωής και θανάτου.
Το έργο αποτελεί έναν στοχασμό πάνω στην πολυετή ιστορία θανάτων στη Μεσόγειο Θάλασσα. H νευρική φωνή του Alan Bishop (από τους Sun City Girls) προσθέτει μια άλλη διάσταση στο εσχατολογικό σενάριο για τον σημερινό κόσμο.
Τα ταριχευμένα ζώα, που εμφανίζονται να τραγουδούν επί σκηνής εμψυχωμένα από τη φωνή του Άλαν Μπίσοπ, δρουν ως μάρτυρες του θανάτου τους, ως ενσαρκώσεις του ίδιου του θανάτου και ως αφηγητές της αδιάκοπα βίαιης πραγματικότητας. Τα ψεύτικα μαρμάρινα μάτια τους και η άψυχή τους γούνα μετουσιώνουν ένα δραματικό όραμα για την περιοχή της Μεσογείου.
Η παράσταση ήταν προγραμματισμένη για τη σεζόν 2019-20 και ακυρώθηκε στο πλαίσιο των προληπτικών μέτρων της πολιτείας για τη δημόσια ΥΓΕΙΑ κατά του Covid-19.
Τον Σεπτέμβριο του 2020 ξαναστήθηκε στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης και κινηματογραφήθηκε, ειδικά για προβολή στο ψηφιακό περιβάλλον. Στην κινηματογράφηση χρησιμοποιήθηκαν αναμορφικοί φακοί για να ζωντανέψουν οι πρωταγωνιστές και να ακουστεί καλύτερα η φωνή τους. Επιλέχθηκε αργή κίνηση κάμερας, για να δοθεί έμφαση στην «ακινησία» της σκηνής, αλλά και μια σινεμασκόπ ψευδαίσθηση.
«Στη σύγχρονη κουλτούρα, τα ζώα χρησιμοποιούνται ως ανθρωπομορφικές εκδηλώσεις ανθρώπινου χαρακτήρα και συναισθημάτων, ενώ συχνά τους αποδίδονται ονόματα και προσωπικότητες. Αυτή η τάση εξανθρωπισμού έχει υποστεί μετάσταση, μέσω της λαϊκής φαντασίας, στα κινούμενα σχέδια, τη ζωολογία, τα παιδικά παραμύθια και το Ίντερνετ. Η χρήση των ζώων ως αγωγών ανθρώπινης σοφίας και αφήγησης είναι μια παράδοση τόσο παλιά όσο και ο ίδιος ο χρόνος, αλλά σε καμία άλλη περίοδο αυτή η μυθολογία δεν άγγιξε τέτοια δυσθεώρητα ύψη, καθώς σήμερα πιστεύουμε στ’ αλήθεια ότι τα ζώα αισθάνονται και λειτουργούν περίπου όπως εμείς. Τα ζώα είναι τα εικονικά μας άβαταρ, καθρεφτίζοντας πλήρως την ψυχολογική αντίληψή μας για τον κόσμο, όπως εμείς τον γνωρίζουμε.
Σε αυτό το πολυαισθητηριακό έργο, αυτό το επιτελεστικό καθρέφτισμα επιτείνεται μέσα από την ανάμειξη μαύρου χιούμορ και παραλογισμού, προκειμένου να στοχαστούμε πάνω στο σύγχρονο «εδώ και τώρα»: πάνω στη σκηνή, ταριχευμένα ζώα, που πλέον δεν είναι ζωντανά, αφηγούνται την ιστορία τους από την αρχή έως το τέλος, μέσα από το μεταφορικό σχήμα των λυρικών φολκ τραγουδιών και ενός κακόφωνου ροκ μιούζικαλ. Περίπου όπως και με τα αντίστοιχα εκθέματα στις βιτρίνες των μουσείων φυσικής ιστορίας, έτσι κι εδώ ξετυλίγεται μια δραματική αφήγηση μέσω των άψυχων σωμάτων τους, που απλώς υπαινίσσονται ότι μια φωνή ή μια δράση εκπορεύεται από μέσα τους. Μέσα από συγκεκριμένες πόζες, φωτισμούς, ήχους και χάρη στη δύναμη της υποβολής, η ανθρώπινη φύση μάς υπαγορεύει να δούμε ζωή σε αυτά τα πλάσματα. Δεν είναι πλέον άψυχα δέρματα, καθώς τραγουδούν, παίζουν και, στιγμιαία, ζουν. Ο δίχως αντάλλαγμα θάνατός τους «προς έκθεση» διαγράφεται μέσα από την εικονογράφηση της ζωής.
Όπως ακριβώς τα ζώα έχουν απωθηθεί από το κάδρο μας στη σύγχρονη εποχή, το ίδιο ισχύει και για τον ίδιο τον θάνατο. Μας προκαλεί δυσφορία να βλέπουμε κατάματα τον θάνατο, παρότι ο άνθρωπος είναι αυτός που ευθύνεται για τους περισσότερους θανάτους στον κόσμο. Όλο και περισσότερο αποκρύπτεται από εμάς η όψη του θανάτου, καθώς αποφεύγουμε με κάθε δυνατό τρόπο να τον αντικρίσουμε. Όσο ενοχλητικό κι αν είναι, τα συγκεκριμένα ζώα ενσωματώνουν μια αληθινή αναπαράσταση του θανάτου, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Προκειμένου να αφηγηθεί κανείς μια ιστορία για τον θάνατο, δεν υπάρχει καλύτερος αφηγητής από τους ίδιους τους αποθανόντες. Σαν να έχουν αναστηθεί από ένα άγνωστο παρελθόν, αυτά τα ζώα εξιστορούν το μοιραίο ταξίδι τους μιλώντας από μια διάσταση πέρα από αυτήν που ξέρουμε. Απομακρυσμένα από το φυσικό ενδιαίτημά τους και εκτοπισμένα σε ένα αστικό τοπίο, κάπου κοντά στη θάλασσα, η εμφάνισή τους κατ’ αυτό τον τρόπο προφητεύει τρόπον τινά την τρέχουσα σκοτεινή στιγμή των καιρών μας.»
Η παράσταση θα είναι διαθέσιμη έως τις 26 Δεκεμβρίου 2020.
Συντελεστές
Σύλληψη & Σκηνοθεσία: Raed Yassin Μουσική & Στίχοι: Alan Bishop Σκηνικά: Hussein Baydoun Σχεδιασμός Φωτισμών: Charlie Astrom Μετάφραση στίχων: Λένια Ζαφειροπούλου Τεχνική Επίβλεψη: Βασίλης Σάλτας Σχεδιασμός Παραγωγής: Κωνσταντίνος Σακκάς Βοηθός Σκηνοθέτη: Raisa Hagiu Βοηθός Εκτέλεσης Παραγωγής: Αγγέλικα Σταυροπούλου Τρισδιάστατα Μοντέλα & Κατασκευή Κτιρίων: Γιώργος Λουκρέζης Κατασκευή & Εγκατάσταση Σκηνικών: Παναγιώτης Λαζαρίδης Ηλεκτρολογικός Εξοπλισμός & Εγκατάσταση Φωτιστικών: Νίκος Παπαθανάσης Διεύθυνση Παραγωγής: Delta Pi Παραγωγή: Στέγη Ιδρύματος Ωνάση Μουσική / Συντελεστές Adham Zidan: πιάνο, όργανο, τσέμπαλο, κλαβινέτο, φωνητικά Alan Bishop: φωνή, ακουστική κιθάρα, ηλεκτρικό μπάσο, άλτο σαξόφωνο Amelie Legrand: τσέλο Aya Hemeda: φωνή, κρουστά Cherif El Masri: ηλεκτρική κιθάρα, φωνητικά Eyvind Kang: βιόλα Jessika Kenney: φωνή Morgan Mikkelsen: ντραμς Nadah El Shazley: φωνή Mark Gergis: mastering Παραγωγή: Alan Bishop & Adham Zidan
Διάρκεια: 60΄
