Δεν υπάρχει πιο άκυρο τέλος σειράς σε ολόκληρο το Netflix
Βοήθειά σας...
Μπορεί ο καιρός έξω από το παράθυρό σου να μην φωνάζει, ούτε καν να σιγοψιθυρίζει ότι βρισκόμαστε – διάολε – στην άνοιξη, αλλά σε αυτή τη μίνι σειρά του Netflix το καλοκαίρι είναι καυτό και άκρως δελεαστικό.
Ρίο ντε Τζανέιρο, δεκαετία του 1950. Η Μαρία Λουίζα είναι μια νεαρή γυναίκα από εύπορη οικογένεια στο Σάο Πάολο και μετακομίζει στο Ρίο για να ανοίξει ένα εστιατόριο μαζί με τον σύζυγό της (ναι, η υπόθεση χτυπά καμπανάκια βραζιλιάνικης σαπουνόπερας, αλλά συνολικά η σειρά αποφεύγει αυτόν τον σκόπελο). Ο ενθουσιασμός της διαρκεί ελάχιστα, καθώς διαπιστώνει ότι ο άντρας της έχει γίνει καπνός και έχει επίσης σηκώσει όλα της τα χρήματα από την τράπεζα. Να γυρίσει πίσω στην ασφάλεια του πλούσιου πατέρα της και να γίνει μάνα – πρότυπο για τον γιο της ή να μείνει στην πόλη που μαγεύτηκε από τον ωκεανό και τη σάμπα;
Γύρω από αυτό το δίλημμα κινούνται σε γενικές γραμμές τα επτά επεισόδια της καλογυρισμένης σειράς με τίτλο Το πιο όμορφο πράγμα/ Coisa Mais Linda με αρκετές δόσεις γυναικείας χειραφέτησης. Η Μαλού (Μαρία Λουίζα στο πιο ανέμελο) αποφασίζει να ανοίξει ένα μουσικό κλαμπ στην πόλη, πράγμα εξαιρετικά δύσκολο επειδή πρώτα και κύρια είναι γυναίκα σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο.
Στο δύσκολο ταξίδι της στον κόσμο της νύχτας έχει συνοδοιπόρους άλλες τρεις δυναμικές, η κάθε μία με τον τρόπο της, γυναίκες. Την Αντέλια, που δουλεύει ως υπηρέτρια σε μια ρατσίστρια ηλικιωμένη λευκή και αποφασίζει να παραιτηθεί για να γίνει συνέταιρος της Μαλού. Την Λίζια, παιδική της φίλη, που ανέχεται τον βίαιο άνδρα της ώσπου αποφασίζει να κυνηγήσει την καριέρα της στο τραγούδι. Και την Τερέζα, δημοσιογράφο σε ένα γυναικείο περιοδικό που γράφεται από… άνδρες με γυναικεία ψευδώνυμα λόγω ξεκάθαρης ανισότητας.
Κι εκεί που όλα βαίνουν καλώς, με λατινοαμερικάνικο ρομάντζο, αλκοόλ που ρέει άφθονο και μπόλικη μπόσα νόβα, έρχεται το τέλος της σειράς για να σε αφήσει άφωνο – και δυστυχώς όχι με την καλή έννοια.
Δεν θα κάνω κανένα spoiler, δεν είναι αυτή η αρχική πρόθεση του κειμένου, πρόκειται περισσότερο για ένα γ@μώτο που πήγε στράφι τόση προσπάθεια. Γιατί και το καστ είναι εξαιρετικό, και η φωτογραφία σε πηγαίνει πράγματι απευθείας στα μέσα του 20ου αιώνα στη Βραζιλία αλλά ο τρόπος που κλείνει το κεφάλαιο του Coisa Mais Linda είναι σκέτη απογοήτευση.
Με μια προχειρότητα ποτισμένη με αυθάδεια, χωρίς να υπολογίζει καθόλου τους θεατές που επέλεξαν να μην κάνουν skip αλλά να πατήσουν το play, η δημιουργική ομάδα πίσω από την παραγωγή όχι μόνο σε αφήνει με ερωτήματα, αλλά είναι σαν να έρχεται και να τσαλακώνει με αδιαφορία μπροστά στα μάτια σου όλη την εξέλιξη της πλοκής από το 1ο μέχρι το 7ο επεισόδιο.
Το πιο όμορφο πράγμα τελικά είναι η ατμόσφαιρα των 50s στη Βραζιλία, και για αυτό αξίζει την προσοχή σου η σειρά. Απλώς, μόλις φτάσεις στο τέλος, θα μας θυμηθείς. Και θα έχεις κάτι να θυμάσαι γελώντας…
