Έλα όπως είσαι

Λέξεις: Μαρία Γραμματικοπούλου, εθελόντρια του Thessaloniki Pride

Το φετινό Thessaloniki Pride μας λέει «Ό,τι κι αν είσαι, όπως κι αν είσαι – ΕΛΑ ΟΠΩΣ ΕΙΣΑΙ» κι όσο κι αν πιστεύεις πως αυτή η φράση αναφέρεται σε άτομα που ανήκουν σ’ ένα από τα γράμματα του LGBTQI, κ.ο.κ., εγώ θα σου ‘λεγα ότι κάνεις λάθος. Η ελπίδα, η επιθυμία, η ανάγκη να σε δεχτούν οι άλλοι ακριβώς όπως είσαι δεν είναι αποκλειστικότητα κανενός γράμματος και καμιάς ομάδας ανθρώπων.

Εκτός από εκείνους που έχουν έναν διαφορετικό από τα κλασσικά σεξουαλικό προσανατολισμό υπάρχουν και οι άλλοι, αυτοί που υποτίθεται πως ανήκουν στις νόρμες και στα πρέπει. Υπάρχουν οι άνθρωποι που δεν είναι ούτε gay, ούτε λεσβίες, ούτε bi, ούτε trans, ούτε καν – στα σοβαρά – questioning, αλλά παρόλα αυτά σπανίως νιώθουν πως μπορούν να πάνε κάπου «όπως είναι». Αυτοί οι άνθρωποι είναι πάντα λίγο διαφορετικοί, λίγο πιο σιωπηλοί, λίγο πιο παράξενοι, λίγο πιο φιλελεύθεροι, λίγο πιο άθεοι, λίγο πιο ντροπαλοί, λίγο πιο χοντροί, λίγο πιο άσχημοι, λίγο πιο ακοινώνητοι. Δεν είναι κι ούτε ήταν ποτέ δημοφιλείς, δεν καταλάβαιναν πάντα τους κώδικες επικοινωνίας και δεν ένιωσαν ποτέ ευπρόσδεκτοι σε κανενός είδους κοινωνική συνεύρεση.

Αυτοί λοιπόν, εγώ δηλαδή νιώθω πως το «ΕΛΑ ΟΠΩΣ ΕΙΣΑΙ» με αφορά. Ίσως επειδή υπήρξαν και υπάρχουν τόσες πολλές στιγμές που δεν είμαι ευπρόσδεκτη «όπως είμαι». Υπάρχει η πιθανότητα μια στρέιτ γυναίκα, παντρεμένη με παιδιά, να αισθάνεται πιο άνετα ανάμεσα σε queer άτομα, ίσως γιατί το να είσαι queer σεξουαλικά έχει πολλά κοινά με το να είσαι «περίεργος» κοινωνικά, με το να μην δέχεσαι αυτό που θέλουν όλοι να σου επιβάλλουν, ενώ δεν σου ταιριάζει και δεν ταιριάζεις στα καλούπια του.

Ακόμη κι αν ακολουθώ τον «ίσιο», αποδεκτό δρόμο, ακόμη κι αν έχω κάνει οικογένεια δε σημαίνει πως το να ανήκεις σε διάφορες κοινωνικές ομάδες γίνεται ευκολότερο. Το αντίθετο μάλιστα, γιατί τότε είναι που τα καλούπια γίνονται πιο στενά και η διαφορετικότητα προκαλεί μεγαλύτερη έκπληξη. Βλέπεις η διαφορετικότητα, η «τρέλα» είναι πιο κατανοητή από τους άλλους όταν είσαι μικρότερη. «Περνάει φάση», «αχ, τι τρελοκομείο», «καλά όταν κάνεις παιδιά θα δεις» κι άλλα τέτοια χαριτωμένα τα ‘χω ακούσει και τα ‘χουμε ακούσει όλες εμείς οι «κάπως» στρέιτ γυναίκες πολλές φορές στη ζωή μας.

Αυτό που δεν καταλαβαίνει κανείς είναι πως, φτάνοντας στην ηλικία της ωριμότητας, με εμπειρίες και παιδιά πια, η «τρέλα» που κάποτε γινόταν αποδεκτή και πηγή διασκέδασης από τους άλλους, τους «κανονικούς», τώρα απλά με περιθωριοποιεί. Κι αυτό επειδή ακόμη δεν είμαι όπως οι άλλοι, δε νιώθω άνετα μαζί τους, που συνεπάγεται πως κι αυτοί δεν νιώθουν άνετοι μ’ εμένα.

Κι όταν βλέπω εκείνη την αφίσα, με τα αξύριστα πόδια και τις γόβες, με τα λουλούδια και τα χρώματα, με τη φράση «ΕΛΑ ΟΠΩΣ ΕΙΣΑΙ» στο κέντρο, νιώθω πως μιλάει και σ’ εμένα. Σ’ εμένα που δεν είμαι ούτε gay, ούτε λεσβία, ούτε bi, ούτε τρανς, ούτε αναρωτιέμαι πλέον για τη σεξουαλικότητά μου. Σ’ εμένα που ξυπνάω κάθε πρωί για να ετοιμάσω μικρούς ανθρώπους και φορτωμένη με τσάντες να τους τρέξω στο σχολείο. Σ’ εμένα που ετοιμάζω κέικ και μαρμελάδες για να «θέλω να φάνε υγιεινά τα παιδιά», όχι γιατί «έτσι πρέπει». Σ΄εμένα που για πρώτη φορά, πολλά χρόνια πριν, ανάμεσα σε queer ανθρώπους ένιωσα άνετα κι ελεύθερα ίσως για πρώτη φορά στη ζωή μου.

Αυτή η αφίσα, με τα αξύριστα πόδια που ο καθένας μπορεί να υποθέσει σε ποιον ή ποια ανήκουν με κάνει να χαμογελάω. Με κάνει να νιώσω πως μιλάει σε όλους τους ανθρώπους που πολλές φορές, πιθανόν και συνέχεια, αισθάνονται πως αυτό που είναι, δεν είναι αρκετό. Γι’ αυτό θα πάω στο Pride. Θα πάω όπως είμαι, και σ’ όποιον αρέσω.

Δείτε όλες τις λεπτομέρειες για το Thessaloniki Pride εδώ