Δίνοντας “δεύτερη ζωή” σε ρούχα και έπιπλα!

Παλιές ζαρντινιέρες, ξύλινες αντίκες βιβλιοθήκης, τραπέζια βελανιδιάς, καρέκλες γραφείου σπασμένες, ξύλινες πόρτες. Έπιπλα που βλέπουμε συνήθως στους κάδους της πόλης και καταλήγουν τις περισσότερες φορές σε χωματερές. Ένας σάκος μεγάλος με παλιά ρούχα που βγαίνει από το ξεκαθάρισμα ντουλάπας κάθε χρόνο και τα περισσότερα από αυτά πετιούνται λόγω παλαιότητας, ενώ και κάποια δωρίζονται. Άπειρα αντικείμενα που φαίνονται σαν να “ζουν” με ημερομηνία λήξης.

Υπάρχουν δεκάδες μικρά καταστήματα στην Θεσσαλονίκη που μαζεύουν αντίκες, αλλά ελάχιστοι καταναλωτές που να τα επισκέπτονται. Λίγο η οικονομική κρίση, λίγο η αγάπη για το vintage, έστρεψε όλο και περισσότερους ανθρώπους στο να επισκευάζουν παλιά έπιπλα και να γεμίζουν το σπίτι τους με αυτά.

Έχει αυξηθεί επίσης η ζήτηση στις επισκευές και στις μεταποιήσεις ρούχων. Οι περισσότεροι το βλέπουν ως hobby. Επιλέγουν παλιά κομμάτια που τα φορούσαν μέλη της οικογένειάς τους και τώρα βρίσκονται στο πατάρι ή σε κάποια ντουλάπα και τα μεταμορφώνουν βάσει της σημερινής μόδας, αν και το vintage θα είναι πάντα στην μόδα.

Η γιαγιά μου μας μεγάλωσε με την ατάκα, “μην πετάς τίποτα, αν αυτό φτιάχνεται.”

Ο Ιωάννης, είναι 25 ετών, εργάζεται σε εταιρία με χρώματα και όπως λέει αγαπά να δίνει νέα ζωή σε παλιά έπιπλα.

“Λατρεύω τις μεταποιήσεις των επίπλων, προτιμώ να επιλέγω ξύλινα έπιπλα γιατί τους δίνεις πιο εύκολα μία άλλη μορφή. Εγώ ξεκίνησα με ένα σετ ξύλινων επίπλων το οποίο και βρήκα σε μία μετακόμιση. Οι ιδιοκτήτες δεν το ήθελαν και εγώ το αγόρασα σε μία πολύ καλή τιμή αν αναλογιστούμε το κόστος που έχουν τώρα τα έπιπλα αντίκες. Έξυσα το κάθε κομμάτι ξεχωριστά, το λούστραρα, τα έβαψα όλα σε ένα γλυκό καφέ και τα συντήρησα στην αρχική τους μορφή.

Όταν ολοκλήρωσα την μεταποίηση τα έπιπλα έγιναν του κουτιού, δηλαδή σαν να τα αγόρασα εκείνη την στιγμή, τα έβαλα προς πώληση διότι δεν είχα κάπου να τα τοποθετήσω και ήθελαν μία δεύτερη ευκαιρία. Το κόστος κυμαίνεται ανάλογα με την ποιότητα και το είδους του αντικειμένου που θα πάρεις οπότε δεν μπορώ να πω κάτι συγκεκριμένα σχετικά με το πόσα χρήματα μπορείς να ξοδέψεις.

Έχει τύχει να βρω ένα γραφείο στα σκουπίδια και να το μεταποιήσω, του έκοψα τα πόδια, το έξυσα, το λούστραρα, από το καφέ του βελανιδιού το έκανα λευκό και κόστισε γύρω στα 100 ευρώ. Με εξιτάρει πολύ να ασχολούμαι με χειρωνακτικές δουλειές, πιάνει πολύ το χέρι μου γι’αυτό και το κάνω ως χόμπι. Είμαι πολύ δημιουργικός, και όταν βλέπω παρατημένα έπιπλα, 20 και χρόνων, στεναχωριέμαι. Πιστεύω πως μπορούν να έχουν μία δεύτερη ζωή και να ταιριάξουν σε ένα άλλο σπίτι.

Τα κοιτάω και τα φαντάζομαι σε άλλο χρώμα, με άλλο ξύλο και άλλη μορφή, προσπαθώ να φανταστώ τον άνθρωπο που θα τα χρησιμοποιήσει, δημιουργώ εικόνες και κάπως έτσι τα συλλέγω και τα μεταποιώ. Σε μία άλλη μετακόμιση, ενός σπιτιού σε χωριό, βρήκα μία βαριά, συγκλονιστική, ξύλινη πόρτα! Διαχρονικό κομμάτι ανεκτίμητο, την πήρα και την έκανα τραπέζι. Την έξυσα της έβγαλα το χερούλι, την έβαψα και της έβαλα βάση, Ένα πανέμορφο μεγάλο τραπέζι που εκεί αυτή την στιγμή τρώει μία οικογένεια.

Η αισθητική είναι κάτι σχετικό, υπάρχουν άνθρωποι που αγαπούν την παλαιότητα των επίπλων, και θέλουν να κρατήσουν τον χαρακτήρα τους και άλλοι που επιζητούν το μοντέρνο, δεν μπορώ να πω πως είναι εύκολη η μεταποίηση, όμως σίγουρα αξίζει τον κόπο!”

Η Αναστασία είναι 21 ετών και μεταποιεί παλιά ρούχα. Το σπίτι της είναι όλο διαμορφωμένο από έπιπλα που έχει βρει σε κάδους και τα έχει μεταποιήσει.

“Ξεκίνησα να μεταποιώ ρούχα περίπου στο Γυμνάσιο κόβοντας μακρυμάνικες μπλούζες σε t-shirt. Κατάλαβα πόσο απελευθερωτικό είναι να μπορείς να φτιάχνεις τα δικά σου ρούχα ή να τα προσαρμόζεις σε εσένα. Λόγω του χορού έφτιαχνα κυρίως ρούχα για τα μαθήματα μου.

Έκοβα κοντομάνικα κορμάκια και τα έκανα με τιράντες. Έκανα τρύπες στα καλσόν για να είναι εύκολο να τα φοράω ανάμεσα στα μαθήματα σύγχρονου και μπαλέτου. Λίγο αργότερα κατάλαβα το αντίκτυπο της μόδας στο περιβάλλον και το οικολογικό αποτύπωμα του fast fashion.

Εκεί ξεκίνησα να δημιουργώ είτε ρούχα από την αρχή, ράβοντας μπλουζάκια με υφάσματα από άλλα ρούχα που ήταν για πέταμα, είτε κόβοντας τα για να δημιουργήσω κάτι νέο. Σε όλο το Λύκειο δεν ξέρω αν είχα πάρει ποτέ καινούργιο σορτσάκι, έκοβα τα παλιά τζιν που δεν ήθελα πλέον. Το ότι ήξερα να ράβω είναι ένα μεγάλο πλεονέκτημα καθώς μάζευα την μέση των τζιν μου χωρίς βοήθεια ήξερα, να περνάω λάστιχα , να κοντύνω τα παντελόνια μου. Ποτέ δεν κατάλαβα το κόστος μέχρι την στιγμή που έμεινα μόνη και οι φίλοι μου ξεκίνησαν να μου λένε για τις δικές τους επιλογές και το τι τους κοστίζει η μεταποίηση των ρούχων αλλά και η αγορά νέων.

Εκεί στο πρώτο έτος χρειάστηκα έπιπλα για το νέο μου σπίτι και ξεκίνησα να περπατάω στην γειτονιά μου βρίσκοντας μικρά “διαμάντια ” στους κάδους. Έτσι, έμαθα να καθαρίζω καθρέφτες από θαμπώματα, να κολλάω ξύλα , να βάφω τραπεζάκια. Όλο το σπίτι κατέληξε να ναι DIY αλλά πέρα του ελάχιστου κόστους είναι μοναδικό και νιώθω όμορφα που έτσι μπορώ να το νιώθω δικό μου. Η μεταποίηση για μένα ξεκίνησε ίσως σαν λύση ανάγκης αφού δεν έβρισκα ρούχα που να μου αρέσουν στα μαγαζιά αλλά κατέληξε να μου προσφέρει τόσα προσωποποιημένα κομμάτια που δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να τα βρω αλλιώς.”

Η Ειρήνη είναι 25 και είναι σχεδιάστρια μόδας. Ξεκίνησε να μεταποιεί ρούχα από τότε που πήγαινε Γυμνάσιο.

“Από πολύ μικρή είχα εμμονή με τα ρούχα, έβλεπα περιοδικά μόδας και τρελαινόμουν και κάπως έτσι γύρω στο γυμνάσιο ξεκίνησα να μεταποιώ ρούχα μου. Δεν ήμασταν οικονομικά καλά, όποτε το πάθος μου για τα ρούχα με έστρεψε στην ανάγκη για μεταποίηση. Θυμάμαι πως έκοβα t-shirt και τα έκανα crop top. Όσες φούστες δεν καθόταν σωστά στο σώμα μου της έκανα μπλούζες, Έραβα διαφορετικά μπατζάκια στα παντελόνια, έραβα στους ποδόγυρους δαντέλες, πειραματιζόμουν πολύ!

Εννοείται ότι το κόστος ήταν μόνο ο χρόνος που ξόδευα για να τα φτιάξω, καθώς χρησιμοποιούσα βελόνες τις γιαγιάς μου και διάφορα υφάσματα που είχαμε στο σπίτι. Οικονομικά, δεν μπορώ να πω πως έχει κόστος. Έχει τύχει να χρησιμοποιήσω ύφασμα ακόμη και από κουρτίνα για να δημιουργήσω μία φούστα.

Μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι αυτό είναι το πάθος μου και κατάλαβα πως από την μεταποίηση μπορώ να βγάζω χρήματα. Πέραν του δημιουργικού και οικονομικού θέματος το upcycling (έτσι ονομάζεται στο χώρο της μόδας η μεταποίηση) είναι καλό και για το περιβάλλον, καθώς η βιομηχανία της μόδας ως γνωστόν είναι ρυπογόνα. Όποτε, έτσι σταματά (σε μικρό βαθμό φυσικά) η συνεχόμενη παραγωγή νέων garments που εν τελεί καταλήγουν σε χωματερές.

Εγώ σαν Ειρήνη δεν μεταποιώ μόνο ρούχα, έχω φτιάξει και πίνακες με παλιά υφάσματα. Έχω τυλίξει δώρα, έχω δημιουργήσει μαξιλαροθήκες. Όχι τόσο για το οικονομικό κομμάτι αλλά γιατί μου αρέσει να κάνω κάτι διαφορετικό και απρόσμενο, όλα τα άψυχα αντικείμενα έχουν την ανάγκη για μία δεύτερη ζωή και πόσο μάλλον όταν μπορείς να τα μεταποιήσεις όπως ακριβώς ονειρεύτηκες!”

Η Νίκη, είναι 25 ετών και είναι μουσικός. Μεταποιεί έπιπλα και ρούχα.

“Ενώ δε θα έλεγα ότι είμαι άνθρωπος που πέρα από το πιάνο τα χέρια του πιάνουν, η μεταποίηση ρούχων/ επίπλων για κάποιο λόγο μου αρέσει πολύ. Είναι ένας όμορφος τρόπος να συντηρήσεις πράγματα που είτε έχεις δεθεί συναισθηματικά με αυτά, είτε πλήρωσες κάποια χρήματα για να τα αγοράσεις, είτε απλά σου αρέσουν πολύ. Για παράδειγμα, παντελόνια που έχουν λιώσει στο κάτω μέρος τους ευκολά μπορούν να γίνουν ένα όμορφο σορτς, ειδικά αν έχεις διάθεση να ράψεις διαφορά επάνω, η κάποια μπλούζα που τώρα είναι μεγάλη η μικρή η χιλιοφορεμένη μπορεί ανάερα να γίνει ένα crop top ή ένα φουλάρι, και ενώ το ψαλίδισμα λογικά θα φαίνεται, έχει και κάτι που για έναν ανεξήγητο λόγο μου φαίνεται όμορφο.

Επίσης, ένας λόγος μεταποίησης είναι και το ότι μπορεί ένα πράγμα να γίνει ακόμα πιο χρήσιμο από ο,τι ήταν προηγουμένως, με τρόπους τελικά εύκολους να φανταστείς. Για παράδειγμα, ένα δωμάτιο του σπιτιού μου το κάνω στούντιο ηχογράφησης, και χρειάζομαι πάνελ για τον τοίχο ώστε να ηχομονώσω το δωμάτιο όσο καλύτερα μπορώ. Επειδή είμαι μαμά δυο γατιών, έχω έναν σχεδόν κατεστραμμένο και ξεσκισμένο καναπέ.

Ξήλωσα όλο τον καναπέ, έβγαλα τα μεγάλης επιφάνειας ξύλα από μέσα του, κόλλησα μερικά στον τοίχο, και τη βάση του καναπέ την έβαλα πάνω στην πόρτα μαζί με τα μαξιλάρια του, για καλύτερο αποτέλεσμα μόνωσης. Με τα υπόλοιπα ξυλά, έφτιαξα ένα τραπεζάκι για καφέ. Καθώς κάνεις θα περίμενε να σκεφτώ πράγματα τύπου “η μεταποίηση είναι πολύ οικονομική, είναι δημιουργική” κλπ κλπ, ένα πράγμα μου έρχεται κυρίως στο μυαλό όταν σκέφτομαι τη διαδικασία: έχει πάρα μα πάρα πολύ πλάκα!”